Το «Λυκόφως» είναι το πρώτο μέρος της ομώνυμης τετραλογίας της Stephenie Meyer. Τα επόμενα βιβλία φέρουν τους τίτλους «New moon»(Νέα σελήνη), «Eclipse»(Έκλειψη) και «Breaking dawn»(Χαραυγή).
"Για τρία πράγματα ήμουν απολύτως σίγουρη.
Πρώτον, ο Έντουαρντ ήταν βρικόλακας.
Δεύτερον, υπήρχε ένα κομμάτι του - και δεν ήξερα πόσο μπορεί να υπερίσχυε αυτό το κομμάτι- που διψούσε για το αίμα μου.
Και τρίτον, ήμουν ανεπιφύλακτα και αμετάκλητα ερωτευμένη μαζί του."
Όταν η Ιζαμπέλλα Σουαν μετακομίζει στη βροχερή πόλη Φορκς και συναντά τον μυστηριώδη, σαγηνευτικό Έντουαρντ Κάλλεν, η ζωή της παίρνει μια συναρπαστική και τρομακτική τροπή. Με το πορσελάνινο δέρμα του, τα χρυσά μάτια, τη βαθιά φωνή και τα υπερφυσικά του χαρίσματα, ο Έντουαρντ είναι και ακαταμάχητος και αδιαπέραστος. Μέχρι τώρα έχει καταφέρει να διατηρήσει κρυφή την ταυτότητά του αλλά η Μπέλλα είναι αποφασισμένη να ανακαλύψει το σκοτεινό μυστικό του.
Αυτό που δε συνειδητοποιεί η Μπέλλα είναι πως όσο πιο πολύ τον πλησιάζει τόσο πιο πολύ θέτει τον εαυτό της και τους γύρω της σε κίνδυνο. Και μπορεί να είναι πολύ αργά να γυρίσει πίσω...
Είχα δει λοιπόν την ταινία όταν προβλήθηκε στους εδώ κινηματογράφους και με άφησε αδιάφορη. Τις προάλλες το κατέβασα και έκατσα και το είδα ξανά. Αυτή τη φορά σχημάτισα μια πιο καλή εικόνα και άποψη. Η ταινία από σκηνοθετική άποψη είναι απλά απαράδεκτη. Καμία φαντασία, καμία καινοτομία... Απλά τίποτα! Κατάφερε παρόλα αυτά να περάσει μια περίεργη ατμόσφαιρα που αποπνέει σκοτάδι και «δίψα» για σεξ και αίμα...
Και έρχομαι στη σεναριακή σκοπιά...
Κοίταξα και λίγο από εδώ και λίγο από εκεί στο διαδίκτυο να δω κι άλλες απόψεις και αγανάκτησα είναι η αλήθεια γιατί γράφει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του χωρίς επιχειρήματα...
Λοιπόοοον...
Ξεκινώ με το να σας πω πως το «Λυκόφως» είναι μια αισθηματική ιστορία μεταξύ μιας έφηβης κοπέλας και ενός βαμπίρ. Και ενώ μέχρι εδώ το εργάκι το έχουμε ξαναδεί, η συγγραφέας έρχεται και μας κάνει τη διαφορά!
Ξεφεύγει από τον κλασσικό μύθο των βαμπίρ. Βγάζει από τη μέση κάστρα, φέρετρα, νυχτερίδες ακόμα και το πιο ευνόητο στοιχείο των βρικολάκων που είναι τι άλλο... από τους κυνόδοντες! Και τι μένει; Μια οικογένεια-σύναξη βρικολάκων που έχουν υιοθετήσει και δεσμευτεί σε έναν «εναλλακτικό» τρόπο ζωής. Τρέφονται αποκλειστικά και μόνο με αίμα ζώων και ζουν κανονικά με τους άλλους ανθρώπους κρατώντας όμως αποστάσεις για ευνόητους λόγους!
Η ατμόσφαιρα δε θέλει και πολύ να δημιουργηθεί αφού η ιστορία διαδραματίζεται στο βροχερό Σιατλ και τα πνιγμένα στην καταχνιά δάση...
Η λέξη που βλέπω να παίζει πολύ στην κριτική αυτής της ταινίας είναι «πουριτανική»... Και ξαφνικά σκέφτομαι αν έχω δει την ίδια ταινία!
Το ξανασκέφτομαι προσπαθώντας να καταλάβω αλλά... τίποτα!
Η ιστορία μας δεν έχει αίμα και οι ήρωες ανταλλάσουν μόνο δύο φιλιά στη διάρκειά της... Αυτό την κάνει πουριτανική;
Δηλαδή μια ταινία πρέπει να έχει απαραίτητα σεξ και αίμα αλλιώς κινδυνεύει να χαρακτηριστεί πουριτανική... Ok... Αυτό είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω.
Ίσα ίσα που αυτή η έλλειψη σεξ και βίας και η εμφανής ανάγκη για αυτά κρύβουν νομίζω το κλειδί της επιτυχίας. Ο Έντουαρντ λέει στη Μπέλλα «Στην αρχή ήθελα να σε σκοτώσω... Ποτέ δεν είχα θελήσει τόσο πολύ ανθρώπινο αίμα» και λίγο αργότερα «Είσαι σαν την προσωπική μου μάρκα ηρωίνης». Φοβάται να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο - ερωτικά - επειδή φοβάται τα ένστικτά του. Φοβάται μην της κάνει κακό.
Και έτσι, ενώ όλη η ιστορία είναι σκοτεινή αλλά όχι αιματηρή και ιστορία αγάπης αλλά πλατωνική, ξαφνικά το αίμα και το σεξ είναι οι «αφανείς πρωταγωνιστές»! Υπάρχουν ως βασανιστικές επιθυμίες, υπονοούνται συνεχώς και φτάνουν κάθε φορά στο όριο της εκδήλωσής τους αλλά δεν πραγματώνονται - αποτελούν ταμπού, μια απαγορευμένη ζώνη για τους ήρωες, στην οποία δεν εισέρχονται. Αλλά έως πότε θ' αντιστέκονται στον πειρασμό; Και σ' αυτό ακριβώς το ερώτημα οφείλεται, κατά την άποψή μου, η επιτυχία της ταινίας και του βιβλίου - το πλανευτικό παιχνίδι με τα όρια του απαγορευμένου που υπήρξε πάντοτε θεμελιώδες στοιχείο της ανθρώπινης ψυχολογίας.
Αν την προτείνω για σινεμά; Όχι...! Αλλά ένα χαλαρό βράδυ στο dvd player μια χαρά μου φαίνεται.
Και επειδή είμαι κοριτσάκι και λατρεύω κάτι τέτοιες ιστορίες, αυτές τις μέρες αντί να γράφω εδώ διοχέτευσα την ενέργειά μου και έφτιαξα ένα βιντεάκι της ιστορίας του ζευγαριού με σκηνές από την ταινία... Ελπίζω να σας αρέσει! (η μουσική ήταν πολύ καλύτερη αλλά το youtube με ανάγκασε να την αλλάξω 5 φορές λόγω πνευματικών δικαιωμάτων!)
σχόλια