Όταν ακούς να καίγεται ένα δάσος στην Αθήνα, απορείς. «Καλά, τι έχει μείνει πια για να καεί» είναι η πρώτη σκέψη. Κι όμως! Οι πλευρές της «λεκάνης» το κουβαλάνε ακόμα το πράσινό τους, σε πείσμα των καιρών. Την προηγούμενη Δευτέρα πάλι λαμπάδιασε ο Υμηττός στο κομμάτι της Γλυφάδας και μας ξύπνησε μνήμες Πάρνηθας και Πεντέλης. Τελικά, έκαψε λίγους θάμνους, κάτι πεύκα (τόσα έχουμε), τη χαράδρα του Κρεμασμένου Λαγού, έκανε δυο βόλτες γύρω από τον εαυτό της και έσβησε το επόμενο πρωί. Βγήκαν πάλι στην επιφάνεια τα προβλήματα της Πυροσβεστικής, της Πολιτοφυλακής, του κράτους και ενός ολόκληρου έθνους που δυσκολεύεται στο να προστατέψει οτιδήποτε.
Στο βουνό της πόλης
Ενός κακού έπονται και ολίγα καλά. Όπως το να προκύψει μια περιέργεια πώς είναι τελικά ο Υμηττός από κοντά. Έτσι, με την απαισιόδοξη ιδέα «πάμε να δούμε τον Υμηττό λίγο πριν τον κάψουνε ή λίγο πριν τον ασφαλτοστρώσουνε», πήραμε τα βουνά. Όταν είσαι στον περιφερειακό, βιώνεις ένα παράξενο συναίσθημα. Από τη μια το δάσος και από την άλλη οι πολυκατοικίες. Είναι αξιοπερίεργο που αυτή η πόλη συνεχίζει να διαθέτει μέρη για να ξεφύγεις. Ένα από αυτά είναι και ο Υμηττός. Όταν είσαι πάνω, φαίνεται σαν να είναι κάποιο φωτομοντάζ το τσιμέντο από κάτω. Ανεβήκαμε από την πλευρά του Καρέα. Στην ανηφόρα προς τη Μονή του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου Καρέα τελείωνε μια βάπτιση και κατέβαιναν οι κυρίες με τα μπαλόνια στα χέρια. Ο δρόμος τελειώνει στη μονή και από κει προχωράς μόνο με τα πόδια. Είναι ένας χωματόδρομος, όπου επιτρέπεται να κινούνται μόνο πυροσβεστικά και πεζοπόροι. Αδέσποτα σκυλιά μάς περιμένουν καθισμένα στη σκιά μιας δεξαμενής. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων επισκέπτεται τη μονή και μαζί με τους σκύλους είναι τα μόνα έμψυχα πλάσματα που θα μπορούσες να βρεις τρεις το μεσημέρι μιας Κυριακής του Ιουνίου. Στο ερώτημα βουνό ή θάλασσα ήταν φανερό τι είχαν απαντήσει οι Αθηναίοι.
Για τους οχτρούς της πόλης
Πεύκα και από κάτω πολυκατοικίες. Είναι δυσδιάκριτο πού τελειώνει ο βουνό και πού αρχίζουν τα σπίτια. Εξάλλου, ο Υμηττός είναι από τα βουνά που έδωσαν στη λέξη αυθαίρετο μια οριστική σημασία. Τριάντα ένα τον αριθμό έχουν επίσημα εντοπιστεί. Από την πλευρά που τον πιάσαμε κυριαρχούσε το δάσος. Μονοπατάκια που καταλήγουν σε μεγάλα ξέφωτα. Από εκεί, εκτός από τη μαγευτική θέα της πόλης που απολαμβάνεις, βλέπεις τα καμένα, τα αναδασωμένα και το δάσος που ακόμα σώζεται. Στις κορυφές στέκονται κεραίες, το ραντάρ και στα βράχια έχει παντού ζωγραφισμένο το σταυρό από την ελληνική σημαία, ώστε αν φτάσουν οι οχτροί στην Αθήνα να δούνε κάτι και να σκιαχτούνε. Ο τόπος είναι γεμάτος στέρνες. Ακόμα και σε σημεία χωρίς βλάστηση. Γκράφιτι ή συνθήματα τις καλύπτουν. Τα περισσότερα είναι πολεμικά και εναντιώνονται στην επέκταση της Αττικής Οδού που σχεδιάζει το ΥΠΕΧΩΔΕ. Σπίτια δύσκολα γκρεμίζουμε, βουνά, όμως, εύκολα κόβουμε στα δύο. Το αίτημα να μετονομαστεί ο Υμηττός σε Εθνικός Δρυμός είναι στην κορυφή της λίστας οικολογικών οργανώσεων και τοπικών φορέων. «Όχι άλλο τσιμέντο στο βουνό και στις ζωές μας», «Το βουνό και τα μάτια μας. Κανένας νέος αυτοκινητόδρομος στον Υμηττό», αναστενάζει το βουνό.
Το απροσπέλαστο της νύχτας
Ανθρώπους δεν συναντήσαμε και πολλούς. Άλλωστε, όσοι κυκλοφορούν με τέτοια ζέστη πάνω στα όρη ή πυροσβέστες είναι ή γιόγκα masters ή εμπρηστές. Πυροσβέστες είδαμε στη βάρδιά τους. Από τους άλλους όχι. Ένα ζευγάρι Ιταλοί τουρίστες «έσκιζαν» τη φωτογραφική τους, κάποια κορίτσια κάθονταν στους πάγκους, στη σκιά, και ένας γυμνός από πάνω έκανε ένα ιδιότυπο βάδην. «Με το που πέσει ο ήλιος έχει λίγο παραπάνω κόσμο. Κάνουν τη βόλτα τους αυτοί που μένουν γύρω γύρω» μας λέει ο πυροσβέστης. Με το που πέσει η νύχτα, όμως, ζωντανεύει και η αυστηρότητα του Υμηττού, αφού σύμφωνα με ταμπέλες απαγορεύεται οποιαδήποτε διέλευση. Η προστασία του μοιάζει σαν ένα από τα τελευταία στοιχήματα της πόλης. Οι διεκδικήσεις διάφορων φορέων και θεσμών στις εκτάσεις του, ωστόσο, αφορούν μερικές χιλιάδες στρέμματα. Κάθε πυρκαγιά τις βγάζει στη φόρα. Επιχειρηματίες, εκκλησιαστικές οργανώσεις, μοναστήρια, όλοι κάτι θέλουν από τον Υμηττό. Σίγουρα, δεν προσπαθούν να μάθουν το μυστικό του.
Τα μυστικά του Υμηττού
• Η υψηλότερη κορυφή του είναι ένα χιλιόμετρο και είκοσι έξι μέτρα.
• Ο Υμηττός έχει έκταση 81.230 στρέμματα. Από το 1934 υπάγεται στο δίκτυο Natura. Προεδρικό Διάταγμα του 1978 χώρισε το βουνό σε 2 ζώνες. Στη ζώνη Α (ορεινή) επιτρέπονται μόνο χρήσεις αναψυχής και πολιτισμού και κτίρια έως 150 τ.μ. και στη ζώνη Β΄' (περιφέρεια), όπου επιτρέπεται οποιαδήποτε κοινωφελής χρήση.
• Υπάρχουν τρία σημαντικά μοναστήρια στον Υμηττό: η Μονή Καισαριανής, που χρονολογείται από τον 2ο αιώνα μ.Χ. Η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και η Μονή του Αγίου Ιωάννου του Κυνηγού, που βρίσκεται στη βορειότερη κορυφή του Υμηττού και κτίστηκε τον 12ο αιώνα.
• Ο Υμηττός φημίζεται για το θυμαρίσιο μέλι του.
Τελικά, σε ποιον ανήκει;
• 14.000 στρέμματα διεκδικεί η Εκκλησία.
• Το Κτήμα Καπράνου ήταν μια έκταση 100 στρεμμάτων. Σήμερα οι κληρονόμοι διεκδικούν 36.000 στρέμματα.
• Οι κληρονόμοι Νάστου διεκδικούν 12.500 στέμματα.
• 370 στρέμματα διεκδικούν ιδιώτες από το Χολαργό.
• 2.525 στρέμματα διεκδικούν τέσσερις οικοδομικοί συνεταιρισμοί.
• 3.800 δέντρα αναμένεται να κοπούν για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου.
• 62,3 χλμ. θα διασχίζει ο νέος αυτοκινητόδρομος. Σύμφωνα με τα σχέδια το 80%, θα είναι υπόγειος.
σχόλια