Άχαρο. Να πρέπει να συγχρονίσεις τον εαυτό σου με τα ραδιοκύματα του κόσμου. Φιλίες που σε αφήνουν πίσω, άνθρωποι που σε συναντούν και χάνονται, δουλειές που τελειώνουν, σχέσεις που αρχίζουν, χέρια που ενώνονται, μυαλά που συναντιούνται. Είμαστε κολλημένοι ακόμα στο ίδιο σημείο. Από τη μία λες προτιμώ να βγω και να αρχίσω να τρέχω στο δρόμο, από το να μείνω κολλημένη, κι από την άλλη δεν είσαι σίγουρη αν είσαι σε θέση να τρέξεις.
Pastaflora darling, 3 το μεσημέρι
Στριμωγμένη ανάμεσα σε νάνους και σε λιλιπούτεια φλιτζανάκια και πιατάκια. Ανακατεύω τον καφέ με τόση μανία που όταν αφήνω το κουταλάκι, αυτό περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Καφές καραμέλα σε μεγάλη πράσινη κούπα. Οι φίλοι μου βρίσκονται σε οίστρο. Μιλάνε για μαθήματα στη σχολή, για νέες τάσεις, υποψήφιες σχέσεις, για νέες συνήθειες και στέκια. «Δεν μπορώ να βρω τους ρυθμούς μου, κατάλαβες;» μου λέει ο Δ. Κατάλαβα, κατάλαβα. Στον τοίχο δίπλα μου, φωτογραφία της Ναθαναήλ από την ταινία Επιχείρηση Απόλλων. Εκείνη με τον Άγγλο πρίγκιπα. Θα ‘θελα να ήμουν κι εγώ ξεναγός σε ταινία και να τραγουδάμε όλοι μαζί καθώς πηγαίνουμε στην Ακρόπολη και μετά, όταν με ρωτήσει ένας χλωμός τουρίστας τι σημαίνει η λέξη «κέφι», να πρέπει να χορέψω συρτάκι ισορροπώντας στις αρχαίες πέτρες του Παρθενώνα για να το καταλάβει. Συντονίσου...
Έξω στη Ζεύξιδος
Λουλούδια πέφτουν από τα δέντρα. Αυτός ο δρόμος σε βοηθάει να στήσεις βίντεο κλιπ από το τίποτα. Τα ζευγαράκια χωμένα κάτω από τις ομπρελίτσες τους, εμείς χωμένοι κάτω από ένα υπόστεγο να τους κοιτάμε. Όπως στο γαλλικό κινηματογράφο, μόνο που δεν ακούγεται Edith Piaf αλλά Franz Ferdinand. «Θα ‘πρεπε να απαγορεύονται οι εναγκαλισμοί δημοσίως» καταλήγει η Α., όταν μας βλέπει που έχουμε κολλήσει σαν τα 12χρονα και τους κοιτάμε. «Mη μιλήσω για τα φιλιά». «Εμείς δεν πάμε με το ρεύμα. Η μόδα τώρα είναι επιστροφή στις σχέσεις» λέει. «Μην κάθεσαι στο ρεύμα, θα κρυώσεις» απαντώ και της κλείνω το μπουφάν τόσο που να φαίνονται μόνο τα μάτια της.
Έξω από το Residents, 5 το πρωί
Οι φίλοι μου ξορκίζουν παλιές αγάπες πίνοντας τη μία μπίρα πίσω από την άλλη και κατηφορίζουμε προς παραλία. Αμήχανες στιγμές ευαισθησίας και κόκκινο βλέμμα από την κάπνα και το ξενύχτι. Πόδια που αιωρούνται πάνω από τη θάλασσα, καθισμένοι στα πεζούλια. Πρωινό αεράκι. Ανατριχιάζουμε. Μεθυσμένες φιλοσοφίες και υποσχέσεις για το χειμώνα. Θα δουλέψω πιο πολύ, θα πάρω πτυχίο, θα πάρω δίπλωμα, θα μιλήσω στην πρώην κολλητή μου. Όλα θα γίνουν, αρκεί να πάρεις βαθιά ανάσα και να ξαναμπείς στο ρυθμό. Να συγχρονιστείς. Να συντονιστείς. Τέτοιες στιγμές καταλήγεις πως προτιμάς να μη μείνεις μόνος φέτος. Γιατί είναι πολύ ωραίο να έχεις ελεύθερα τα χέρια σου, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να έχεις κάποιο χέρι να ζεσταίνει το δικό σου, τώρα, που κρυώνει.
σχόλια