Tracklist
Bon Iver : Woods (intro)
M. Ward : Outro
Σταύρος Ξαρχάκος : Όμορφη Που ‘Ναι Η Ζωή (Ορχηστρικό)
Gang Gang Dance : ∞
Wild Beasts : End Come Too Soon
Nicolas Jaar : Space is Only Noise if You Can See
Chimes & Bells : The Mole (Trentemoller Remix)
Angelo Badalamenti : The Bookhouse Boys (Instrumental)
Radiohead : Lotus Flower (Jacques Greene Remix)
Robag Wruhme : Pnom Gobal
Mikael Delta : With My Whole Being | Ο Γ.Χρονάς διαβάζει Κ.Π.Καβάφη
Lianne La Havas : Forget (Shlohmo Remix)
Albert Swarm : Aging Out (Bam Spacey Minimal Remix)
Dalot : Missing Pieces (Ruxpin Remix)
Walls : Heat Haze
Seekay : Ultraviolence (New Order Cover)
Q&A
Ποιος είναι ο ήχος σου; Η ηλεκτρονική μουσική που φλερτάρει με την ανεξάρτητη ποπ & ροκ θα μπορούσα να πω κάλλιστα ότι είναι η αδυναμία μου. Κυνηγάω μανιωδώς remix σε κομμάτια από indie μπάντες, είτε παραγωγούς που αφουγκράζονται τη μελωδικότητά τους. Ωστόσο, τελευταία, προτιμώ πιο εγκεφαλικά πράγματα, χορευτικά και μη. Όπως και να ‘χει, θα ήταν η χειρότερή μου τιμωρία να κινούμαι σε έναν συγκεκριμένο στιλ ήχου. Αυτό άλλωστε είναι κι ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα του να επιλέγεις μουσική ως dj, είναι κρίμα να μένει ανεκμετάλλευτο.
Πότε ξεκίνησες να παίζεις; Αν θυμάμαι καλά πρώτη φορά έπαιξα μπροστά σε κοινό στα 16 μου. Μέρα. Σ’ ένα καλοκαιρινό μπαρ με πισίνα. Πιτσιρίκια να βουτάνε στα νερά, μανάδες να ρεμβάζουν πίνοντας τ’ αναψυκτικά τους, καυλωμένοι έφηβοι να κυνηγάνε τις συμμαθήτριές τους. Έπαιζα Pulp και Depeche Mode, κι ένιωθα ότι είχα κατέβει από άλλο πλανήτη. Στη μια ώρα πάνω, το αφεντικό ήρθε ευγενικά, μου άφησε ένα πεντοχίλιαρο και αφού είδε ότι στην έκκληση “παίξε κάτι πιο εμπορικό” δε μπόρεσα να ανταποκριθώ, με αποδέσμευσε. Σε σταθερή βάση ξεκίνησα να παίζω μουσική όταν βρέθηκα στην πόλη των Σερρών ελέω σπουδών. Στο ραδιόφωνο του Ρόδον Fm 95 αρχικά και μετέπειτα στο θρυλικό κλαμπάκι του Sugar.
Έχεις κάποιο στάνταρ κομμάτι που ξεκινάς τα σετ σου; Όχι ποτέ, στο ραδιόφωνο ένα φεγγάρι είχα, αλλά μετά το σταμάτησα. Θεωρώ πως κάθε φορά που βγαίνεις να παίξεις κάπου, τα δεδομένα αλλάζουν τρομακτικά. Από το χώρο, τη μέρα, την ώρα, το εάν έχεις δέκα άτομα μπροστά σου ή εκατόν δέκα, τη διάθεσή σου κι ένα κάρο ακόμη παράγοντες που πολλές φορές δε τους προβλέπεις καν.
Ποια είναι τα περισσότερα κομμάτια που μπορείς να παίξεις σε δέκα λεπτά και ποια είναι αυτά; Εάν έπαιζα ξερή techno, τύπου Jeff Mills, ίσως θα μου ήταν ευκολότερο να δώσω μια σαφή απάντηση, αλλά αυτή τη στιγμή ομολογώ πως μπλοκάρω. Ίσως θα χρειαστεί να το δοκιμάσω στην πράξη για να δοθεί μια ακριβής απάντηση, αν και γενικότερα δε μ’ αρέσει η κατακρεούργηση των κομματιών στ’ όνομα των dj skills.
Στη νύχτα άλλαξε κάτι τον τελευταίο καιρό; Σαφώς κι έχει αλλάξει, θα ήταν απίθανο να μην έχει συμβεί. Εστιάζοντας δε στην πόλη στην οποία ζω τελευταία, τη Θεσσαλονίκη, το πρώτο που διακρίνεται εύκολα πλέον είναι το γεγονός ότι ο κόσμος δε βγαίνει πλέον καθημερινές όπως παλαιότερα. Αλλά και τις υπόλοιπες ημέρες, είναι στιγμές που έχω την αίσθηση ότι το κάνει περισσότερο από υποχρέωση ή για να ξεφύγει από το βαρύ φορτίο της ημέρας, παρά για να περάσει όμορφα. Από ‘κει και πέρα, λόγω της οικονομικής στενότητας, live από υποφερτά συγκροτήματα γίνονται ελάχιστα, ο χορευτικός ήχος έχει εκλείψει από τη νυχτερινή ζωή εξολοκλήρου, καθότι δεν υπάρχουν πια club, προσπαθώντας να ξεπηδήσει αμήχανα από διάφορα μπαρ.
Στους ανθρώπους που βλέπεις γύρω σου; Μέχρι πρότινος θεωρώ ότι ο κόσμος δεν είχε επηρεαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο στην Αθήνα, που είναι πιο άγρια τα πράματα. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η θάλασσα, που ανά πάσα στιγμή απλώνεται μπροστά σου, η χαλαρότερη διάθεση του Θεσσαλονικιού ή η αποκοπή από το κέντρο των εξελίξεων, αλλά παρά τις δυσκολίες το χαμόγελο ξεπηδούσε πιο εύκολα. Με το νέο όμως μνημόνιο (σα κακόγουστο σλόγκαν διαφήμισης ακούγεται αυτό) αρχίζει να κλονίζεται περισσότερο. Η επιθετικότητα, η μελαγχολία και η αβεβαιότητα παίρνουν σιγά σιγά κεφάλι και το βλέπεις στα βλέμματα γύρω σου. Παράλληλα όμως, παραδόξως, είναι στιγμές που διακρίνω και μια ασυνήθιστη τρυφερότητα, πράγμα που με κάνει κάπως να αισιοδοξώ, παρότι δε μπορώ να πω ότι το συνηθίζω.
Τρία τέσσερα ωραία πράγματα που άκουσες τελευταία; Μου άρεσαν πολύ τα τραγούδια της Lianne La Havas. Πιτσιρίκα, Λονδρέζα. Καταπληκτική φωνή, πολύ καλές συνθέσεις. Σα μια soulful εκδοχή της Florence. Επίσης το ντεμπούτο άλμπουμ των Sepalcure. Dubstep ντουέτο από τη Νέα Υόρκη. Δε μπορώ να σταματήσω να τ’ ακούω, κυλάει νεράκι. Όσοι πνίγονται από την καταχνιά του Burial θα το λατρέψουν. Στο repeat είναι επίσης το cd που είχε το προτελευταίο τεύχος του περιοδικού Mojo, με καταπληκτικές διασκευές στο θρυλικό “Power, Corruption & Lies” των New Order. Από Tarwater και Fujiya & Miyagi μέχρι Walls και Biosphere. Ασύλληπτα όμορφο. Εάν βάλεις τώρα και κάτι συλλογές με παλιά jazz που ξεθάβω τελευταία απ’ τη δεκαετία του ’50, ξεπερνάμε τα τρία τέσσερα ωραία πράγματα.
Θα παίξεις πουθενά τις επόμενες μέρες; Θα παίξω στο cafe “Νίκης 35” την Κυριακή τ’ απόγεμα, όπως και κάθε Κυριακή, με ήχο που στέκει σε αρκετά χαμηλά bpm, άλλοτε με πιο balearic pop διάθεση, κι άλλοτε με jazzy αποχρώσεις, σ’ ένα από τα προσεχή “σπιτικά” πάρτι της Spanaki, όπου η nu disco έχει πάντοτε την τιμητική της, και πολύ πιθανόν στις Σέρρες μες στο Μάρτη.
