Φεστιβάλ Καννών: Ένας κάποιος απολογισμός, απο τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο
Φιλοναζιστικές δηλώσεις, ένας άφαντος βραβευμένος σκηνοθέτης, το χαμένο παιδί μιας εξωγήινης, η αταξινόμητη γοητεία του «μεγάλου» Ισπανού κι οι υπόλοιπες στιγμές που καθόρισαν το φετινό φεστιβάλ.
- Ο Λαρς κι η κούκλα του. Ο Δανός Λαρς φον Τρίερ τα έκανε θάλασσα με τις δηλώσεις του (ναζί ή νάζι), από βλακεία περισσότερο παρά από βαθιά πολιτική πεποίθηση -a total asshole, όπως είπε και μια Αμερικανο-εβραία φίλη-, αποβλήθηκε από το φεστιβάλ, για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού, αλλά ευτυχώς δεν αποκλείστηκε η ταινία, γιατί αλλιώς δεν θα είχε τη δυνατότητα να διακριθεί η Κίρστεν Ντανστ με το Βραβείο Ερμηνείας στη Μελαγχολία για έναν ρόλο που χρειαζόταν θάρρος και υπέρβαση - όπως ακριβώς συνέβη πρόπερσι με τη Σαρλότ Γκενζμπούρ στον Αντίχριστο.
- Ο Τούρκος Νούρι Μπιλγκέ Τζεϊλάν είναι μεγάλη δύναμη, ένας σκηνοθέτης με μανιέρα αλλά και τρομερή αυτοσυγκέντρωση, εξπέρ στις ανθρώπινες λεπτομέρειες σε σχέση με το περιβάλλον. Το Κάποτε στην Ανατολία επιβεβαιώνει το ταλέντο του που επιβραβεύτηκε με το Μεγάλο Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής.
- Είναι λίγο βαρετό, αλλά οι αδελφοί Νταρντέν είναι ανίκανοι να γυρίσουν μέτρια ή απλώς καλή ταινία (εντάξει, η Σιωπή της Λόρνα είναι λιγότερο σημαντική, αλλά δεν την προσπερνάς). Το Αγόρι στο ποδήλατο είναι ακόμη μια εμπεριστατωμένη και κινηματογραφικά άψογη ψυχογραφία ενός αδύναμου στα γρανάζια μιας άκαρδης κοινωνίας. Μετατρέπουν τον φτωχό νεορεαλισμό σε σύνθετο, μονταζιακά μοντέρνο κτήμα τους κι επιπλέον είναι κανονικοί άνθρωποι, που μιλάνε σε όλους κι εξηγούν την ταινία τους, χωρίς να την εξαντλούν θεωρητικά.
- Αντίθετα με τον «φοινικούχο» Μάλικ, ο οποίος εξελίσσεται σε Σάλιντζερ του σινεμά κι ήταν πιο ακριβοθώρητος από την Αντζελίνα και τον Μπραντ.
- Παρά τα νέα κι όμορφα παιδιά, τα άφθονα μοντέλα, τις κοσμικές και τις λοιπές λαμπερές δυνάμεις των Καννών, το ιερό ζεύγος Τζολί-Πιτ κυριάρχησε με μια AC DC κινηματογραφική παρουσία στο φεστιβάλ. Η Τζολί ανέλαβε το ελαφρύ κομμάτι, καθώς βρέθηκε στις Κάννες για την προώθηση του Κουνγκ Φου Πάντα Νούμερο 2 και χαριεντιζόταν με τον Τζακ Μπλακ, ενώ ο Πιτ ήταν σοβαρός κι εργατικός ως πρωταγωνιστής και παραγωγός του Δέντρου της ζωής, μιλώντας εξ ονόματος του μονίμως απόντος Μάλικ. Η δουλειά του βρήκε ανταπόκριση κι άρεσαν ιδιαίτερα τα γυαλιά ηλίου που φορούσε, με σκελετό ταρταρούγα κι ανοιχτά τζάμια, διά χειρός Τομ Φορντ.
- Στη συνάντηση που είχα με την Τίλντα Σουίντον, ήταν σαν να έβλεπα μια φίλη από τα παλιά. Τα χαμένο παιδί μιας εξωγήινης και του Μπόουι/Ζίγκι, η Σουίντον εξήγησε σε καταπληκτικά αγγλικά γιατί δεν αισθάνεται ηθοποιός και, τελικά, επειδή ποτέ δεν ένιωσε ηθοποιός, δεν είναι ηθοποιός. Φαντάσου να σ’ το λέει μια από τις καλύτερες ηθοποιούς! Συγκλόνισε, αλλά δεν βραβεύτηκε για το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν
- Ο Δανός σκηνοθέτης που τελικά πήρε ένα βραβείο είναι ο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν, γνωστός από το Pusher και το Valhalla Rising (δείτε το σε DVD, είναι ικανός σε είδος και εποχή, διατηρώντας έναν δυναμισμό στην αφήγηση και τις εικόνες). Ακολουθώντας το ορθό ρεύμα, ο Ρεφν καταδίκασε τις δηλώσεις του Τρίερ κι ο Τρίερ φέρεται να είπε: «Τον γνωρίζω τον Ρεφν από πιτσιρικά, είναι ένας μαλάκας και μισός!».
- Μιλώντας με τον Γούντι Άλεν, με αφορμή το Μεσάνυχτα στο Παρίσι, για την ανθρώπινη παγίδα της νοσταλγίας, μου έστησε μια μικρού μήκους ιστορία για το πώς οι Αρχαίοι Έλληνες την εποχή του Περικλή θα είχαν πρόβλημα μετάβασης στο θέατρο αλλά και διαμονής έξω από αυτό, ελλείψει ξενοδοχείων, κλιματισμού κι αναλγητικών, και ομολόγησε πως πολύ θα ήθελε να παρευρίσκεται στην πρεμιέρα του Οιδίποδα Τύραννου!
- Η Κάρλα Μπρούνι δεν παρέστη στην πρεμιέρα του Γούντι Άλεν, ο Ξαβιέ Ντιρενζέ παρουσίασε την Κατάκτηση με θέμα την άλωση της Προεδρίας από τον Σαρκοζί (τον νάνο, όπως τον αποκαλούσε ο Βιλπέν στην ταινία, και που σπάει αρχίδια, κατά τον Σιράκ), και λίγο μετά ένας συγγενής αποκάλυψε την εγκυμοσύνη της Κάρλα. Άντε, μετά, να πιστέψεις πως ο Σαρκοζί δεν μετατρέπει την προσωπική του ζωή σε reality για πολιτικούς σκοπούς, έχοντας μόλις δει μια ταινία που τον περιγράφει ως κυκλοθυμικό αριβίστα που χρησιμοποίησε την πρώην σύζυγό του ως εργαλείο για την ατζέντα αναρρίχησής του.
- Ο Αλμοδόβαρ είναι μεγάλος σκηνοθέτης και το μεγάλο βραβείο που του ξεφεύγει στα γνωστά φεστιβάλ απλώς αποδεικνύει πως δεν χωράει σε μια λογική ισορροπιών. Το La piel que habito είναι η τέλεια ιστορία εκδίκησης, με πάρα πολλά στρώματα να τη συνοδεύουν. Τον Οκτώβριο θα την ανακαλύψετε κι εσείς.
