«Είναι μία στιγμή που μπορώ να γίνω ο εαυτός μου», λέει ο αειθαλής Yohji Yamomoto για την καθημερινή του τελετουργία, την οδήγηση με το Nissan Cedric του '80 προς το νεκροταφείο Aoyama του Τόκιο όπου απολαμβάνει την βόλτα του με τον σκύλο του Rin. Όταν γυρίστηκε το φιλμ ήταν αρχές της άνοιξης και παρόλο που οι κερασιές δεν είχαν ανθίσει ακόμα, τα καλλωπιστικά δέντρα ήταν ήδη γεμάτα με τα ροζ άνθη τους.
Ο Yamamoto απέκτησε τον Rin –που ανήκει σε μία δημοφιλή στην Ιαπωνία ράτσα κυνηγετικού- και το Cedric πριν από ένα χρόνο και ο ισχυρός δεσμός ανάμεσα στους τρεις , αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη ταινία μικρού μήκους του Matthew Donaldson στην οποία ακούγεται μουσική του ίδιου αλλά και η φωνή του σχεδιαστή. «Ξεκίνησα να οδηγώ αυτοκίνητα όταν ήμουν 18, σχεδόν μισό αιώνα πριν», λέει ο ιδιοκτήτης μίας Rolls-Royce, μιας Jaguar και μιας αντίκας Austin μεταξύ άλλων. «Μου αρέσει το γκλάμουρ αλλά θέλω επίσης να διατηρώ και ένα χαμηλό προφίλ. Βρίσκω τα μοντέρνα αυτοκίνητα τόσο άσχημα και έτσι βρήκα αυτό το αυτοκίνητο στο διαδίκτυο».
Το τεράστιο νεκροταφείο βρίσκεται ακριβώς στη μέση της πόλης , ελάχιστα λεπτά οδήγησης μακριά από το κεντρικό του κατάστημα, την έδρα των ασύμμετρων, αντισυμβατικών σχεδιάσεων που επηρέασαν τη Δυτική αντίληψη για το στυλ για πάνω από 30 χρόνια. Ο Yamamoto καπνίζει πολύ και καθώς κάνει να ανάψει το πρώτο τσιγάρο του η προσωπική βοηθός του βγάζει ένα μεταλλικό τασάκι από τη τσάντα της καθώς περπατάει δίπλα του. «Δεν περπατάω στο κεντρικό δρόμο της μόδας», τονίζει. «Περπατάω στον παράδρομο, στην σκοτεινή πλευρά του δρόμου». Καθώς οδηγεί προς την επιστροφή, το πίσω μέρος του αυτοκινήτου του γίνεται ορατό και έχει πάνω του ένα μικρό πλαστικό ταμπελάκι που αναγράφεται το μοντέλο του αυτοκινήτου και η λέξη «Τελειότητα».
