Η κορύφωση του δράματος πλησιάζει. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας να υποχωρήσουν, για μια ακόμη φορά, την τελευταία όμως, και να δώσουν μικρή, προσωρινή παράταση ζωής στο άθλιο μόρφωμα του νεοελληνικού τριτοκοσμικού κράτους, που δύο χρόνια τώρα επιβιώνει με μόνο όπλο του τον ανήθικο εκβιασμό.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα γνωρίζει ότι τα περιθώρια εμπαιγμού των συμμάχων μας έχουν εξαντληθεί. Και προετοιμάζει συστηματικά την έξοδο του, -έξοδο από την δήθεν προσπάθεια για την σωτηρία της χώρας-, και την παρασιτική επιβίωση του για την επόμενη μέρα. Πάνω στα ερείπια, μετά την πτώση. Δημιουργεί για τον σκοπό αυτό εξωτερικούς εχθρούς, στους οποίους και θα επιχειρήσει να επιρρίψει τις ευθύνες, ενώπιον του απελπισμένου και ταυτόχρονα βαθιά απληροφόρητου και αποπροσανατολισμένου πληθυσμού. Ήδη, το τελευταίο διάστημα, είναι ιδιαίτερα εμφανής η στροφή του "σοβαρού" τύπου σε λαϊκίστικες, "αντιμνημονιακές" θέσεις. Και ταυτόχρονα η επίμονη προσπάθεια δαιμονοποίησης της Γερμανίας, ως αποκλειστικής σχεδόν υπεύθυνης των δεινών μας και των δεινών της Ευρώπης.
Την στιγμή αυτή συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας το μέχρι πρότινος και για πολλές δεκαετίες αδιανόητο. Ένα έγκλημα ιστορικών διαστάσεων. Η βίαιη και αυτόβουλη απομάκρυνση της Ελλάδας από την Ευρώπη. Το σκόπιμα επιδιωκόμενο γκρέμισμα, στην συνείδηση της κοινής γνώμης, της εδραιωμένης πεποίθησης για τον θεμελιώδη προσανατολισμό της χώρας. Και αυτό προς χάριν της επιβίωσης μερικών δεκάδων πολιτικών οικογενειών, μερικών εκατοντάδων παραγόντων δευτέρας διαλογής και μερικών χιλιάδων άεργων παρασίτων, που, όλοι μαζί, συγκροτούν τους κομματικούς στρατούς και ψωμίζονται πλουσιοπάροχα από τα λάφυρα της νομής της κρατικής εξουσίας.
Ο διαπλεκόμενος με την πολιτική εξουσία Τύπος συμμετέχει ενεργά στο έγκλημα. Οι μεγαλύτερες επενδύσεις των καναλαρχών, των εκδοτών και των μεγαλοδημοσιογράφων, που διαμορφώνουν την εύπλαστη συνείδηση της κοινής γνώμης, είναι τα καρνέ με τα απόρρητα τηλέφωνα των ανθρώπων της εξουσίας. Εάν αυτοί αλλάξουν, εάν κυριαρχήσουν οι θεσμοί, εάν επικρατήσει δικαιοσύνη και εάν η χώρα κυβερνηθεί από νόμους, τα καρνέ αυτά θα καταντήσουν περιττά και άχρηστα.
Μέχρι τώρα οι δήθεν εκκλήσεις των σοβαρών σχολιαστών απευθύνονταν προς την πολιτική τάξη. Την καλούσαν να σοβαρευτεί, να αναλάβει τις ευθύνες της, να ομονοήσει και να συμμαζέψει το τέρας που, η ίδια, σκόπιμα, για δεκαετίες δημιουργούσε και συντηρούσε. Συντηρούνταν, με άλλα λόγια, η ελπίδα της σωτηρίας από αυτούς τους ίδιους, που προκάλεσαν μόνοι το κακό. Επειδή δεν υπάρχουν άλλοι.
Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που συντάσσονται με τους πολιτικούς στην χάραξη των "κόκκινων γραμμών" και προειδοποιούν την Γερμανία να σταθεί στο ύψους των περιστάσεων. Αν η Ελλάδα, διαμηνύουν, είναι να σωθεί, αυτό θα γίνει μόνον ταυτόχρονα με την σωτηρία και διατήρηση του παρασιτικού πολιτικοοικονομικού της συστήματος. Οι πραγματικές κόκκινες γραμμές είναι αυτές. Σε διαφορετική περίπτωση οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, οι Σαμαράδες, οι Παπαχελάδες και οι Πρετεντέρηδες δεν θα διστάσουν να πάρουν τον λαό τους και να αποχωρήσουν περήφανα. Και αυτός ο λαός φαίνεται ιδιαίτερα πρόθυμος να ακολουθήσει την μοιραία έξοδο, χωρίς ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Φτάνει να έχει πάντα κάποιον πρόχειρο εχθρό, για να καταριέται και να μισεί. Οι Γερμανοί, είναι φανερό, προσφέρονται ιδιαίτερα γι' αυτό.
Να ένα δείγμα δημοσιογραφίας ανατολικού τύπου των τελευταίων εβδομάδων, από κάποιον Πέτρο Παπακωνσταντίνου, στην σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
"Η Γερμανία ορθώνεται εκεί που δεν μπόρεσε ποτέ να σταθεί μετά το 1945: ως κυρίαρχη δύναμη στο κέντρο της Ευρώπης",
γράφει ο καλός αρθρογράφος, μεταφέροντας "μεταφρασμένο" απόσπασμα από πολύ πρόσφατο άρθρο της Süddeutsche Zeitung. Και συνεχίζει παραθέτοντας αυτάρεσκα την δική του σοφία:
Ωστόσο, η γερμανοποίηση της Ε.Ε. -κάτι που επιβεβαίωσε η επιβολή των γερμανικών "ντικτάτ" στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής- προκαλεί θύελλα αντιδράσεων".
"Ορθώνεται", λοιπόν, η Γερμανία, εκεί που δεν "μπόρεσε από το 1945" να σταθεί. Επιτέλους "ορθώνεται κυρίαρχη".
Ας δούμε όμως και το πρωτότυπο κείμενο της μεγαλύτερης γερμανικής εφημερίδας:
Die ratlose Macht.Deutschland steht in der Eurokrise dort, wo es seit 1945 niemals mehr stehen wollte: als dominierende Kraft in der Mitte Europas.
"Η Αμήχανη Δύναμη", γράφει ο συντάκτης, "η Γερμανία, στέκεται (και στέκεται αμήχανα - σίγουρα πάντως όχι "ορθώνεται" όπως την θέλει ο έλληνας αρθρογράφοςς) μέσα στην ευρωπαϊκή κρίση εκεί, όπου από το 1945 δεν ήθελε ποτέ ξανά να σταθεί(εκεί που δεν μπόρεσε να σταθεί, κατά τον έλληνα δημοσιογράφο - αν και το ήθελε και το επεδίωκε, όπως σαφώς αφήνεται να εννοηθεί). Σαν κυριαρχούσα (και όχι κυρίαρχη) δύναμη στο μέσο της Ευρώπης."
Το νόημα του πρωτοτύπου είναι σαφές. Το κείμενο της γερμανικής εφημερίδας είναι απολογητικό και, δεν το κρύβει, αμήχανο. Η Γερμανία, έχοντας πλήρη επίγνωση του βεβαρυμένου ιστορικού της παρελθόντος, θα έπρεπε, κατά τον συντάκτη, να αποφύγει πάση θυσία την θεσμική ανάληψη καθοδηγητικού ρόλου στην Ευρώπη. Ποτέ ξανά. Υπάρχει στο κείμενο μια αίσθηση παραίτησης και αδιεξόδου. Από την πλευρά του ισχυρού αυτή την φορά. Και αυτό έχει σημασία.
Αυτήν την χαμηλών τόνων, υπαρξιακή σχεδόν, αναζήτηση, ο κ. Παπακωνσταντίνου την κάνει σκόπιμα να φαίνεται σαν υπερφίαλος ηγεμονικός κομπασμός. Επειδή η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται κάποιον να μισήσει. Επειδή η Ελλάδα του άθλιου μέλλοντος μας, η Ελλάδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η χώρα των αποτυχημένων, χρειάζεται εχθρούς. Δεν μπορεί να πορευτεί χωρίς αυτούς.
Η Γερμανία έκανε πολλά και απανωτά λάθη τα δύο τελευταία χρόνια. Ίσως και πριν από αυτά. Το σημαντικότερο από όλα, αυτό που έφερε μαζί και όλα τα υπόλοιπα, είναι ότι πίστεψε ότι στο πρόσωπο της παρασιτικής ελληνικής άρχουσας τάξης διαθέτει έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο συνομιλητή. Και ταύτισε με αυτήν την εγκληματική τάξη έναν ολόκληρο λαό. Σήμερα καλείται όχι μόνον να πληρώσει, αλλά και να χρεωθεί ιστορικά την καταστροφή αυτού του λαού, προς όφελος των εγχώριων βασανιστών του. Δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα το κάνει.
σχόλια