Κάπου όπα
Στη Κυλλήνη τη πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου
ΚΑΘΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ χάνω το πλοίο. Κάθομαι στο λιμάνι της Κυλλήνης, τηλεφωνώ, μην ανησυχείτε, μη ρίξεις το ρύζι θα λασπώσει, όχι δεν έφτασα ακόμη, αν είναι καλοκαίρι ρίχνω μια βουτιά ή κοιτάω τις κορμάρες, αν είναι χειμώνας ακούω τραγούδια και βλέπω βιντεάκια με γάτες στο αυτοκίνητο. Συνήθως δίπλα στο μελανό κύμα.
Κάθε Χριστούγεννα επιστρέφω στο πατρικό, αν και εστία μου πλέον νιώθω το σπίτι στην Αθήνα. Εστία για μένα είναι το μέρος που θες να πας να κρυφτείς τις δύσκολες ώρες. Επιστρέφω όμως. Είμαι καλός γιός.
Έχασα φέτος το πλοίο. Το επόμενο αργεί πολύ. Πήρα στην τύχη ένα δρόμο, έφτασα στην παραλία αυτή. Στη μια άκρη, ένα εγκαταλελειμμένο πολυβολείο, καλαμιές σκεπάζουν το μισό. Στην άλλη άκρη μια βραχονησίδα με ένα πετρόχτιστο φάρο. Όχι γλάροι. Σήμερα, την πιο μικρή μέρα του χρόνου, το τελευταίο πλοίο φεύγει στις 8:30. To περιμένω.
Τι χρονιά ήταν αυτή; Ειλικρινά δεν ξέρω. Όλες οι χρονιές, περίεργες μού φαίνονται. Αλλάζω και όλα γύρω μου αλλάζουν. Οπότε, τα πράγματα που θεωρώ τις σταθερές της ζωής μου, οφείλουν να αλλάξουν κι αυτά και να έρθουμε εκ νέου εις γάμου συμφωνία. Με ορισμένα ξανασυναντιόμαστε, άλλα τα παίρνει το κύμα. Χάνονται πολλοί και πολλά εις τον ρου της τρικυμιώδους ζωής, σκεπάζονται ή πνίγονται ή απλώς στρίβουν δια του αρραβώνος. Συνεχίζω με ό,τι επιζεί.
Αν και πολλές απώλειες έχουν συμβεί, άδικες και άωρες, είμαι έκπληκτος με το πόσα πολλά απομένουν. Είμαι επίσης έκπληκτος που ζω ακόμη ― δεν είναι σχήμα λόγου. Δεν έχω παράπονο κανένα ― ούτε καν για τις δοκιμασίες, που φέτος ήταν πολλές. Από τους στεναγμούς όλο και κάτι καλό μένει. Μόνο που θα ΄θελα να πέσει τόσο speed στο αίμα μου, να δω και ‘γω τη φύση λίγο. Όταν τρέχει το αυτοκίνητο, όλα είναι χιλιόμετρα. Σήμερα που οδήγησα αργά (για να ροκανίσω χρόνο, ηλιθίως βέβαια) είδα επιτέλους τα σύννεφα, χρώμα μαργαριταριού και ελεφαντόδοντου, τα ναρκωμένα χωριά στους λόφους πριν την Πάτρα στο ψιλόβροχο, στάλες στη χλωροφύλλη, μέχρι και πέντε άσπρες χήνες στα γεράνια ενός χωριατόσπιτου με ένα νάνο που αναβόσβηνε στο τσιμέντο της στέγης. Τα γηρατειά, λέει, πρέπει να καίγονται και να οργίζονται. Έζησα θυμωμένος μια ζωή. Κάπου όπα.
Ως προς το δημιουργικό σκέλος, ναι, υπάρχει μια δυστοκία. Συνειδητή. Να γράφω, μού είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου· να γράφω πράγματα που έχουν νόημα (και για μένα) μού είναι απαγορευμένο εξ αγάπης. Δεν θέλω να πληγώσω τα πρόσωπα που αγαπώ ― κι αυτό είναι ανώτερο από οποιαδήποτε δημιουργία, τέχνη ή εξομολόγηση. Μια κυρία πετάει τις καμέλιες απ’ το κεφάλι της στα μωσαϊκά και τις λιώνει με το δωδεκάποντό της. Το να λέω πράγματα μισά, ή μεταμφιεσμένα, δεν πάει άλλο ― όσο κι αν έχει πλάκα το παιχνίδι των λέξεων. Ή θα πω με ειλικρίνεια και ωμότητα αυτά που με βαραίνουν μια ζωή, ή θα σωπάσω, να μιλήσουν όσοι το τολμάνε. Τους ψάχνω βέβαια. Πήξαμε στους δειλούς και τους ψεύτες. Welcome babes.
Έχει πέσει η νύχτα στη μικρή παραλία, φυσάει― απόλυτο σκοτάδι, μόνο το φως του λάπτοπ, ο φάρος ανενεργός. Έχασα το πλοίο φέτος, κυριολεκτικά. Δε βαριέσαι. Ζω. Θα πάρω το επόμενο.
