1Ρίκα, ποια είναι η ευθύνη του ατόμου-καταναλωτή που αγοράζει πολύ φθηνά πράγματα, τα οποία κανονικά θα κόστιζαν παραπάνω, αλλά, εξαιτίας της εκμετάλλευσης των εργαζομένων σε εκείνο το μακρινό εργοστάσιο που παράχθηκαν, έχουν τιμές υπερβολικά χαμηλές (π.χ Κίνα); Ρωτάω γιατί προβληματίζομαι κάθε φορά που αγοράζω ένα μπλουζάκι 4 ευρώ made in Bangladesh ή ένα ζευγάρι παπούτσια made in China 6,99 ευρώ. (Όχι, δεν είμαι προβληματισμένη... καλόψυχη, είμαι μία οργισμένη έφηβη σε σύγχυση). Στέλλα Ακαπέλα
Αγαπητότατη Στέλλα, είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα το ότι μου απευθύνεις αυτή την ερώτηση, που τη θεωρώ μία από τις πιο σοβαρές που μου έχουν κάνει ποτέ σ' αυτήν τη στήλη. (Όχι ότι με χαλάνε οι σάχλες, εννοείται, για τον χαβαλέ γεννήθηκα, αλλά καλό είναι να μασάμε καμιά δύσκολη μπουκιά, έτσι για το σπορ.) Λοιπόν, στο θέμα μας: η ερώτησή σου δεν απαντιέται ούτε με αστειάκια του στυλ «άμα σε χαλάει το κινέζικο, να ψωνίζεις μόνο Prada», αλλά ούτε με λίγες φράσεις παπαγαλίξ από τη στήλη αυτή. Θα ήταν μια προσβλητική ξεπέτα σ' ένα πλάσμα με καθαρή καρδιά και γερό μυαλό που ψάχνει για απαντήσεις. Από βιβλία επί του θέματος, ούουου, χιλιόμετρα, αλλά μπορεί να σε μπερδέψουν. Ή να βαρεθείς. Το πιο σύντομο κι ενδιαφέρον που διάβασα τελευταία για το ζήτημα που σε απασχολεί είναι το άρθρο του Μάριου Δαμουλιάνου «Η (αντ)εξουσία της αγοραστικής δύναμης». Μέχρι κι εγώ το κατάλαβα, που είμαι στούρνος! Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ζενίθ», τον προπερασμένο μήνα, νομίζω. Αν δεν υπάρχει στα περίπτερα, μπορείς να βρεις το κείμενο στην ιστοσελίδα τους http://www.myebooks.gr/store/library/publishers/agnosto, ή τους παίρνεις τηλέφωνο στο 2310 886480 (εκδόσεις Άγνωστο). Είναι πολύ ευγενικοί και θα σε βοηθήσουν να το εντοπίσεις. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις, τα χαιρετίσματά μου.
2Είμαι στην αρχή μιας ακαδημαϊκής καριέρας, σε ένα καθαρά ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον (βλέπε Αμερική) και με τα γονιά και τους φίλους να νομίζουν ότι οπουδήποτε μακριά από την Ελλάδα είναι καλύτερα (δεν εχουν κι άδικο). Και εδώ τίθεται το δίλημμα. Oικογένεια ή καριέρα; Τι ερχεται πρώτο; Ο άνθρωπος που θέλω δεν το σκέφτεται καν να αφήσει τη μικρή Ελλαδίτσα, με τα χίλια προβλήματα και το αβέβαιο μέλλον. Ενα κομμάτι του εαυτού μου σκέφτεται ότι υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, αλλά ξέρω ότι αν επιδιώξω σοβαρά σχέση με κάποιον από εδώ, γυρισμό στην Ελλάδα δεν βλέπω (από προσωπική εμπειρία). Και δεν είμαι σίγουρη ότι θελω κάτι τέτοιο. Από την άλλη, καλή, χρυσή η δουλειά, και ειδικά όταν σε καλύπτει ψυχολογικά, αλλα δεν είναι το παν. Και παιδιά και ακαδημαϊκή καριέρα δύσκολα συνδυάζονται... Οπότε, τι κάνω; Τ.C.
Αγαπητή φίλη από την Αμερική, συμβουλή για το τι θα κάνεις με τον γκόμενο δεν έχω να σου δώσω, δυστυχώς. Αυτό που με τρέλανε στην ερώτησή σου είναι ότι, ενώ προφανώς είσαι μια κοπελάρα με κάτι «μπαλάκια»-πέτρες, με μυαλό ξυράφι, με σπουδές φοβερές και γκάζια αμερικάνικα (δεν αστειεύονται εκεί στα ακαδημαϊκά, σίγουρα όλα τα κέρδισες με το σπαθί σου), τολμάς να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Ααα, θα με σκάσεις! Εσύ δείχνεις να έχεις τέτοια λάμψη που μπορείς να κάνεις καριέρα στο φεγγάρι, να μεγαλώνεις δέκα κουτσούβελα άμα γουστάρεις, και, γενικά, να κάνεις κουβάρι τον άνεμο. Τι εννοείς δεν συνδυάζονται παιδιά με ακαδημαϊκή καριέρα; Ξεκόλλααα, χωριό! Η Μαρία Κιουρί, άφραγκη, πειναλέα και ξενιτεμένη, και άντρα βρήκε, και μεγάλωσε δύο κόρες και πήρε δύο Νόμπελ. Σε ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ, το κέρατό μου μέσα! Και τα παιδάκια της μια χαρά βγήκαν (η μία κόρη πήρε κι αυτή Νόμπελ). Κι όλα αυτά το χίλια εννιακόσια δεκατρία, όχι σήμερα, με του κόσμου τα γκάτζετ! Για όνομα του Θεού, κοπελιά, σύνελθε. Εύκολο; Τίποτα δεν είναι εύκολο, εσύ είσαι για τα δύσκολα, ας γεννιόσουνα μια ηλίθια, άχρη- στη κότα, να τα είχες όλα σερβί στο πιάτο. Τα πολλά μου φιλιά από την Αστραλία (όπου, για να καταλάβεις τι αξιόπιστο άτομο είμαι και κάνω φεμινιστικά κηρύγματα, τα έχω παρατήσει όλα και πλένω την μπουγάδα του αντρού μου, χι-χι-χι).
3Εσείς πιστεύετε ότι τα ζώδια μπορούν να μας σώσουν από μια κακή μέρα; Ανήσυχος μπλογκάκιας
Απολύτως. Προσωπικώς, ούτε μπιντέ δεν κάνω αν δεν είναι ο Κρόνος καβάλα στον Υδροχόοο. Το δυστύχημα είναι είναι ότι αυτό συμβαίνει κάθε είκοσι εννιά χρόνια, πέντε μήνες και δεκαεφτά ημέρες, πράγμα που σημαίνει, από αστρολογικής απόψεως, ότι ο μπιντές στο μπάνιο ήταν τελείως άχρηστος μεταξύ δύο κρόνιων διελεύσεων. Τον ξήλωσα λοιπόν κι έβαλα ένα ωραιότατο εφτάκιλο πλυντήριο που δεν χωρούσε πουθενά αλλού στο σπίτι. Ετσι, χάρη στα ζώδια, ξεκινώ κάθε μέρα μου με καθαρά, φρεσκοπλυμένα ρούχα. Μιλάμε, σώθηκα!
σχόλια