του Α.Δ. Παπαγιαννίδη από την Ναυτεμπορική
Πορευόμαστε, λοιπόν, προς τη διστακτική Έκτακτη Κορυφή των μέσων Ιουλίου που -υποτίθεται ότι- θα εισφέρει την «τελική λύση» στο ελληνικό αδιέξοδο, το οποίο συνεχώς ανέβαινε κι ανέβαινε τις τελευταίες εβδομάδες. Με τη μεταδοτικότητα της κρίσης να έχει πλέον φθάσει στην Ιταλία. Μια πρόγνωση που τολμούμε να διατυπώσουμε: ενδιάμεσος σταθμός θα αποβεί κι αυτός
Ας δούμε όμως το άλλο: την πικρή ιστορία της ελληνικής κρίσης δανεισμού, που απεδείχθη ότι ήταν κρίση χρέους και ήδη εξελίσσεται σε κρίση μη-διαχειρισιμότητας της οικονομίας, την κάλυψαν περισσότερο απ' οποιονδήποτε τα αγγλοαμερικανικά Μέσα. Οι Financial Times και η Wall Street Journal και ο Economist, το Bloomberg και το Reuters -άντε και ο Guardian ή οι New York Times. Βέβαια, επειδή «ανήκομεν» στην Ευρώπη και δη στη γερμανική Ευρώπη (με τη λογική του «Europa wird deutsch»), το παιχνίδι κάποια στιγμή το οδήγησαν τα γερμανικά Μέσα. Δεν εννοούμε τόσο τη στοχευμένη βία ενός Focus ή μιας Bild, όσο την καθοδήγηση του Spiegel, της Frankfurter Allgemeine, της Sueddeutsche Zeitung. Έτσι παρακολουθήσαμε τι μας συμβαίνει και είδαμε τι θα μας συμβεί, ενόσω οι επίσημες κυβερνητικές τοποθετήσεις πάσχιζαν να κρύψουν, να καθησυχάσουν και να υπεκφύγουν.
Όμως, η αληθινή αποκάλυψη ήρθε από άλλη κατεύθυνση -ήρθε από τη Γαλλία. Ήρθε με το Monde, με το αποκαλυπτικό και αυτονόητο συνάμα: «Αυτά τα παιδάκια που μας κυβερνούν». Αφορούσε ο αφοριστικός τίτλος της αρθρογραφικής τοποθέτησης του Monde τη συνεχιζόμενη επιμελημένη αμηχανία που χαρακτηρίζει τους ηγέτες της Ευρώπης -«ηγέτες» που, αντί να σηκώνουν την ευθύνη, παρακολουθούν, δείχνουν το δρόμο από τα μετόπισθεν. Ακόμη περισσότερο, αφορούσε η εύστοχη περιγραφή του Monde την προθυμία των Ευρωπαίων «μεγάλων» να λένε την μια μέρα το άλλο, την επόμενη το αντίθετό του, σε μία βδομάδα κάποιο τρίτο: όλη εκείνη η ιστορία με τη «συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα» στο (νέο) σωσίβιο για την Ελλάδα, όλη η αναζήτηση πατέντας στο παρά πέντε (ή και στο και πέντε), αυτό ακριβώς έδειξε. Κυρίως, όμως, αφορούσε η καταδικαστική όσο και σαρκαστική αναφορά σε «gamins qui nous gouvernent» την εκπληκτική χρονοτριβή, την μη συνειδητοποίηση του πόσο τραυματίζει η αναβολή.
«Μεγαλύτερη αίσθηση του επείγοντος» ζητεί (=απαιτεί) το ίδιο το ΔΝΤ από τους Ευρωπαίους. «Ces gens la discutent encore» («Αυτοί οι τύποι εκεί μέσα, ακόμη συζητούνε/τσακώνονται» περιέγραφε στους γαλλόφωνους δημοσιογράφους ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ τις άνευ τέλους συσκέψεις του Eurogroup, την περασμένη εβδομάδα στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου ο ημέτερος Βαγγέλης Βενιζέλος θεώρησε ότι έλαμψε, έως ότου κατάλαβε τι είχε συμβεί μπροστά του). «Η κατάσταση στην Ελλάδα απειλεί να διαταράξει τις αγορές»,έλεγε το ΔΝΤ στους ηγέτες του G-20, δηλαδή προσπερνώντας τους εσωστρεφείς ανθρώπους της Ευρωζώνης, ζητώντας την πίεση Αμερικανών, Βρετανών, Κινέζων, Ινδών, Βραζιλιάνων και Τούρκων, ώστε να μην επιφέρουν οι «Ευρωπαίοι» συστημική κατολίσθηση. Εύστοχος, δε, ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών, Τζούλιο Τρεμόντι, ευθυγραμμίστηκε με τον Μπερλουσκόνι στο: «Και της πρώτης θέσης οι επιβάτες του Τιτανικού πνίγηκαν», σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεκουνηθεί η αυτάρεσκη γερμανική στάση
Τι θα πει «σελέκτιβ ντιφόλτ», τι κυβέρνηση και τι νεφελοκοκκυγία, άλλωστε
Βέβαια, εδώ ζούμε τις δικές μας ηγεσίες. Οι οποίες, παραζαλισμένες, πασχίζουν να κάνουν κάτι -οτιδήποτε, ό,τι τους φωτίσει ο Θεός (και τα πολιτικά τους αντανακλαστικά, που μένουν βαθύτατα ριζωμένα στο χθες). Την απόλυτη απογείωση έφερε η διατύπωση του Βαγγέλη Βενιζέλου, που απαίτησε από την αντιπολίτευση «στρατιωτική πειθαρχία» στη συμπαράταξη με τις προσπάθειες της κυβέρνησης, να διαχειριστεί την ευρωπαϊκή τρικυμία. Αυταρχικά αντανακλαστικά; Επίπτωση του καύσωνα; Όχι -είναι η ανοίκεια όσο και ανόητη αυτή έκφραση (δεν βρίζουμε, κυριολεκτούμε: ανόητο= «α» στερητικό+ νόημα, κάτι που στερείται νοήματος) αποτέλεσμα της αίσθησης Β.Β. ότι του χάνεται ο έλεγχος.
Οι πολιτικοί τι κάνουν; Προσπαθούν να ανακτήσουν τον έλεγχο -μιλώντας, παρλάροντας. Επισείει ο Β.Β. διάφορα τρομερά εναντίον όποιου χρησιμοποιεί τον όρο «επιλεκτική χρεοκοπία», διότι ο όρος τρομάζει, διότι ενσπείρει ανησυχία -και απαιτεί να μένουμε στον, αμετάφραστο, αγγλικό όρο «selective default». Πού καλύπτει απλώς μιαν αξιολόγηση των rating agencies, όχι αληθινή στάση πληρωμών. Που διαρκεί «μια στιγμή στο χρόνο» (15 μέρες; 2 μήνες;) κ.λπ. Τον οποίο όρο παίρνει να επεξηγεί, κατά το δοκούν, διά του βήματος της Βουλής, διά των τηλεπαραθύρων κ.ο.κ., με το ύφος της βαθιάς γνώσης -δηλαδή του ξορκίζοντος το κακό. Είχε, βέβαια, προηγηθεί ο έτερος Καππαδόκης, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος έκρινε σωστό να σκοράρει πόντους δημοφιλίας λέγοντας τι; Ότι ακόμη και η λέξη «χρεοκοπία» οφείλει να αποκλεισθεί από το λεξιλόγιό μας
Σε άλλο επίπεδο ανέβασε τη συζήτηση ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός -έχοντας αντιληφθεί πόσο χάνει κάθε φορά που η χαλαρή εικόνα του αντιπαρατίθεται με την υπερδραστήρια παρουσία Βενιζέλου- ξεκίνησε να απευθύνεται, όχι μελοδραματικά αλλά με έντονο λόγο, στις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Και στη ροπή τους προς την καθυστέρηση, την αποφυγή ουσιαστικών λύσεων. Κατά κάποιον τρόπο, ο ΓΑΠ γράφει ήδη τον επίλογο αυτής της φάσης που ζούμε, συνδέει την τωρινή πολιτική παραζάλη με την Ιστορία. Φυγή ή προαίσθημα;
Απασχολημένοι οι πολιτικοί μας -και οι μιντιακοί τους ίσκιοι- για το τι σημαίνει και τι όχι «σελέκτιβ ντιφόλτ» (να! το 'παμε σε σωστά αγγλικά κατά την υπόδειξη Β.Β.), λησμόνησαν τι θα πει «κυβέρνηση». Δηλαδή, ανάληψη της ευθύνης τους να οδηγούν τα πράγματα. Ας δουν την έννοια της αριστοφανικής νεφελοκοκκυγίας, τουλάχιστον: της εικόνας της πολιτείας που χτίζουν στα σύννεφα οι κούκοι, επιδιώκοντας να γίνουν ρυθμιστές της σχέσης των ανθρώπων με τους θεούς.
Μια Επιτροπή με Λουκά Παπαδήμο, Μίνω Ζομπανάκη, Τίμο Χριστοδούλου, Χριστόφορο Σαρδελή και Αιμίλιο Αυγουλέα
Όμως, όλοι αυτοί οι σαγηνευτικοί χειρισμοί των όρων και των εννοιών, έτσι όπως χύθηκαν στην πραγματικότητα των ανθρώπων -των πραγματικών ανθρώπων, των καθημερινών ανθρώπων- ξεκίνησαν να αποτελειώνουν ό,τι απέμεινε από εμπιστοσύνη. Σε απλά ελληνικά: ο κόσμος (ξανα)φοβήθηκε. Το «φάσμα Αργεντινής» επανήλθε, δηλαδή το φάσμα μιας συνεχούς εκροής καταθέσεων που, στο τέλος-τέλος, θα φέρει την αληθινή κατάρρευση την οποία (υποτίθεται ότι) όλοι πασχίζουν να αποτρέψουν. Καθώς, δε, βρίσκονταν επί θύραις τα stress tests των Τραπεζών, που για εμάς ξετίναξαν -γνωστό αυτό- την Αγροτική, όμως τραυμάτισαν και την εικόνα της Eurobank [EFGr.AT] 
(και άντε τώρα να εξηγείς ότι επρόκειτο για στοιχεία 31.12.2010, ότι μεσολάβησε ήδη ο χειρισμός/ευγενής εκποίηση της Polbank, ήδη και της Tefken, ομοίως η συγχώνευση/απορρόφηση της ΔΙΑΣ που όλα βελτιώνουν ριζικά την εικόνα), η ανησυχία εντάθηκε.
Το κατάλαβε (θαύμα! θαύμα!) η κυβέρνηση και έσπευσε να επεκτείνει μέχρι το 2015 την ισχύ των εγγυήσεων καταθέσεων: τώρα, τι αξίζει «εγγύηση» από την κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας του 2011, είναι ζήτημα προς απόδειξη. Α, ναι, και ανέβασε τον τόνο των απειλών προς όσους έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό, «επαληθεύοντας» έτσι τους φόβους τους και ενισχύοντας τη ροπή προς φυγή.
Πολύ ουσιαστικότερη η παρουσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Στήριξης («ο φορέας Τάκη Θωμόπουλου»), με τα 10 δισ. «του» συντόμως 20 δισ., σε ευρωκεφάλαια για επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, οψέποτε. Ήδη, όμως, ανεκαλύφθη και η άλλη κατ' ευρωπαϊκήν επίνευσιν εγγύηση: ο, μέσω Τραπέζης της Ελλάδος, μηχανισμός χορήγησης ρευστότητας έκτακτης ανάγκης/ΕLA. Που σημαίνει ότι, όταν η ΕΚΤ πάψει να δέχεται ελληνικά κρατικά ομόλογα ως ενέχυρο για να αιμοδοτεί τις ελληνικές Τράπεζες, θα παρέχει αντίστοιχη στήριξη η ΤτΕ (με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου): μέρος του Ευρωσυστήματος η ΤτΕ, μέλος της Ευρωζώνης η Ελλάδα, «το πράγμα πορεύεται»! Όπως συμβαίνει και με την Ιρλανδία και τον καθημαγμένο τραπεζικό τομέα της.
«Όλα καλά», λοιπόν; Πεδίον δόξης λαμπρόν για τους αγριεμένους πολιτικούς μας, να εξηγούν και να διδάσκουν το λαό «τους». Βέβαια, μη διανοηθείτε καν να σκεφθείτε τι θα συμβεί αν προκύψει «ατύχημα διαδρομής» όσο θα βρισκόμαστε σε καθεστώς στήριξης ΕLΑ, δηλαδή με τη μικρούλα Τράπεζα της Ελλάδος (αντί της ΕΚΤ) να έχει παράσχει ρευστότητα και -ο μη γένοιτο!- να διαχειρίζεται τη νομισματική κυκλοφορία
Επειδή πολιτικοί ηγέτες και κεντρικοί τραπεζίτες απογοήτευσαν, μήπως -όπως παλιά είχε ανατεθεί η διαπραγμάτευση με τους ομολογιούχους σε μια προσωπικότητα του αναστήματος και της διακριτικότητας συνάμα Νικολάου Γαζή- βοηθούνταν αυτοί οι χειρισμοί από μια αληθινή επιτροπή κύρους; Με Λουκά Παπαδήμο, Μίνω Ζομπανάκη, Τίμο Χριστοδούλου και (από τη νεότερη γενιά) Χριστόφορο Σαρδελή για τις αγορές και Αιμίλιο Αυγουλέα για τα θεσμικά;
σχόλια