Η συγγραφέας και σκηνοθέτις Έλενα Πέγκα που μετέφρασε Το χέρι του Τιμ Κράουτς και έστησε μία παράσταση με τα ελάχιστα δυνατά μέσα, με συμβατικούς φωτισμούς, και ερμηνεύτρια την εξαιρετική Θεοδώρα Τζήμου, είχε να μου πει τα εξής:
Τι πραγματεύεται Το χέρι ; Είναι ένα έργο για ένα χέρι, για έναν άνθρωπο ή για όλους τους ανθρώπους;
Το έργο πραγματεύεται τις συνέπειες που είχε η ζωή ενός ανθρώπου που από μικρή ηλικία αποφάσισε να σηκώσει το χέρι του ψηλά και να το κρατήσει ψηλά για όλη του την ζωή. Μετά απο τριάντα χρόνια αυτό το πλάσμα έχει γίνει αντικείμενο μελέτης γιατρών καθώς έχει παραμορφώσει το σώμα του και καταστρέψει την υγεία του και ταυτόχρονα είναι διασημότητα στον βαμπιρικό κόσμο της σύγχρονης τέχνης διεθνώς. «Είναι τρελό πως μία άδεια και αθώα κίνηση μπόρεσε να έχει τέτοιο αποτέλεσμα», λέει και ο ίδιος ο ήρωας σε μία στιγμή προς το τέλος του έργου. Είναι ένα έργο για ένα χέρι και για έναν άνθρωπο καθώς παρακολουθούμε μία συγκεκριμένη ζωή που είναι στα άκρα. Αλλά η ζωή αυτή αφορά όλους τους ανθρώπους γιατί δεν πρόκειται για μία βιογραφία αλλά για μία αλληγορία. Ολοι έχουμε την ανάγκη να μας προσέξουν, να διαμαρτυρηθούμε, να γίνει ορατή η διαμαρτυρία μας, η διαφορετικότητα μας, και αποδεκτή με ό,τι κόστος προυποθέτει κάτι τέτοιο.
Όταν το πρωτοείδες ή το πρωτοδιάβασες, τι ήταν εκείνο που σε άγγιξε πιο πολύ;
Το πείσμα του ήρωα, η ευχαρίστηση και το νόημα που έβρισκε σε αυτό που έκανε. «Οταν δεν έκανα κάτι, ένιωθα πως κάτι έκανα», μας λέει αφοπλιστικά.
Θα λέγαμε ότι είναι ένα έργο για τη διαφορετικότητα; Για την αυτονόμηση; Για την υπαρξιακή ανασφάλεια ως το ποιοι είμαστε και ποια είναι η ουσία της ταυτότητας μας ;
Ναι είναι για όλα αυτά. Και για την διαφορετικότητα και για την αυτονόμηση και για την ουσία της ταυτότητας μας που ξεκινά απο το σώμα μας – την ηδονή και τον πόνο του σώματος μας- και τι κάνουμε με αυτά και για αυτά. Στη συνέχεια το έργο είναι και ένα σχόλιο για την σύγχρονη τέχνη. Σχολιάζει την ευκολία και την αναισθησία με την οποία καλιτέχνες, επιμελητές και έμποροι τέχνης εμπορεύονται την ζωή.
Γιατί επέλεξες να το ερμηνεύσει γυναίκα ηθοποιός και όχι άντρας όπως στη Βρετανία που το έπαιξε ο ίδιος ο συγγραφέας του, Τιμ Κράουτς;
Πιστεύω πως το έργο γίνεται πιο ακτιβιστικό και πιο συγκινητικό όταν το ερμηνεύει γυναίκα ηθοποιός. Ισως επειδή μία γυναίκα είναι απο την φύση της ικανή και για μεγαλύτερη σκληρότητα και για περισσότερη τρυφερότητα απο έναν άντρα.
Υπήρξε κάποια παράλογη αντίδραση κατά τη διάρκεια των παραστάσεων; Κάποια ενδιαφέρουσα παρατήρηση από θεατή;
Είχαμε θεατές που κλαίγανε ασταμάτητα κατά την διάρκεια της παράστασης. Κάτι τους συγκίνησε εξ αρχής και μετά δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Ισως το κομμάτι που έχει να κάνει με τα παιδικά χρόνια και την οικογένεια. Μία μεγάλη γυναίκα με εγγόνια μας είπε πως σκεφτόταν τα εγγόνια της. «Πόσο τρομακτικά εύκολο είναι στην παιδική φαντασία κάτι να πάει στραβά και να στραβώσουν». Είναι τρομακτικά εύκολο στο αθώο κομμάτι του κάθε ένα μας κάτι να πάει στραβά και να στραβώσουμε. Αυτό το πιστεύω και για λαούς, για ολόκληρες κοινωνίες.
Ερμηνεύει η Θεοδώρα Τζήμου, η μουσική είναι του Hior Chronic, το styling του Βασίλλη Κοτταρά και οι ειδικές κατασκευές του Valentino Marengo.
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 9:00 και Κυριακή στις 7:00 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Σαρύπου, στάση μετρό Συγγρού - Φιξ , τηλ. 210-9212900
συνέντευξη: Χρήστος Παρίδης
φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου
σχόλια