Γεννήθηκε μόλις το 1981 στο Τέξας (ή σε κάποια μυθική νεραϊδολίμνη- οικεία σε εμάς τους υπόλοιπους από τα παιδικά παραμύθια). Μέσα σ’αυτό το διάστημα ο Devendra Banhart, άνθρωπος ή ελφ (δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια), κατάφερε με μια ακουστική κιθάρα και την αλλόκοσμη φωνή του να γίνει γνωστός πολύ πέρα από τα όρια της underground φολκ σκηνής. Η αέρινη φωνή του και οι απλές μελωδίες του έχουν έναν τρόπο να ταξιδεύουν κατευθείαν στην ψυχή-χωρίς να σκαλώνουν σε κανενός τύπου εγκεφαλική διαδικασία που θα τους αφαιρούσε το συναίσθημα. Οι στίχοι, αγνά και σχετικώς απλά σχήματα, περιγράφουν τέλεια την μετα-ηλεκτρονική εποχή με σουρεαλιστικές μεταφορές από το φυσικό περιβάλλον. Λαμπερές παραβολές ενός κόσμου εξίσου σκοτεινού και φωτεινού, ανέμελου και επιβλαβούς. (And hey there little sexy pig /you made it with a man/And now you’ve got a little kid with hooves instead of hands). Ο Devendra είναι από τους πιο δημοφιλείς καλλιτέχνες αυτού του, κάπως αλλόκοτου, μουσικού «κινήματος» από την Αμερική, με επιρροές από την παραδοσιακή μουσική, ακουστικό ήχο και νεοψυχεδελικούς στίχους. Έχει περιγράψει αυτό που κάνει ως «οικιακή μουσική για φίλους και συγγενείς» και το πρώτο του cd «Oh Me Oh My» ήταν γεμάτο από κομμάτια που είχε τραγουδήσει σε τηλεφωνητές φίλων του ενώ ταξίδευε. Δήλωσε οτι το έκανε μόνο και μόνο επειδή δεν είχε κάπου να ηχογραφήσει τα τραγούδια του εκείνη τη στιγμή. Παρόλα αυτά, πιστεύω οτι πρόκειται για μια συνειδητή αισθητική και επικοινωνιακή απόφαση.
Τα τραγούδια του τον εμπνέουν για σχέδια και τα σχέδια για τραγούδια. Τα cd του είναι εικονογραφημένα από τον ίδιο. Όμοια με τα τραγούδια του, και τα σχέδια του μοιάζουν «αφηρημένα παλιά» (abstractly vintage) και αποτελούνται συνήθως από κόκκινες και μαύρες γραμμές πάνω σε κιτρινισμένα χαρτιά ή εξώφυλλα παλιών βιβλίων. Τα πλάσματα που συνθέτει, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το χώρο του χαρτιού, οι διαφορετικοί συνδυασμοί μοτίβων έχουν, όπως και η μουσική του, μια ήπια δύναμη, ικανή να περάσει υποδόρια στις πιο ευαίσθητες περιοχές της ψυχής. Η τέχνη του Devendra είναι μια ιστορία που λέγεται ψιθυριστά και δημιουργεί συναισθηματική εξάρτηση.
Στην Ελλάδα τον πρωτοείδα πριν κάποια χρόνια να παίζει support σε μια συναυλία του Michael Gira των Swans, στο An club. Ένας φίλος μου είχε αναλάβει την μουσική παιδεία μου και έτσι βρέθηκα εκεί. Όταν τον πρωτοάκουσα σχεδόν φρίκαρα. Πως μπορούσε βραδιάτικα αυτός ο άγνωστος (και μάλιστα στην εποχή της ανώδυνης συναισθηματικά ηλεκτρονικής μουσικής) να με αναμοχλεύει και να μου θυμίζει σκοτεινές βραδιές! Απειλημένη συναισθηματικά, κοίταξα απαξιωτικά τον φίλο που με είχε πάει. Ο φίλος μου είπε τότε για τον Devendra «θα δεις οτι θα τα καταφέρει, κάνει κάτι ιδιαίτερο».
Στην πορεία κατάλαβα την αξία του, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Μετά από κάποια χρόνια, περιμένω σήμερα υπομονετικά να περάσει η ώρα προκειμένου να τηλεφωνήσω στον Devendra Banhart στο Λος Άντζελες. Ξέρω οτι δεν του αρέσει να μιλάει πολύ, και αυτό-μαζί με την απόσταση Αθήνα-LA- εντείνει την αγωνία μου για το πως θα σπάσει ο πάγος. Ευτυχώς, τη σύνδεση μας την έκανε η Jana Hunter, που είναι παλιά φίλη του και καινούρια δικιά μου, οπότε η κατάσταση είχε μια αμεσότητα. Μιλήσαμε ξαπλωμένοι και οι δυο στα κρεβάτια μας: αυτός είχε μόλιε ξυπνήσει και εγώ ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ.
Νομίζω πως είναι πραγματικά ενδιαφέρον το ότι διάφοροι ταλαντούχοι άνθρωποι μπορούν να εκφράζονται με εντελώς διαφορετικά μέσα..Αναρωτιέμαι εάν η έμπνευση έρχεται από το ίδιο μέρος του μυαλού.
Σε μένα τουλάχιστον ναι. Πήγα στο διακλαδικό πανεπιστήμιο γαι την Τέχνη όπυ υπήρχαν όλα, ζωγραφική, γλυπτική, λογοτεχνία, ψηφιακές τέχνες, εκτός από μουσική. Έφυγα γρήγορα γιατί τα άλλα τα ήξερα και τα έκανα ούτως ή άλλως, ήθελα να πάιζω μουσική. Σήμερα τα συνδυάζω. Ότι δεν μπορώ να σχδιάσω, το τραγουδώ-και το αντίθετο. Δεν ξέρω τι έρχεται πρώτα-ίσως το να σχδιάζω, ίσως και όχι. Πάντως, όποτε δεν παίζω μουσική σχεδιάζω. Σχεδιάζω βασικά όλη τη μέρα. Το πρωί πολλές φορές δεν βγαίνει καν η φωνή μου, κι έτσι ξεκινώ σχεδιάζοντας. Η μουσική είναι κάτι σαν την καλλιέργεια των καρπών: όταν έρθει η ώρα, οι ιδέες, τα συναισθήματα γίνονται λέξεις-και η μουσική απλά συνοδεύει τις λέξεις. Στην ζωγραφική η εικόνα προυπάρχει μέσα στο μυαλό μου ολόκληρη και η λευκή σελίδα βοηθάει στον να την επικοινωνήσω. Χαίρομαι τώρα που κάνω εκθέσεις και μπορώ να δείχνω την εικαστική δουλειά μου από μόνη της και όχι μόνο μέσα από τα cd.
Εκεί μάλλον θα βρέθηκες και με πολλούς από τους φίλους σου, με τους οποίους σήμερα αποτελείτε μια σκηνή. Γιατί πολλοί μοιάζουν να έχουν βγει από σχολεία Τέχνης...
Δεν πήρα τίποτα απολύτως από τη σχολή. Πάντοτε ζωγράφιζα και έγραφα, δεν χρειαζόταν το να διδάσκομαι κιόλας κάθε μέρα. Ήθελα να κάνω ότι μου ερχόταν, να πάιζω μουσική και να γράφω ποιήματα. Μόνο ένας καθηγητής με ωθούσε να διαβάζω ποιήματα. Και άκουγε τα δικά μου, με έκανε να σκέφτομαι ως συγγραφέας. Έκανα όμως πολύ σημαντικούς φίλους, όπως η Jana Hunter, ο Antony, οι Cocorosie.
Δεν έχασα τους φίλους μου ούτε τις εαισθησίες μου όταν σταμάτησα τη σχολή. Συνέχισα να ζωγραφίζω και να πηγαίνω στη βιβλιοθήκη. Ήταν ένα δημιουργικό περιβάλλον όπου ανθούσαν τα εικαστικά, η λογοτεχνία και η θεωρία...και-τι ειρωνία- όχι η μουσική. Είναι φυσικό να βρίσκονται άνθρωποι που ταιριάζουν μεταξύ τους.
Τι σας χαρακτηρίζει, τι σας έκανε να ενωθείτε;
Είμαστε από το ίδιο φυτό...Έχουμε τις ίδιες ευαισθησίες, μοιραζόμαστε την ίδια ιδιωτικότητα-που δεν είναι όμως απομόνωση, έχει χώρο για πολλούς. Έχει να κάνει με την έκφραση αυτού που νιώθουμε ακριβώς τη στιγμή που το νιώθουμε. Αυτό περιγράφει και την μουσική και την παρέα και τον τρόπο που ζούμε.
Έχει όμως κάτι παρά πολύ σύγχρονο, παρόλο που η μουσική και τα σχέδια σου φαίνονται παραδοσιακά. Κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω αλλά το νιώθω. Τι είναι αυτό;
Δεν ξέρω... Ζω τώρα, ζωγραφίζω ένα λουλούδι που είναι έξω από το παράθυρο μου τώρα. Αυτό είναι. Ουσιαστικά είμαι ένα «μέσο» του τώρα ότι και να κάνω, όσες αναφορές και να έχω. Η δουλειά μου είναι επηρεασμένη από την –ανατολική και δυτική –ιθαγενή τέχνη της αμερικής και από τους φίλους μου. Ποιός λέει οτι διάφοροι άνθρωποι στο παρελθόν δεν έβλεπαν το ίδιο λουλούδι; Ίσως κιόλας να μας ενώνει το οτι όλοι ψάχνουμε και δοκιμάζουμε την ευαισθησία στις λεπτομέρειες. Ίσως να επικεντρωνόμαστε εκεί όπου άλλοι δεν έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να το κάνουν. Και σίγουρα υπάρχει μια σύγχρονη αισθητική, που είναι όμως μια σχεδόν μεταφυσική πνευματική δύναμη, μια ομοιότυπη επενέργεια ενός συνόλου δονήσεων που δημιουργεί αυτό που είμαστε.
Περνάει η ώρα. Ας γίνουμε πιο προσωπικοί. Εδώ είναι αργά το βράδυ, πες μου μια δυνατή εμπειρία που είχες και πραγματικά σε έχει επηρεάσει.
Ήμουν μικρός και είχα αυτό το όνειρο-όραμα οτι ζούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, κάτι που δεν καταλαβαίνω-και ούτε και κανένας ψυχίατρος κατάλαβε. Ήταν ένας αχανής χώρος, χωρίς όρια, όπου ξαφνικά όλο και περισσότερο άρχισαν να μεγαλώνουν μεταλλικά διαχωριστικά φύλλα και να με εγκλωβίζουν. Φοβήθηκα και συνήλθα κλαίγοντας...δεν ξέρω εάν κοιμόμουν, αλλά ξαφνικά ξαναγύρισα εκεί που ήμουν.
Παρεκτρεπόμαστε. Αν έπρεπε να ακούς σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου ένα CD ή ένα είδος μουσικής, ποιό θα ήταν αυτό;
Το χειρότερο τέκνο τραγούδι (γέλια). Το Supermodel του RuPaul. Τον ήχο της μεγάλης μπλέ φάλαινας... Ποιόν έλληνα τραγουδιστή ακούν οι μεσόκοπες νοικοκυρές εκεί;
Τον Γιάννη Πάριο.
Τον Γιάννη Πάριο. Αυτόν θέλω να ακούω.
Αυτό θα ήταν κόλαση....
Ακριβώς.
Τι θα ήθελες να ξέρεις πραγματικά;
Είναι τόσα πολλά στη ζωή που θα ήθελα να μην ξέρω. Τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και πιο εύκολα...
Τι θα ήθελες να αλλάξεις στη ζωή σου;
Θα ήθελα όλοι όσοι αγαπώ να ήξεραν πραγματικά πόσο τους αγαπώ κα να μην αμφέβαλλαν. Ξέρω οτι είναι δύσκολο να με πιστέψουν εξαιτίας του τρόπου που επικοινωνώ, του τρόπου με τον οποίο ζω, της μουσικής μου-και του κεφαλιού μου...
Τι θα ήθελες να μείνει για πάντα όπως είναι;
Ο ήλιος. Και ο ωκεανός...πρέπει να μείνει πάντα υγρός (γέλια).
Γιατί υπάρχει τέχνη;
Δεν είμαι σίγουρος. Τις προάλλες είδα κάτι και σκέφτηκα «να, για αυτό υπάρχει τέχνη. Για να μεταδώσεις αυτό». Αλλά ....το ξέχασα. Θυμάμαι την αίσθηση. Α, ναοι, ήμουν με τη Ματέα (από τους Metallic Falcons) και είδαμε να κρέμεται από ένα κλαδί δέντρου ένα σχοινί με μια πετρούλα δεμένη στην άκρη. Κολλήσαμε, καθόμασταν ώρες, ήταν τόσο όμορφο...
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου ηλικιωμένο;
Α, αυτό είναι μακάβριο. Δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ τώρα τον εαυτό μου να γερνάει..ούτε σήμερα, ούτε αύριο. Όταν έρθει η ώρα, θα το σκεφτώ...
Θες να κάνουμε παρέα;
(γέλια) Efcharisto.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στις 29/06/2006
σχόλια