Περνάμε όχι μόνο δύσκολα, αλλά και διακεκομμένα. Τα σκουπίδια βουνά ολόγυρά μας. Απελπισμένοι καταστηματάρχες που χρειάζεται να δείχνουν την πραμάτεια τους σκεπάζουν με πλαστικά τους σωρούς και το βλεμμα των περαστικών είναι άδειο και παθητικό, σαν πολιτικό επιχείρημα των ημερών.
Κι όμως, πέρασε μια Δευτέρα που ήταν -υποτίθεται- «μια άλλη ημέρα», με ένα δυναμικό κράτος που θα ξυπνούσε και χωρίς πάθος, αλλα υπεύθυνα, θα καθάριζε τις πόλεις. Τώρα, ένα σωρό υπουργοί έγιναν ρεζίλι, είτε ανασταίνοντας νόμους υγιεινής του 1940 στους οποίους δεν υπάκουσε κανείς, ενώ τους γράφουν κανονικά και τα συνδικάτα, που απεργούν ενώ υπάρχει υπερκείμενος νόμος μεταξικός. Ή μήπως δεν είναι υπερκείμενος; Από την άλλη, ένας υφυπουργός και οι συνάδελφοί του ποντάρουν να κηρυχτεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική και η Δικαιοσύνη τους ταράζει στις αναβολές (νομίμως, έτσι;), ενώ η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ βεβαιώνει ότι, έτσι και γίνει καμιά στραβή,θα υποστηρίξει τους ακτιβιστές. Η κυβέρνηση επιστρατεύει τους απεργούς και της απαντούν «έχουμε καιρό».
Παρά το μπάχαλο, σας παρακαλώ, μη μου ανησυχείτε. Επειδή αυτήν τη στιγμή δε διαλύεται η κοινωνία, όπως ίσως φοβάστε: διαλύεται ένα κομμάτι βαθέος παγόβουνου, πάνω στο οποίο βασίστηκε η δομή του ενός τρίτου της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αποκόπτεται το παλιό, δημοφιλές τμήμα του ΠΑΣΟΚ, δείχνοντας την ισχύ του. Η πλειονότητα των δημάρχων και των δημαρχιακών εταιριών, οι πολιτευτές που έχουν στρατούς ψηφοφόρων και μεγάλες ομάδες εργαζομένων με τους οποίους δένονται μεγαλέμποροι, υπερτιτανοτεράστιοι επιχειρηματίες και διάφοροι οικολογίζοντες σορτάκηδες και χρηματοδότες, έχουν συσπειρωθεί ενάντια σε μια μικρή ομάδα (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, ενδεχομένως εκσυγχρονιστές και Μόσιαλος), που προσπαθεί να πείσει την Ευρώπη (όχι εμάς) ότι θα διαχειριστεί καλύτερα την κρίση από τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά, πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά καμιά Ευρώπη δεν αισθάνεται άνετα υποστηρίζοντας τον Δεμερτζή και τον Κορυζή.
Ολοι περιμένουν να υποφέρει η ομάδα που εστήριξε ο Βενιζέλος (αναφέρομαι στον πρωθυπουργό και στο οικονομικό του επιτελείο), ενώ, κατά τη γνώμη μου, κανένας πολιτικός δεν αγωνίζεται με τέτοιο πάθος να τον ακυρώσουν, να τον υπονομεύσουν, να τον αχρηστεύσουν, όσο ο Σαμαράς. Κι όλα αυτά γιατί; Ακόμη κι αν πάρει 60%, θα φτιάξει μια κυβέρνηση λίγων ωρών! Κι επιπλέον, όχι, δε θα σύρει τον Παπανδρέου στο άρμα του θριάμβου του.
Υπάρχει μια διαφορά, μοναδική απ' όσο γνωρίζω τα τελευταία χρόνια: πρόκειται για τη στάση του ΚΚΕ, που για πρώτη φορά αφήνει να φανεί μια πρόθεση να δράσει πολιτικά, όχι απλώς για τη δική του άνοδο, αλλά συμμετέχοντας στον ακτιβισμό που έως σήμερα φαινόταν να απορρίπτει. Με δυο «κλικ» έντασης παραπάνω, επέρχονται στις τάξεις του πλήθη, κυρίως αυτά που θεωρούν ότι μας περιμένει φτώχεια και πως δεν υπάρχει σωτηρία μέσα από «κουρέματα» και επιχειρήματα του Τρισέ.
Σε όλα αυτά ένα πράγμα δεν υπάρχει: η μη παραγωγική, η συνεχώς υβριζόμενη μεσαία τάξη της χώρας, με το ένα πόδι στην κρατικοδίαιτη ανάπτυξη και το άλλο στο μεταπρατικό πεδίο.Τώρα, αυτοί χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη, που μέσω του Βορίδη αποτελεί λευκή ελπίδα στους ανίδεους από πολιτική σκέψη συνέλληνες.
του Πάνου Θεοδωρίδη
σχόλια