•Πώς μπορεί κανείς να είναι δημοσιογράφος όταν τα μεγάλα Μέσα (τα μόνα που μπορούν να παράξουν σοβαρή, «ακριβή» δημοσιογραφία) βυθίζονται από την κρίση; The Love Company
Μπορεί, φυσικά, να ξεκινήσει κανείς, να προχωρήσει και να διακριθεί στη δημοσιογραφική δουλειά που σήμερα είναι πιο ενδιαφέρουσα και προκλητική από ποτέ. Η εκτίμησή μου είναι ότι θα απομείνουν λίγες, μετρίως αλλά εντίμως αμειβόμενες θέσεις. Θα τις προσφέρουν ενημερωτικά Μέσα που θα έχουν συγκεκριμένο προφίλ και ειλικρινή στάση απέναντι τόσο στην παραγωγή της είδησης όσο και στη σχέση τους με τους αναγνώστες-θεατές-ακροατές-χρήστες τους. Αυτά τα Μέσα θα επιβιώσουν ως καθαρόαιμες επιχειρήσεις ενημέρωσης και όχι ως είδη κιγκαλερίας. Θα μοιράζονται μια διαφημιστική πίτα λίγο πιο νηστίσιμη, αλλά αρκετή για να ταΐσει, ας πούμε, τέσσερις-πέντε χιλιάδες δημοσιογράφους στην Ελλάδα. Ό,τι συνέβαινε δηλαδή και στο ελληνικό τοπίο ως τη δεκαετία του '80. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, πολλές συνήθειες του '80 θα τις ξαναθυμηθούμε. Ελπίζω όχι τις βάτες, όχι τις βάτες!
•
Τι νιώθεις όταν αλλάζει ο χρόνος; (ειλικρινά όμως), Στάθης Τσαγκαρουσιάνος
Να παίζει μέσα στο μυαλό μου, στοιχειωμένο από τα σέβεντις, το «Ηappy New Year» των ΑΒΒΑ.
•
Πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη; Μαρκέλλα Ανδρικάκη
Εκεί που καταντήσαμε, μόνο στον Άγιο-Βασίλη πιστεύω! Σε κανέναν άλλο, Μαρκελλίνι. Αντίο, κι ευχαριστώ για τα ψάρια.
•
Γεια σου Ρίκα. Έχω χρόνια μια απορία που αφορά τα ασανσέρ. Ας υποθέσουμε ότι μπαίνεις σε ένα ασανσέρ και πηγαίνεις στον τέταρτο όροφο. Κάποιος το σταματάει στον τρίτο. Ανοίγει την πόρτα, σε βλέπει και ρωτάει «πάνω πάτε;». Εσύ γνέφεις καταφατικά και τότε αυτός, με μια έκφραση απογοήτευσης, κλείνει την πόρτα και παραμένει στον τρίτο, περιμένοντας να ανέβεις εσύ και να το ξανασταματήσει στην κάθοδο. Δεν είναι παράλογο; Εφόσον το ασανσέρ θα πάει στον τέταρτο και μετά θα ξανασταματήσει στον τρίτο, ο επιβάτης του τρίτου θα κάνει περισσότερο χρόνο να φτάσει στο ισόγειο, γιατί το ασανσέρ θα κάνει 2 στάσεις. Ενώ, αν έμπαινε μέσα μαζί με τον άλλο και ανέβαινε στον τέταρτο, θα γλίτωνε τον χρόνο που θα σπαταλούσε για να το ξανασταματήσει. Γιατί, λοιπόν, ο περισσότερος κόσμος, όταν σταματάει κάποιο ασανσέρ που έχει ήδη επιβάτη και ανεβαίνει, δεν μπαίνει μέσα; Φώτης Βαλλάτος
Γιατί είναι ζώα, γι' αυτό. Ζώα ντυμένα με ρούχα ανθρώπου. Όρθια βόδια, γαϊδούρια ξεκαπίστρωτα, μουλάρια ξέστρωτα, ζώα, σου λέω, που κυκλοφορούν σ' έναν κόσμο ανθρώπων. Ήταν θέμα χρόνου να ξυπνήσει το ζώον μέσα μου κάποιος. Ερωτησούλα στην ερωτησούλα, έστω και στατιστικά, θα έβρισκε κάποιος το κουμπί μου, θα πατούσε, έστω και τυχαία, τον κάλο μου, που είναι ακριβώς αυτός, αγαπητέ Φώτη. Τα ζώα. Διότι το ΖΩΟΝ δεν είχε καμιά δουλειά να χτυπήσει το κουμπί ανόδου, αφού κατέβαινε. Ούτε να μπει σε ασανσέρ που όταν φτάνει, φλασάρει στα μούτρα του ένα βελάκι (την τρέλα μου μέσα) που γράφει «ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ». Αφού το ζώον πάει ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ. Ναι, το ασανσέρ καθυστερεί, γιατί το έχει καθυστερήσει το ΖΩΟΝ που δεν ξέρει πού είναι το πάνω του και πού το κάτω του και πατάει όποιο κουμπί του 'ρχεται, λες και είναι δεκαοκτώ μηνών βρέφος και κάνει χαρούλες. Σιγά μην τον βάλω και μέσα στον τρίτο όροφο. Στον πέμπτο μπορεί να περιμένει ένας φουκαράς που θέλει να πάει στον όγδοο ή στην ταράτσα να φουντάρει, επειδή απελπίστηκε και δεν αντέχει να ζει με τόσα ζώα γύρω του. Και το χαμένο κορμί που έχει μπουκάρει σε λάθος κατεύθυνση από τον τρίτο τού παίρνει τη σειρά ή το χώρο, και γενικά τον βγάζει εκτός κατευθύνσεως, θαλαμίσκου και προγράμματος. Άσε που όταν ο φουκαράς του πέμπτου την ψυλλιαστεί τη δουλειά, θα μεταμορφωθεί υποχρεωτικά κι αυτός σε ζώο, μπαίνοντας σ' ένα ασανσέρ που πάει ισόγειο, για να ξανανέβει ως την ταράτσα να φουντάρει, και σε κάθε όροφο θα εμφανίζεται μπροστά του ένα ΖΩΟ που θα τον ρωτάει «πάνω πάτε»; Γιατί εγώ πάω κάτω, δεν πειράζει, ας μπούμε, έλα Κούλα, ίδια ώρα θα κάνει.
•
Αγαπητή Ρίκα, κάθε φορά που βγαίνω με τους φίλους μου μόνιμο θέμα συζήτησης είναι η κρίση. Στο τελευταίο κρεσέντο απαισιοδοξίας ακούστηκε ότι θα πτωχεύσουμε, δεν θα έχουμε να φάμε και θα μπορούμε να αγοράζουμε μόνο κινέζικες τηλεοράσεις. Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη, αλλά έχω αρχίσει να φρικάρω. Τι μπορώ να κάνω ώστε να μη μου βγαίνουν ξινές οι έξοδοι με την παρέα μου και να μην καταλήξω στα αντικαταθλιπτικά;
ΥΓ.: Θα πτωχεύσουμε; Να κρύψω τα ευρώ κάτω από το στρώμα όσο προλαβαίνω. Nατάσα Καλαρά
Έχουμε ήδη πτωχεύσει, μου λένε οι γνωρίζοντες, απλώς δεν λέμε τη λέξη. Δεν ξέρω αν πρέπει να κρύψεις τα ευρώ σου κάτω από το στρώμα, εκτός φυσικά αν το στρώμα σου είναι στη Ζυρίχη, οπότε δεν συντρέχει λόγος να κάνεις την ερώτηση. Πάντως, και μόνο ότι έχεις ευρώ και ανησυχείς πού θα τα κρύψεις είναι ενθαρρυντικό. Μην το πεις, όμως, στην παρέα σου, θα σε γδάρουν στην τράκα.
•
Θέλω να γίνουμε φίλες και να πηγαίνουμε για ποτά. Εσύ; Μερόπη Κοκκίνη
Nαι, ναι, ναι! Σε διαβάζω και είμαι φαν από εποχής παλαιοτέρας και νομίζω ότι συνδυάζεις το κλασικό με το μοντέρνο, τη θάλασσα με το βουνό, την αλητεία με την πειθαρχία, και γενικώς είσαι σούπερ σε όλα σου. Έχω λίγο πρόβλημα με τα ποτά όμως, γιατί είμαι λίγο των άκρων: ή -το συνηθέστερο- θα τη βγάλω με κόκα-κόλα και όλοι θα με λυπούνται για το πόσο βαρετή και ξενέρωτη είμαι, η -το σπανιότερον- θα με μαζεύουν από τα Επείγοντα με αδιευκρίνιστης προέλευσης μώλωπες και εκχυμώσεις τρεις μέρες αργότερα. Αλλά, αν είναι να γίνουμε φίλες, πρέπει να με αγαπήσεις με τα ελαττώματά μου. Και να ξέρεις πού είναι τα Επείγοντα.
•
Ρίκα, πώς είναι να είσαι σκοτεινό αντικείμενο του πόθου; Τι σε έσπρωξε να κάνεις γυμνή φωτογράφιση στο «Playboy»; Το 'χεις μετανιώσει. Πες την αλήθεια. Σ' ευχαριστώ, Δέσποινα Τριβόλη
Το έχω σκυλομετανιώσει, όχι για το τσιτσιδέξ, αλλά για το πόσο έχω σκυλο-βαρεθεί να με σκυλο-ρωτάνε δυόμισι σκυλο-γαμημένες δεκαετίες αργότερα αν «το μετάνιωσα» και «να πω την αλήθεια». Αν ήξερα ότι αυτό θα ήταν το τίμημα, ειλικρινά θα φωτογραφιζόμουν με μπούρκα, με τσουβάλι, με χύτρα ταχύτητος στο κεφάλι, οτιδήποτε θα με γλίτωνε από αυτήν τη θανάσιμη προβλεψιμότητα της μονότονης αυτής ερώτησης που όλο και κάποιος θα βρεθεί να τη θέσει, κάθε χρόνο, δυο φορές τον χρόνο, από το 1986 και μετά! Δηλαδή, μιλάμε, ήμουνα νια και σάπισα, και πεθαίνω από ανία. Εγώ σε ευχαριστώ και καλά Χριστούγεννα.
•
Ρίκα, δώσε μου μια συμβουλή. Ό,τι να 'ναι. Μιχάλης Μιχαήλ
«Ποτέ μη δίνεις συμβουλές».
•
Ρίκα, πότε μπορείς να πάμε για φαγητό; Προτείνω μπριζόλες στην οδό Βασιλικής στην πλατεία Αγίας Ειρήνης. Σταύρος Διοσκουρίδης
Ποιος θέλει να μου δώσει μπριζόλες;
σχόλια