Από το vivian-e
Το επεισόδιο, το μετέφερε η φίλη μου η Ειρήνη στο facebook και εκείνο το πρωϊνό, επέστρεφα στη σελίδα της κάθε τόσο και το διάβαζα ξανά και ξανά:
"Στο ειδικό καλάθι "όλοι μαζί μπορούμε" του σουπερμάρκετ, κάποιος είχε αφήσει μια σακούλα με 3 μπουκάλια sangria".
Λίγες μέρες νωρίτερα, κάποιος χρήστης του τουίτερ είχε πει κάτι σαν αυτό:
"Όλοι σχολιάζουν ότι οι καφετέριες είναι γεμάτες ενώ έχουμε κρίση λες και ζωή είναι να πληρώνεις μόνο φόρους και λογαριασμούς."
Χθες, η Νάσια μου είπε για μια γνωστή της που πολύ σοβαρά της έκανε την ακόλουθη δήλωση:
"Περικοπές, περικοπές, περικοπές. Εντάξει καταλαβαίνω ότι έχουμε κρίση και ότι κάποιοι είναι άνεργοι ενώ εγώ έχω δουλειά αλλά να ξέρεις ότι αν φτάσω στο σημείο να μην μπορώ ν' αγοράσω μάσκαρα ή άρωμα, δεν θα το αντέξω."
Όλα τα παραπάνω μου έχουν συμβεί.
Έχω σταθεί πάνω από τα καλάθια του "Όλοι μαζί μπορούμε" κι έχω άπειρες φορές σκεφτεί ν' αφήσω ένα μπουκάλι ουίσκι ή κρασί γιατί ξέρω ότι από κάποιον θα λείπει. Έχω εξοργιστεί μ' αυτούς που μετρούν την ευημερία με τη δυνατότητα κάποιου να πιει ένα καφέ έξω και το δικό μου μέτρο που ορίζει τη δυσπραγία μπορεί να μην είναι ένα μπουκάλι κολόνια (αν και είναι και αυτό) αλλά σίγουρα είναι μια αντίστοιχη "πολυτέλεια".
Προβαίνοντας σε πράξεις αλληλεγγύης στην πραγματικότητα έχουμε την ευκαιρία ν' αξιολογήσουμε τις δικές μας ανάγκες και να ορίσουμε για πρώτη φορά (οι περισσότεροι) τα δικά μας όρια. Στα καλάθια του "Όλοι μπορούμε" άλλοι αφήνουν ό,τι πιστεύουν πως θα έλειπε στους ίδιους πάρα πολύ ενώ άλλοι ό,τι πιστεύουν στο ότι πρέπει ν' αρκεστούν όσοι έχουν ανάγκη. Σκεφτείτε το λίγο.
Ακλόνητη πεποίθησή μου από την αρχή αυτής της περιπέτειας είναι το ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν θα περάσουν ποτέ αν όσοι τις προγαπανδίζουν δεν κατανοήσουν τη θέση και τις ανάγκες αυτών που θα τις υποστούν. Τα δυο τελευταία χρόνια αντί για προσπάθειες κατανόησης βλέπω δάχτυλα να κουνιούνται, περιπαικτικά σχόλια, απαξίωση παραπόνων σαν κι αυτά που εξέφρασε η γυναίκα στο τελευταίο παράδειγμα.
Μοιάζει αυτονόητο αλλά τελικά δεν είναι. Βασική αρχή της επικοινωνίας σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο δεν είναι το ν' αποδεχτούμε αλλά το ν' αναγνωρίσουμε τις ανάγκες του άλλου. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν εσύ θεωρείς γελοία αυτή που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς άρωμα. Όσο δεν της αναγνωρίζεις αυτή την ανάγκη, θ' αρνηθεί να καταλάβει γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν και γιατί πρέπει κάποια πράγματα ν' αλλάξουν.
Μια κοινωνία σε κρίση μπορεί τελικά να είναι μια κοινωνία τα μέλη της οποίας αρνούνται το ένα στο άλλο ν'αναγνωρίσουν τις ανάγκες τους. 'Οσο δεν συμβαίνει αυτό, ακόμα και η αλληλεγγύη δεν λειτουργεί παρά ως ένα καθρέφτισμα των δικών μας αναγκών, ένα μέτρο κρίσης των δικών μας ορίων ενώ το πρόβλημα θα ξεπεραστεί όταν ασχοληθούμε με τον άλλο.
σχόλια