Αν γνώριζα το θέμα του έργου, θα το είχα αποφύγει. Καταρχάς, γιατί η gay δραματουργία, όπως και όλη η μονόφθαλμη δραματουργία, είναι κακόγουστη. Επιπλέον, όμως, γιατί η πραγματική ζωή, τα πραγματικά πρόσωπα όπως το Παρτάλι, σπανίως μπορούν να αποτελέσουν υλικό μυθοπλασίας (υπενθυμίζω αυτή την απλή αρχή: ο κόσμος δεν είναι αρκετός). Αν γνώριζα το θέμα του έργου, θα είχα χάσει αυτή την καλή παράσταση: πρέπει να δείχνουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Τέχνη.
Το «Παρτάλι» είχε μια γνήσια, ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν ήταν απλώς τραβεστί, δεν ήταν απλώς drag queen: δεν ήταν ένα αγόρι που κάποια στιγμή έκανε μια επιλογή. Ήταν ένα αγόρι που από τη στιγμή μηδέν έζησε ως κορίτσι. Και που δεν πλήρωσε τις επιλογές του, αλλά την ύπαρξή του. Είχε μια ιστορία υπεραρκετή για τη μυθοπλασία και ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης έκανε καλά που την αφηγήθηκε.
Τον Στέλιο Κρασανάκη τον ήξερα, χωρίς ωστόσο να τον ξέρω· και χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω. Ο σκηνοθέτης είχε πιάσει το βλέμμα μου στα μισά μιας εκπομπής. Από τα συμφραζόμενα, είχα καταλάβει ότι επρόκειτο για ψυχίατρο που εργαζόταν ως σκηνοθέτης. Τον παρακολούθησα με πάθος: σκεφτόμουν κι ο ίδιος την Ψυχιατρική, ο ρόλος του σκηνοθέτη μου φαινόταν ανέκαθεν ελκυστικός. Δεν έμαθα το όνομά του: η εκπομπή πλησίαζε στο τέλος, οι βιογραφικές πληροφορίες δίνονται πάντα στην αρχή. Συγκράτησα όμως τη διπλή του ιδιότητα και όταν είδα το όνομά του στο πρόγραμμα της παράστασης μου φάνηκε ταιριαστό. Οι εικόνες του στο Google μού φαίνονται οικείες, αλλά δεν μπορώ να πω με ασφάλεια ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο(παρότι είμαι σχεδόν σίγουρος).
Η σκηνοθεσία του στο «Παρτάλι» είναι καλή. Από εκείνες τις περιπτώσεις που ξεχνάς ότι υπάρχει σκηνοθέτης και δεν βλέπεις παρά μόνο τον ηθοποιό. (Όπως στον «Βιασμό της Περσεφόνης» του Μπερνίνι: δεν υπάρχει γλύπτης, παρά μόνο το γλυπτό.) Ο σκηνοθέτης που «δεν υπάρχει» είναι γνώρισμα του ώριμου καλλιτέχνη, του συναισθηματικά ασφαλούς εργάτη, του υπηρέτη του έργου.
Η διάδραση με το κοινό ήταν επιτυχής· όλοι ήθελαν να μιλήσουν με τον ηθοποιό, όλοι συμμετείχαν, δεν παρουσιάστηκε αμηχανία. Κατασκευές δεν υπήρχαν· ως σκηνικό εξυπηρετούσε το σώμα του ηθοποιού. Ο Χρήστος Στέργιογλου ήταν ντροπιαστικά υπέροχος. Δεν τον είχα ξαναδεί στο θέατρο, αλλά ορκίστηκα ότι θα τον ξαναδώ. Και θα τον βλέπω. Για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο.
Αν έλεγα παραπάνω, θα πρόδιδα την ωραία βραδιά που πέρασα στο Θέατρο Αυλαία. Αυτό που πρέπει να ξαναγράψω και να ξαναδιαβάσω είναι το ακόλουθο: πρέπει να δείχνουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Τέχνη.
*Το Παρτάλι θα παίζεται στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αυλαία, μέχρι και τις 4 Νοεμβρίου.
σχόλια