Κείμενο: Δημήτρης Κότσης
Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Οι Blue Oyster Cult είναι μια μπάντα που –λόγω ηλικίας- άργησα να ανακαλύψω. Τους εκτίμησα και τους αγάπησα μέσα από την πρώιμη δισκογραφία τους και αυτήν περίμενα να ακούσω να αναπαράγουν στην προ ολίγων μηνών ανακοινωμένη, χτεσινοβραδινή τους ζωντανή εμφάνιση στο Gagarin 205. Φυσικά το σύμπαν, όπως και η ίδια η μπάντα, δεν μου χάλασαν χατίρι!
Η βραδιά άνοιξε με τους «δικούς μας» The Big Nose Attack. Το bluesy new-rock duet από το Μπραχάμι Αττικής, είναι συνώνυμο της εγγύησης όσον αφορά στις ζωντανές εμφανίσεις του και μπροστά στο κατάμεστο (περίπου 800-900 άτομα) Gagarin, μας το απέδειξε για άλλη μια φορά. Με την εμπειρία που έχουν αποκομίσει από ζωντανές εμφανίσεις στο πλευρό των Gary Moore (R.I.P.), Johnny Winter, The Sonics και ZZ Top ως σύμμαχό τους (όταν ακόμη έπαιζαν υπό το όνομα Down & Out), δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν το χειροκρότημα του κοινού, αποδεικνύοντας οτι αποτελούσαν την ιδανική επιλογή για opening της βραδιάς και ζεσταίνοντας μας για τα καλά για την εμφάνιση των Αμερικάνων. Highlight αποτέλεσε το κλείσιμό τους με το bluesy “Monday Morning Spaghetti” για το οποίο ο frontman/ κιθαρίστας Boogie Man επιστράτευσε μια μικροσκοπική κιθάρα. Ότι καλύτερο ευχόμαστε για αυτήν την μπάντα που έχει αποδείξει πως εργάζεται σκληρά και πραγματικά δεν ξεκολλάει από τον «δρόμο» και το stage.
Σε «καφενειακή» συζήτηση πριν την έναρξη της συναυλίας, δήλωσα την επιθυμία μου να ακούσω τα “This Ain’t The Summer of Love” και “Golden Age of Leather” και δεν θα μπορούσα να έχω παράπονο μιας που ήταν αυτά ακριβώς με τα οποία άνοιξαν την εμφάνιση τους οι Blue Oyster Cult. Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω την ιστορική αξία του γεγονότος όπως και το ειδικό βάρος της μπάντας, οφείλω να ομολογήσω πως στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς ο ήχος ήταν χαμηλός σε ένταση (με τα πάντα να ακούγονται καθαρότατα ωστόσο) αλλά και πως η φωνητική απόδοση του Eric Bloom ήταν αρκετά πεσμένη στην αρχή της εμφάνισής τους. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον τεράστιο κοντό Buck Dharma που μοιάζοντας να ζει δεύτερη νιότη, ξεδίπλωσε τα κιθαριστικά του skills με την ίδια ευκολία με την οποία «κάρφωνε» τις νότες των φωνητικών του γραμμών, όπου και όποτε αυτό χρειαζόταν. Ιδιαίτερης μνείας χρίζουν οι φωνητικές πολυφωνίες τους οι οποίες εκτός από το ότι ήταν ακριβέστατες, αποτέλεσαν τον κεντρικό άξονα της πιστής μεταφοράς της δισκογραφικής τους ατμόσφαιρας επί σκηνής.
Η συνέχεια δόθηκε με το “Burning For You”, στο οποίο και είχαμε τον πρώτο λαϊκό παροξυσμό, και από την συνέχεια μπορώ να θυμηθώ τα “Dancin’ in the Ruins”, “ME 262” (έπος), Godzilla (και ένα ολόκληρο Gagarin να παραληρεί) και φυσικά έναν από τους ευσεβέστερους πόθους απάντων των Blue Oyster Cult fans, το επικό “Don’t Fear The Reaper”. Μετά και από κάποια τζαμαρίσματα πάνω από κομμάτια των Joan Jett and the Blackhearts και Meat Loaf (οι προηγούμενες μπάντες του νεοπροσληφθέντα μπασίστα του σχήματος, Kasim Sulton), από μία παρουσίαση των νέων μελών και από κάποια show off solos αυτών, η μπάντα έμοιαζε να έχει ζεσταθεί για τα καλά και η μικρής διάρκειας αποχώρησή τους από την σκηνή υποσχόταν ένα επικό –όπως άλλωστε άρμοζε σε μια επική βραδιά- encore. Και ιδού: Τα χορευτικά “The Red and the Black” και “Hot Rails to Hell” από εκείνο το φοβερό χαρντροκάδικο “Tyranny and Mutation” του 1973 έδειξαν τον δρόμο για το ισοπεδωτικό τελείωμα με το απροβάριστο (όπως οι ίδιοι ομολόγησαν) “Astronomy”, που μας προσέφερε και το πιο δυνατό sing-along της βραδιάς στο βασικό κιθαριστικό riff του. Τεράστιες στιγμές.
Η Αθήνα είχε πάρει φωτιά και η βραδιά δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα παρά με μία γεμάτη ενέργεια εκτέλεση του –προσωπικού αγαπημένου- “Cities on Flame with Rock ‘n’ Roll”. Οι Blue Oyster Cult είναι μια ιστορική μπάντα και αυτό καθιστά από μόνο του την χτεσινοβραδινή συναυλία, γεγονός ιστορικής σημασίας. Τι κι αν μας έλειψαν μερικά τραγούδια (καμιά 10αριά πιθανότατα, αλλά ούτε από ρομπότ δεν θα μπορούσες να περιμένεις τόσο μακράς διαρκείας εμφάνιση), τι κι αν τους έβλεπα live για πρώτη φορά, σε μια εποχή τόσο μακρινή από εκείνη της ακμής τους… Αυτό το live είναι μια στιγμή που θα θυμάμαι για πάντα. Σας ευχαριστώ Blue Oyster Cult.
σχόλια