Είναι γνωστό: ο Athensville έχει ίσως το καλύτερο blog για την Αθήνα. Με δυνατές φωτογραφίες και ακόμα πιο δυνατά κείμενα. Την τελευταία εβδομάδα δεν το είχε ανανεώσει καθόλου, λόγω αμηχανίας με όσα συμβαίνουν. Αναδημοσιεύουμε μέρος του νέου ποστ του.
[φωτο από εδώ]
Πραγματικότητες: να ακούς ουρλιαχτά το βράδυ και να συνηθίζεις, να γυρίζεις απλώς το πλευρό. Να ακους μετανάστες να ξενυχτάνε στους δρόμους και να μαθαίνεις την φρίκη ότι είναι έξω γιατί κοιμούνται με βάρδιες στα διαμερίσματα των 50 ατόμων. Να νιώθεις ενοχές ακόμα όταν παίρνεις μια σοκολάτα του 1.50 ευρώ μπροστά στους εξαθλιωμένους ανθρώπους, μια συνεχής πίεση, που να ντρέπεσαι, που μέχρι σε μικροαστό σε φτάνει σαν προχθές που το κουτί από την καινούργια μου οθόνη το κατέβασα βράδυ για να μην προκαλέσω. Να πηγαίνεις στο φαρμακείο της γειτονιάς και να μπαίνει μετανάστης κλαίγοντας ζητώντας τα φάρμακα του παιδιού του. 'Η στο σουπερ μαρκετ ν' αγοράζουν 2 πατάτες και 2 κρεμμύδια.
Χιλιάδες άνθρωποι που περιφέρονται πεινασμένοι και εκ των συνθηκών άπραγοι στις κάτω γειτονιές, μια πραγματικότητα αδιέξοδη που θα μπορούσε άνετα να τους οδηγεί στις κλοπές. Κι όμως, με φουλ αλήθεια, δεν είναι έτσι στις γειτονιές μας.
Στον 1.5 χρόνο που μένω εδώ, κανείς δεν με πείραξε, δεν είχα κανένα περιστατικό, όπως θα θελαν τα media να διηγηθώ, οι μετανάστες που γνώρισα ήταν όλοι ευγενέστατοι, φιλήσυχοι, μπορεί να αγριευόταν κάποιος τρίτος βλέποντας τους μπουλούκια στα πεζοδρόμια, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να σου κάνουν τίποτα. Θα μου πεις για τα ουρλιαχτά, τις κλοπές; Ναι λοιπόν, υπάρχουν συγκεκριμένες πασίγνωστες ομάδες ορμώμενες από στέκια συγκεκριμένα, που ανοίγουν συστηματικά αμάξια, κλέβουν τσάντες και αλυσίδες από ηλικιωμένες, πουλάνε ναρκωτικά, εκδίδουν 14χρονα απ' την Αφρική, βγάζουν σουγιά μ' ευκολία. Ε, δεν μπορεί να την πληρώνει το υπόλοιπο 99,9% των κυνηγημένων.
Και μαζί, και όχι απέναντι, υπάρχουν και οι μόνιμοι κάτοικοι: αυτούς που γνώρισα, που ζήσανε μια ζωή στην περιοχή, που την αγαπάνε και από πείσμα δεν φεύγουνε, που έχουν να δεχθούν την βία της φτώχειας καθημερινά, που ακούνε από παντού ότι το σπίτι τους βρίσκεται στον βούρκο. Ποιος θα το δεχόταν να 'ναι η καθημερινότητά του οι κατουρημένες είσοδοι, να πηδάς πάνω από λιπόθυμους ναρκoμανείς, να ακους διαρκώς κραυγές;
Τι θέλουμε όλοι: γαλήνη και ασφάλεια, τίποτα παραπάνω δεν διεκδικούν. Και τι μεγάλο λάθος, με μια ευκολία αυτούς τους ανθρώπους να τους χαρακτηρίζεις απο πάνω και ακροδεξιούς· ε δεν είναι, έχουν παλιά μυαλά μεν οι περισσότεροι, αλλά μ' όσους μίλησα, ακόμα και με τους οργανωμένους σε Επιτροπές Κατοίκων, όλοι μα όλοι στην κουβέντα τους βάζανε πάντα την κατανόηση τους για τους μετανάστες. Αλλά όταν φωνάζουν μια, δύο, δέκα, ζούνε στην καθημερινή - καθημερινή - καθημερινή παράνοια μήπως τους κλέψουν όπως τον γείτονα, και τους λές και ακραίους, ε τους οδηγείς με μαθηματική βεβαιότητα στην αγκαλιά των άκρων.
[...]
Κι αν απ' αυτό το ζαλισμένο κείμενο ήθελα να πω κάτι είναι πως δεν φταίνε οι κάτοικοι, δεν φταίνε οι μετανάστες, βοηθήστε τους ανθρώπους.
σχόλια