"Αν η Anna Wintour είναι ο Πάπας", γράφει το περιοδικό Time, «τότε η Coddington είναι ο Μιχαήλ Άγγελος που προσπαθεί να ζωγραφίσει μια νέα εκδοχή της Καπέλα Σιξτίνα 12 φορές το χρόνο». Ξεκίνησαν το ίδιο πρωινό του 1988: η Wintour ως εκδότης, η Coddington ως καλλιτεχνικός διευθυντής. Ο Καρλ Λάγκερφελντ την έχει αποκαλέσει «ιδιοφυία». Η Wintour συμφωνεί. Ως στυλίστρια, υπεύθυνη για την οπτική ταυτότητα της Vogue, δεν δημιουργεί απλώς μια αντανάκλαση της ομορφιάς: τη δημιουργεί.
Η συνεργασίες της με τους μεγαλύτερους φωτογράφους του κόσμου (όπως ο Helmut Newton, Mario Testino, Annie Leibovitz και Snowdon) έχουν προ πολλού θέσει τα όρια της σύγχρονης ιστορίας της μόδας αλλά ο ευρύτερος κόσμος είδε το πρόσωπό της στο ντοκιμαντέρ του RJ Cutler "The September Issue" του 2009. Η ταινία, η οποία παρουσιάζει το παιχνίδι εξουσίας μεταξύ της Wintour και της Coddington τη μεταμόρφωσε σε ηρωίδα της μόδας: πρώτον, επειδή στην αναζήτησή της για ομορφιά μοιάζει να παλεύει με σθένος ενάντια στα τρεντ και στον καταναλωτισμό. Και δεύτερον, επειδή είναι το μόνο πρόσωπο που αντιμιλάει στην Anna.
Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου της "Grace" όπου περιγράφει τη ζωή της στην κορυφή της μόδας, η Coddington μίλησε στη Guardian για τη ζωή της.
«Δεν είμαι καλλιτέχνης» λέει η Coddington, δύο φορές. «Είμαι δημιουργικό άτομο, αλλά είμαι ένα μέλος της ομάδας που βοηθάει τον φωτογράφο. Υπάρχει διαφορά μεταξύ τέχνης και φωτογράφισης μόδας. Μερικές φορές το όριο γίνεται δυσδιάκριτο, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να έχεις συνέχεια στο νου σου ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι το φόρεμα».
Μετά από δεκαετίες στην Αμερική, θεωρεί ακόμα ότι είναι Αγγλίδα; «Είμαι σίγουρα Αγγλίδα» λέει με σταθερότητα. «Μερικές φορές μου λένε για τον βρετανικό μου συναισθηματισμό. Η όλη ιστορία με τον ρομαντισμό. Αλλά δε νομίζω ότι πλέον μπορείς να βάζεις τα πράγματα σε καλούπια. Πιστεύω ότι όλα είναι παγκοσμιοποιημένα. Πριν εμφανιστούν οι φτηνές πτήσεις – πριν γίνει τόσο εύκολο να βρίσκεσαι οπουδήποτε μέσα σε μια μέρα – αυτά τα πράγματα είχαν περισσότερη σημασία».
Το 1959 κέρδισε τον διαγωνισμό μόντελινγκ Young Idea της Vogue παρόλο που η θρυλική ατζέντισσα μοντέλων Eileen Ford θεωρούσε ότι είχε παραπανίσια κιλά. Τη δεκαετία του '60 ήταν διάσημη στον κόσμο της μόδας ως μεγάλη καλλονή. Έκανε παρέα με τους Vidal Sassoon και David Bailey και πήγαινε στη Γαλλία για φαγητό. Ένα βροχερό απόγευμα παραβίασε ένα κόκκινο φανάρι και το αυτοκίνητό της συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Το αριστερό της βλέφαρο σκίστηκε. «Ευτυχώς», γράφει, «βρήκαν τις βλεφαρίδες μου».
«Όμως», λέει με σιγουριά, «ποτέ δεν θεωρήθηκα όμορφη έτσι κι αλλιώς. Ήμουν «χαρακτήρας». Όχι μια όμορφη ξανθιά με γαλάζια μάτια. Η ομορφιά δεν είναι ζήτημα τελειότητας. Προτιμώ τις ατέλειες – είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Το τέλειο είναι βαρετό».
Σε μια σκηνή του September Issue η Coddington δίνει συμβουλές σε έναν συνάδελφο που βγαίνει τρέμοντας από το γραφείο της Wintour. «Μην είσαι υπερβολικά καλός», του λέει. «γιατί θα χάσεις. Πρέπει να παλέψεις για να περάσει η γνώμη σου».
Το πιο ισχυρό όπλο της Coddington φαίνεται να είναι η σιωπή. Σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες σκηνές του ντοκιμαντέρ η Coddington και η Wintour βρίσκονται μαζί στο ασανσέρ σε καθεστώς μακράς και άβολης σιωπής, ενώ πρόκειται να επισκεφθούν τον Jean Paul Gaultier. Και οι δύο θυμωμένες, αμίλητες. Η αντίδρασή της στην απόφαση της Wintour να επιτρέψει τις κάμερες για το γύρισμα του ντοκιμαντέρ ήταν η φρίκη. «Η αίσθησή μου ήταν πάντα ότι ο κόσμος πρέπει να επικεντρώνεται στη δουλειά του», εξηγεί, «και όχι όλες αυτές οι μοδάτες μαλακίες του στυλ «θέλω να είμαι διάσημος».
Μετά την επιτυχία της ταινίας η Coddington έγινε μια από τις διασημότητες που τόσο απεχθάνεται. «Άρχισε να μου αρέσει αυτό» παραδέχεται. Το γεγονός της «καλοσύνης» προκύπτει συχνά στις συζητήσεις για την Coddington. Είναι το «γλυκό» έναντι στο «ξινό» της Wintour. Ένα νησί ηρεμίας στην ανταριασμένη θάλασσα. Είναι σημαντικό γι' αυτή να αρέσει στον κόσμο; «Ναι», λέει, και μοιάζει να ντρέπεται που το λέει δυνατά. «Ναι. Αναστατώνομαι αρκετά όταν πιστεύω ότι κάποιος δε με συμπαθεί, κι ας είναι ο γαλατάς. Φυσικά θέλω να αρέσω στους ανθρώπους – είμαι άνθρωπος».
Αυτό σημαίνει ότι η Wintour, που είναι γνωστό ότι δεν ασχολείται με αβρότητες, είναι λιγότερο ανθρώπινη; «Δεν θα έλεγα ότι η Anna Wintour δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το αν αρέσει στον κόσμο. Όμως δεν αφήνει αυτό να επηρεάσει τις αποφάσεις της».
Η ιστορία της Anna και της Grace είναι συναρπαστική: ο αρχηγός με την πέτρινη καρδιά ενάντια στη ρομαντική καλλιτέχνιδα. Ενώ η Wintour περιγράφεται ως βασίλισσα του πάγου, που υποτίθεται ξυπνάει στις 5 το πρωί για να χτενιστεί και να παίξει μια παρτίδα τένις πριν τη δουλειά, η Coddington δε φοράει ποτέ μέικ – απ, κάνει παρέα με τους βοηθούς της και γελάει δυνατά. Είναι αλήθεια; Είναι το αντίθετο της Anna; «Αυτός ο διαχωρισμός είναι κάπως ανόητος. Δεν είμαι το αντίθετο της Αnna. Οι έξυπνοι μπορούν να διακρίνουν ότι δεν είναι ζήτημα τσακωμού. Είναι το πώς συνεργαζόμαστε. Δε γίνεται απλώς να λέει ναι στα πάντα. Ούτε εγώ. Απλώς έχω διαφορετικό τρόπο να λέω το όχι».
Ο οργανισμός Peta έχει επιτεθεί πολλές φορές στην Wintour εξαιτίας της αγάπης της για τη γούνα. Τι πιστεύει η Coddington; «Δε μου αρέσει να φωτογραφίζω γούνα επειδή αγαπώ τις γάτες μου και δε μπορώ να διαχωρίσω τα ζώα και να πω: είναι ΟΚ να σκοτώνουμε αυτά αλλά όχι εκείνα. Δεν εναντιώνομαι συνειδητά εναντίον της γούνας αλλά αν μπορώ να την αποφύγω θα το κάνω. Δεν την αναζητώ». Έχει βαρεθεί αυτές τις ερωτήσεις, αλλά κάνω ακόμη μία.
Αναρωτιέμαι πώς νιώθει για την προτίμηση της βιομηχανίας της μόδας στο λευκό δέρμα. Αφήνει έναν τεράστιο αναστεναγμό. «Υπάρχουν μαύρα κορίτσια που βρίσκω πανέμορφα και μαύρα κορίτσια που δε μου αρέσουν πολύ. Το ίδιο συμβαίνει και με τα λευκά, μερικά μου φαίνονται άσχημα. Για μένα δεν είναι ζήτημα χρώματος, είναι ζήτημα ομορφιάς. Και διασκέδασης, και χαρακτήρα».
«Υπάρχει κόσμος που είναι ένοχος για συνεργασίες με κορίτσια που είναι υπερβολικά αδύνατα, μόνο επειδή οι φωτογραφίες προσθέτουν πάντα μερικά κιλά παραπάνω. Μερικές 16χρονες το παρακάνουν – δε μπορούν να δουν μπροστά τους, και είναι επικίνδυνο. Όμως μερικά κορίτσια δεν έχουν κανένα σχήμα – είναι σαν μικρά αγόρια, και δε μου αρέσει που το λέω, αλλά τα ρούχα πάνω τους κρέμονται ωραία».
σχόλια