Δύο ανδρείκελα χωρίς ταυτότητα, όνομα, πρόσωπο. Ο Κύριος Α και ο Κύριος Β μασκαρεμένοι γκροτέσκα, κλοουνίστικα, μιλάνε ακατάπαυστα για πράγματα αστεία, παράξενα, ίσως και εξωφρενικά. Συγχρόνως οικεία. Θέατρο του παραλόγου ή το παράλογο του θεάτρου της ζωής; Ο Πολωνός Σλάβομιρ Μρόζεκ έγραψε την πολιτική σάτυρα Striptease το 1962 όντας ήδη γνωστός από τη συλλογή διηγημάτων του Ο Ελέφαντας. Σε μια εποχή Ψυχρού Πολέμου, σκεπτόμενος πολίτης σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, μέσα από μία λογοτεχνία σουρεαλιστική, φώτισε την κατάχρηση εξουσίας, την αποξένωση, τον κομφορμισμό, την ακύρωση της ατομικής ελευθερίας. Το στριπτίζ που συντελείται στον τεχνοχώρο CARTEL δεν σοκάρει για τη γύμνια των ηθοποιών όσο για το ξεγύμνωμα του συστήματος εξουδετέρωσης της ανθρώπινης υπόστασης, της προσωπικότητας, της νοητικής αντίστασης, από γουρούνια, τα οποία συχνά ενδύονται με ανθρώπινα ρούχα. Μιλάει ο ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης:
Βρίσκεις την απρόσωπη δυάδα των δύο «χαρακτήρων» του έργου να εκφράζουν μια σύγχρονη ανθρώπινη κατάσταση;
Εκφράζει απόλυτα τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Τα δύο πρόσωπα του έργου είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτή την κρίσιμη στιγμή. Άνθρωποι που κάτι απροσδιόριστο μάς έφραξε το δρόμο, κάτι που όπως λένε οι δύο γκροτέσκ φιγούρες μας εκμηδένισε τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τους στόχους μας. Ο καθένας μας με τη δική του πεποίθηση, άλλος οπαδός της εξωτερικής ελευθερίας, άλλος οπαδός της εσωτερικής ελευθερίας προσπαθεί να αντιδράσει σε αυτό που μας συμβαίνει. Το αποτέλεσμα είναι ένα συνεχόμενο στριπτίζ, ένα τελετουργικό ξεβράκωμα που επισφραγίζει την ταπεινωτική ήττα, τη χρεοκοπία του σύγχρονου πολιτικού ανθρώπου αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της γελοιότητας που παρέχει η γυμνότητα του.
Λες δηλαδή, ότι το μοντέλο ισοπέδωσης ενός απροσδιόριστου συστήματος που έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία αντικατοπτρίζεται στο Striptease ; Ποιες ήταν οι αντιδράσεις όταν παίξατε μπροστά σε ανοιχτό κοινό στο Σύνταγμα;
Το ραντεβού μας ήταν στα σκαλιά στο Σύνταγμα. Δεν είχαμε κάνει πρόβα τι θα παρουσιάσουμε. Είχαμε φέρει ένα ψυγείο από την ανακύκλωση που θα το χρησιμοποιούσαμε ως πίνακα. Ξεκινήσαμε φωνάζοντας τις αρχικές ατάκες του έργου. Σιγά σιγά και αμήχανα άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Σε 10 λεπτά είχαν μαζευτεί περίπου 200 άτομα. Δεν είχαμε ντουντούκες και κυριολεκτικά σκάσαμε στη φωνή. Μόλις το έργο έφτασε στο σημείο που έπρεπε να ζητήσουμε «συγνώμη» από τα γουρούνια το κοινό άρχισε να εξεγείρεται και να φωνάζει «όχι, όχι μην ζητήσετε συγνώμη από αυτούς τους αλήτες που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση…. κλπ.». Φαντάσου τώρα το σκηνικό: εμείς με ένα ψυγείο στα σκαλιά, ακριβώς πίσω μας το Σύνταγμα-Βουλή και οι πολίτες να φωνάζουν οργισμένοι «όχι…όχι». Ήταν μια πολλή σημαντική στιγμή στη ζωή όλων μας. Η οργή αυτών των ανθρώπων σημαίνει ότι το κοινό βλέπει καθαρά μέσα στο «Striptease» την ισοπέδωση αυτού του απροσδιόριστου συστήματος που το έχει οδηγήσει σε κοινωνική υποχώρηση.
Με αυτή την παράσταση η ομάδα CARTEL ενισχύει την έννοια ενός λαϊκού και κολεκτιβικού θεάτρου. Υπάρχει σύγχρονη δραματουργία που θα μπορούσε να παρουσιαστεί στον χώρο σας; Αυτό είναι το ζητούμενο στην εποχή μας ;
Ο τεχνοχώρος CARTEL ήταν ένα παλιό μηχανουργείο το οποίο με τη βοήθεια φίλων μετατρέψαμε σε έναν ευέλικτο χώρο κοντά στη στάση μετρό Ελαιώνας, σε μια βιομηχανική περιοχή. Η επιλογή της περιοχής ήταν καθαρά οικονομική αλλά στην πορεία ανακαλύψαμε ότι η απομάκρυνση από το κέντρο μας βοηθά στο να συγκεντρωθούμε στη δουλειά μας. Ο στόχος της Ομάδας CARTEL είναι ένα πολιτικό παρεμβατικό θέατρο που θα στέκεται δίπλα στο λαό..…είτε παίζουμε δωρεάν για ανέργους, είτε στις πλατείες, είτε στις φυλακές. Όλοι παίρνουμε την ίδια αμοιβή. Προσπαθούμε να φτιάξουμε έναν κοινό υποκριτικό κώδικα. Να συνδέσουμε διαφορετικές τεχνικές μεταξύ τους. Να χρησιμοποιούμε υλικά από την ανακύκλωση. Να κάνουμε σεμινάρια για να γινόμαστε καλύτεροι. Να δώσουμε βήμα σε νέες ομάδες να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Το ζητούμενο της εποχής μας, κατά τη γνώμη μας, είναι αυτό που γράφεται στο πρόγραμμα της παράστασης του Θωμά Μοσχόπουλου «Shopping and Fucking» του Mark Ravenhill στο Αμόρε και που θα είναι η επόμενη παραγωγή του CARTEL: «Αν δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το θέατρο σαν μια πλατφόρμα από την οποία θα μπορέσουμε να απεικονίσουμε στον κόσμο τα σοβαρά προβλήματα που εντοπίζουμε σήμερα, ειδικότερα τη βία, τότε αισθανόμαστε ότι δεν προσφέρουμε χρήσιμες υπηρεσίες στην κοινωνία».
Το νεανικό κοινό που «ανακαλύπτει» το CARTEL και βλέπει το Striptease, έχει διάθεση συμμετοχής σε συλλογικές καλλιτεχνικές κινήσεις με κοινωνικό όραμα;
Το κοινό που έρχεται στο CARTEL ξαφνιάζεται θετικά μέσα από τη συνολική εμπειρία που του προσφέρει ο χώρος. Κάποιος είπε ότι η παράσταση στο CARTEL ξεκινάει από τη στιγμή που θα φύγεις από το σπίτι σου μέχρι να γυρίσεις. Είναι μια περιπέτεια. Το κοινό αισθάνεται σαν να είναι μέρος αυτής της ομάδας … σαν στο σπίτι του. Κάθεται μαζί μας, γνωριζόμαστε, κουβεντιάζουμε για την παράσταση, πίνουμε το κρασί μας. Έτσι βρίσκουμε σιγά σιγά το κοινό μας.
STRIPTEASE του Σλάβομιρ Μρόζεκ
μετάφραση: Βασίλης Πουλάκος
δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Λιγνάδης
σκηνικά: Ζωή Πυρίνη
κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα
βίντεο αρτ: Γιώργος Γκικαπέππας
φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
ερμηνευτές: Βασίλης Μπισμπίκης, Παναγιώτης Σούλης, Φαίη Τζίμα, Στέλιος Τυριακίδης
CARTEL Αγ. Άννης & Μικελή 4, Βοτανικός / μετρό: Ελαιώνας
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη 21:15/ κρατήσεις: 693 98 98 258
σχόλια