Μοιάζει τόσο φτωχό και τόσο 'λίγο' το να πούμε ότι Το Νησί με τις Κούκλες (Isla de las Munecas) μοιάζει βγαλμένο από ταινία τρόμου..
Μάλλον καλύτερα, βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες που θα μπορούσε να έχει κανείς, θα ήταν πιο ταιριαστό.
Και πάλι...
Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο ανατριχιαστικό, στην κυριολεξία, θέαμα μου φάνηκε αυτό το υποτιθέμενα στοιχειωμένο νησάκι του Μεξικό.
Και είμαι σίγουρη πως δεν είμαι η μόνη.
Το Νησί με τις Κούκλες είναι ένα μικρό κομμάτι γης ανάμεσα στα κανάλια της περιοχής Xochimico, νότια του Μεξικό.
Στην ουσία πρόκειται για έναν από τους λεγόμενους "τεχνητούς κήπους που επιπλέουν", και όχι για πραγματικό νησί.
Τα "νησάκια" αυτά είναι εύκολα προσπελάσιμα από τους αγρότες της περιοχής που τα χρησιμοποιούν για μικρές καλλιέργειες
Το 1951 ο Don Julián Santana Barrera, κάτοικος ενός γειτονικού χωριού, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νησάκι, αποφασίζοντας να απομονωθεί εκεί ως ερημίτης για το υπόλοιπο της ζωής του.
Σύντομα μετά την άφιξη του ο Julián βρήκε σε ένα μικρό κανάλι του νησιού ένα πνιγμένο κοριτσάκι νηπιακής σχεδόν ηλικίας, γεγονός που τον συντάραξε τρομερά.
Το περιστατικό με το πνιγμένο κοριτσάκι είναι εξακριβωμένο και αληθινό, σε αντίθεση με τις προληπτικές εμμονές που απέκτησε ο μοναχικός Julián ακριβώς μετά την εύρεση του κοριτσιού:
Ισχυριζόταν μέχρι το τέλος της ζωής του, ότι το φάντασμα, το πνεύμα, του μικρού πνιγμένου κοριτσιού είχε στοιχειώσει ολόκληρο το νησί, και τον κυνηγούσε για να τον βλάψει.
Ήταν ένα εκδικητικό πνεύμα που τρομοκρατούσε τον μοναδικό κάτοικο του νησιού.
Πολύ σύντομα ο Julián άρχισε να χάνει τα λογικά του, και ξεκίνησε αυτή την ανατριχιαστική τρέλα με τις κούκλες.
Μάζευε κούκλες από τα σκουπίδια των παρακείμενων καναλιών και τις τοποθετούσε, στη συνέχεια, γύρω από την καλύβα του αλλά και σε ολόκληρο το νησί, σαν δώρο στο πνεύμα του κοριτσιού ώστε να το καλμάρει.
Υποτίθεται ότι οι κούκλες κρατούσαν παρέα στο φάντασμα του κοριτσιού, αφού ζωντάνευαν το βράδυ και τριγυρνούσαν σε ολόκληρο το νησί.
Πίστευε πως τα παρατημένα παιχνίδια έχουν ζωή, και ζωντανεύουν το βράδυ.
Πίστευε πως οι κούκλες αυτές τον προστάτευαν.
Ο Julián έλεγε πως τις άκουγε να μιλάνε, να τρέχουν.
Έλεγε μάλιστα ότι τον βοηθάνε και με τις αγροτικές δουλειές.
Η εμμονή του είχε φτάσει μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που αντάλλασσε καρπούς και φρούτα στις τοπικές αγορές με αντάλλαγμα παλιά παιχνίδια που κανείς δεν ήθελε πια, για να γεμίσει κι άλλο το νησί.
Γρήγορα το μικρό νησάκι μετατράπηκε σε τουριστική ατραξιόν, αφού η ιστορία άρχισε να κυκλοφορεί στον Τύπο, και τουρίστες από ολόκληρο τον κόσμο επισκέπτονταν τον μοναδικό κάτοικο του, και τις τρομακτικές κούκλες του.
Το 2001, πενήντα ακριβώς χρόνια μετά την άφιξη του στο νησάκι, ο Julián πέθανε.
Τον βρήκε ο ανιψιός του πνιγμένο στο ίδιο, μάλιστα, κανάλι που είχε βρει και το κοριτσάκι...
Οι ανατριχιαστικές ακρωτηριασμένες κούκλες υπάρχουν ακόμα εκεί, και γύρω τους έχει στηθεί μία μικρή τουριστική "επιχείρηση" με καραβάκια που πηγαινοφέρνουν τους επισκέπτες..
Πολλοί λένε ότι μόλις φτάσεις στο νησί, κι αν κανείς πολλή ησυχία τις ακούς να ψιθυρίζουν ( ενώ μάλλον ακούς τα φύλλα που κουνιούνται από τον αέρα..), ενώ άλλοι αφήνουν πάντα κάποιο "δώρο" σε αυτές σαν προσφορά για να τις καλοπιάσουν.
Εγώ πιο πολύ απ' όλα λυπάμαι τον καημένο εκείνο άνθρωπο, που δεν τον βοήθησε κανείς μέσα στην τρέλα του κι έβρισκε έστω "ασφάλεια" και ψυχική ανακούφιση με αυτές τις κούκλες.
Στα μάτια του Julian μάλλον δεν έμοιαζαν τόσο τρομακτικές..
:(
Δείτε αν θέλετε κι ένα βίντεο απ' αυτά που πιστεύουν στα φαντάσματα και στο ανεξήγητο..
(τα έχουν μπερδέψει λίγο στο τι αντιπροσώπευαν αυτές οι κούκλες, αλλά έστω..)
σχόλια