via http://tsalapetinos.blogspot.com/
Τον περασμένο Δεκέμβρη είχα δει αυτόν τον άνθρωπο σωριασμένο στο πεζοδρόμιο της Β. Σοφίας, με το ένα χέρι απλωμένο στην καλοσύνη των ξένων, ούτε πενήντα μέτρα από την είσοδο της Βουλής. Τότε είχα σκεφτεί αφελώς ότι όσο αποκομμένοι κι αν είναι από την πραγματικότητα οι ταγοί του Έθνους, δεν μπορεί, στο δρόμο προς ή από τη Βουλή, κάποια στιγμή θα έπεφτε το μάτι τους σε αυτόν τον άνθρωπο.
“Οι αυτόχειρες, όταν καταφέρουν να υπερβούν το φοβερό ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αναζητούν ένα χώρο οικείο και απομονωμένο... Αρκετοί, που είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους άντρες, θέλοντας προφανώς να δούνε το θάνατό τους, πυροβολούνται στο δεξιό κρόταφο, όρθιοι κοιτάζοντας στον καθρέφτη του μπάνιου, στη στάση που συνήθως ξυρίζονται” είχα ακούσει να λέει πριν από χρόνια ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης. Θυμήθηκα τα λόγια του σήμερα, καθώς η πρώτη είδηση της ημέρας ήταν η αυτοκτονία ηλικιωμένου στις 9 η ώρα το πρωί στην πλατεία Συντάγματος.
«Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία και οι επιδημιολογικές μελέτες καταδεικνύουν μια σημαντική αύξηση σε ποσοστά αυτοκτονιών στην Ελλάδα, η οποία αγγίζει το 40%» είχε επισημάνει ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος σε σχετικό ερώτημα που είχε κατατεθεί στη Βουλή. Η δε Ελένη Μπεκιάρη, εκπρόσωπος της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Κλίμακα, έχει δηλώσει:“Όπως προκύπτει από τα στοιχεία για τις αυτοκτονίες που συγκεντρώνουμε στο πλαίσιο της λειτουργίας της γραμμής 1018, οι περισσότεροι από τους υποψήφιους αυτόχειρες, αντιμετωπίζουν χρέη, ανεργία ή σοβαρά οικονομικά προβλήματα”.
Ο ηλικιωμένος αυτόχειρας σήμερα το πρωί έβαλε τέλος στη ζωή του με μια σφαίρα στο κεφάλι. Για την τέλεση της πράξης δεν επέλεξε ούτε έναν οικείο χώρο, ούτε έναν απομονωμένο, αλλά την πλατεία Συντάγματος και μάλιστα σε ώρα αιχμής. Τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτή την πράξη δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά.
“Μπορεί ο άνθρωπος να είχε οικογενειακά προβλήματα, ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα υγείας, ένα σωρό προβλήματα. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις, ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν χρωστάς ούτε σε τοκογλύφους ούτε πουθενά, μπορείς να έχεις μια ζωή ψυχολογικά προβλήματα, αλλά να είναι ο παράγοντας κρίση εκείνος που γίνεται ο καταλύτης για να αυτοκτονήσεις, να είναι το ευρύτερο περιβάλλον της κρίσης που μετατρέπει μια ενδιάθετη τάση σε πράξη. Μετριέται όμως αυτό; Δεν μετριέται. Οπότε ας μην σπεκουλάρουμε πάνω στους λόγους για τους οποίους αυτοκτονούν οι άνθρωποι.” έγραφε πριν από μερικές μέρες ο Old Boy.
Δεν θέλω να σπεκουλάρω πάνω στα αίτια του θανάτου αυτού του ανθρώπου, μα δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι η επιλογή του χώρου δεν πρέπει να ήταν τυχαία. Ο ηλικιωμένος δεν επέλεξε να δει ο ίδιος τον θάνατό του- όπως αρκετοί άλλοι αυτόχειρες- μπροστά στον καθρέφτη.
Διάλεξε την πολυσύχναστη πλατεία για να δουν -εντός κι εκτός εισαγωγικών, κυριολεκτικά και μεταφορικά- τον θάνατό του όσο το δυνατόν περισσότεροι. Με αυτόν τον τρόπο η αυτοκτονία του δεν θα συναθροιστεί βιαστικά με όλες τις άλλες που αυξάνουν τα ποσοστά, αλλά θα ξεχωρίσει από το σωρό και μπορεί να λειτουργήσει συμβολικά.
Ακόμα, ο αυτόχειρας πριν από το απονενοημένο διάβημα, μπορεί να σκέφτηκε ότι αν οι διάσπαρτες εικόνες εξαθλίωσης δεν είναι εμφανείς στους ταγούς, ίσως ο ήχος του όπλου του, αυτός ο μοναδικός πυροβολισμός που ακούστηκε σήμερα το πρωί στην πλατεία Συντάγματος, λόγω της μικρής απόστασης από τη Βουλή, ίσως να ακουγόταν μέχρι εκεί μέσα.
Αφελώς.
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δανεισμένος από το θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που γράφτηκε το 1985 κι ανέβηκε πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης, δύο χρόνια αργότερα σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν
σχόλια