O φωτογράφος και χαράκτης Teri Havens είχε πάντα θέμα με τα μπαρ. «Όσο πιο περιθωριακό τόσο καλύτερο» γράφει για τη σειρά φωτογραφιών του "Last Light", την οποία είχε στα σκαριά επί 25 χρόνια.
Από το 1991, ταξίδεψε με το αγαπημένο του Ford Van '88, μέσα στους αγροτικούς δρόμους της Αμερικής, αναζητώντας μέρη που φωτίζονται από το φεγγάρι ή το φως της νέον ταμπέλας και του δρόμου, δημιουργώντας το πορτρέτο μιας σχεδόν ξεχασμένης Αμερικής. Ο Havens παρατήρησε ότι μετά τα μπακάλικα, τα ξυλουργεία και τα κουρεία που έκλειναν τα μόνα που απέμεναν ήταν τα μπαρ. Τα μόνα που δεν είχαν εξαφανιστεί από την αστραφτερή ομοιογένεια της σύγχρονης κοινωνίας. O Havens πέρασε πολλές νύχτες παρατηρώντας τα, περιμένοντας το φως, περιμένοντας «εκεί που η μοναχικότητα σε κάνει να αισθάνεσαι ότι όλα είναι πιθανά».
Ο Teri Havens ταξιδεύει μόνος, κάνει κύκλους, κοιμάται παράξενες ώρες, έχει περάσει και περνάει πολλές ώρες μέσα στο αυτοκίνητό του. Οι διαπιστώσεις του μετά από αυτό το μεγάλο οδοιπορικό στις πόλεις και το χρόνο είναι ότι η Αμερική, οπτικά, αποκτά μια υφή ολοένα και πιο ομογενοποιημένη και αναρωτιέται συχνά αν αυτό συμβαίνει και με τους ανθρώπους, αν η αρχιτεκτονική αντανακλά την κουλτούρα τους. Και ότι υπάρχει πολύ λιγότερη ανοχή προς την ατομικότητα, καθώς όλοι είναι υπερ-συντονισμένοι με τις τάσεις που αναπτύσσονται.
σχόλια