Μια από τις αγαπημένες μου βόλτες το καλοκαίρι όταν είμαι στην Αθήνα είναι η διαδρομή με τα πόδια από το Μπάτη μέχρι την Μαρίνα του Φλοίσβου. Είναι ένας περίπατος ηχητικής αποτοξίνωσης. Δεν ακούγεται κανένας ενοχλητικός ήχος καθώς περπατάς πέρα από την βουή του κόσμου και τα κύματα της θάλασσας. Παρατηρώντας τον κόσμο σου δημιουργείται μάλλον η ψευδαίσθηση ότι αυτοί είναι «οι πιο ευτυχισμένοι Αθηναίοι». Ο εμφανής πλούτος των κατοίκων της περιοχής δεν είναι επιθετικός αλλά έχει «μιξαριστεί» μαζί με μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής όπου η απλότητα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο.
Έτσι μπορείς να δεις στη διαδρομή καλοζωισμένα ζευγάρια τριαντάρηδων να κάθονται στα παγκάκια τρώγοντας απλά ηλιόσπορους και βλέποντας το ηλιοβασίλεμα, άντρες της τρίτης ηλικίας να παραδίδουν μαθήματα κομψότητας ντυμένοι αποκλειστικά και μόνο για την απογευματινή τους βόλτα, skaters να επιδίδονται σε μανούβρες για να αποφύγουν τον κόσμο, ποδηλάτες, θαρραλέες γυναίκες εβδομήντα ετών χωρίς λίφτινγκ να αράζουν στα βράχια λίγο μετά την βουτιά, πεντάχρονα που μπορούν να τρέξουν άνετα στο φαρδύ δρόμο, παρέες που ψήνουν στην παραλία. Ένα διαφορετικό «Unfinished Sympathy» με πιο τυχερούς πρωταγωνιστές.
Μάλλον η συμπάθεια μου για την περιοχή με έχει φέρει πάνω από τις μακέτες ανάπλασης του Φαληρικού όρμου στο Μουσείο Μπενάκη. Παρατηρώ αρκετές πρωτότυπες ιδέες μαζεμένες. Από την μια αισθάνεσαι ότι η χώρα έχει νέους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά και καινούριες ιδέες και από την άλλη αναρωτιέσαι αν θα καταφέρουν όλοι να τις εκφράσουν ή θα καταπνίξουν την δημιουργικότητα τους μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης.
Καθώς παρατηρείς τις μακέτες σου έρχονται στο μυαλό διάφορες εικόνες. Διαστημικοί σταθμοί, το Βερολίνο, αερόστατα, η Αργοναυτική εκστρατεία, τα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, spots για Καλιφορνέζους skaters, η βραδινή θέα της Αθήνας καθώς κατεβαίνεις το Λυκαβηττό μετά από μια συναυλία. Φαίνεται λες και η κάθε μία συμπυκνώνει την φιλοσοφία ζωής των δημιουργών της.
Παρατηρώ το πρώτο βραβείο. Γυαλί, ξύλο, μια νότα μέλλοντος με αυτή την εκπληκτική οροφή και η σύνδεση του Φαλήρου με άλλες περιοχές όπως το Σούνιο. Η αρμονία των υλικών σε συνδυασμό με την λειτουργικότητα της ιδέας μάλλον τους εξασφάλισε το πρώτο βραβείο.
Σε μια γωνιά βλέπω την πιο περίεργη μακέτα. Μοιάζει περισσότερο με έργο τέχνης στην Tate Modern παρά με αρχιτεκτονικό σχέδιο. Στις πληροφορίες γράφουν ότι η ιδέα τους που προήλθε από το «έμβρυο».
Πιθανόν να ήταν το αουτσάιντερ αλλά καθώς περπατάω λίγα λεπτά αργότερα στην Πειραιώς η σκέψη μου γυρίζει σε αυτή. «Μάλλον αυτή η μακέτα βασίστηκε στην πιο σουρεαλιστική ιδέα από όλες για αυτό δεν λέω να την βγάλω από το μυαλό μου» σκέφτομαι καθώς πλησιάζω στην εκκλησία απέναντι από το Bios.
Είναι Σάββατο και γίνεται ένας γάμος, το προαύλιο της εκκλησίας είναι γεμάτο κόσμο και ο γαμπρός περιμένει την νύφη. Φοράει κόκκινο παπιγιόν, φράκο, ψηλό μαύρο καπέλο και κρατάει μπαστούνι. Μοιάζει με ταχυδακτυλουργό. Στρέφω το βλέμμα και ξεχνώ την μακέτα. Ο σουρεαλισμός της πραγματικής ζωής δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία μακέτα.
σχόλια