LIVE!

Τα αντικαταθλιπτικά βοηθούν στ' αλήθεια

Τα αντικαταθλιπτικά βοηθούν στ' αλήθεια Facebook Twitter
7

Από το the Atlantic

Και μόνο ο τίτλος του καινούριου βιβλίου «η εποχή του Ζολόφτ: πώς τα αντικαταθλιπτικά μας ανέβασαν, μας απογοήτευσαν και μας άλλαξαν» μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Στον υπότιτλο φαίνεται να υπονοείται ότι αυτά τα φάρμακα μας έχουν κάνει κακό – μας άλλαξαν με κάποιο σκοτεινό τρόπο. Το οπισθόφυλλο με έκανε να ανατριχιάσω: «[η συγγραφέας, Κάθριν Σαρπ] ζυγίζει τις πολιτιστικές συνέπειες της βιοϊατρικής προσέγγισης στις ψυχικές διαθέσεις της Αμερικής». Ψυχικές διαθέσεις; Η κατάθλιψη μπορεί να είναι διαταραχή της ψυχικής διάθεσης, αλλά να την κατατάξεις με τέτοιο τρόπο είναι ένας τρόπος για να υποβαθμίσεις συσκοτίζοντας μια σοβαρή, συχνά θανατηφόρα, ασθένεια.

Έχω τους λόγους μου που μιλάω έτσι. Επειδή η δική μου ζωή έχει βελτιωθεί δραματικά από τα φάρμακα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν κάποιες πρόσφατες επιθέσεις των μέσων ενημέρωσης σχετικά με τα αντικαταθλιπτικά έχουν κάνει περισσότερο κακό παρά καλό με τον τρόπο που έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση την αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα της φαρμακευτικής αγωγής, ακόμα και όταν εγείρουν έγκυρα ερωτήματα.

Ποτέ δεν είχα θεωρήσει τη δική μου «κατήφεια» αρκετά σοβαρή ώστε να αναζητήσω φαρμακευτική αγωγή. Ειλικρινά, χλεύαζα τα αντικαταθλιπτικά ως μια εύκολη διέξοδο για τους αδύναμους. (Προτίμησα να αντιμετωπίσω τα ψυχολογικά μου προβλήματα ακολουθώντας το δύσκολο μονοπάτι – μέσω της ψυχοθεραπείας, που μου φαινόταν μια πιο βιώσιμη και «πραγματική» λύση). Μέχρι που βρέθηκα στη γέφυρα του Μπρούκλιν, να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να πέσω στο ποτάμι.

Το αστείο είναι, σκέφτηκα, ότι η αϋπνία με ταλαιπωρεί ακόμη περισσότερο από την κατάθλιψη. Για σχεδόν μια δεκαετία αντιμετώπιζα μεγάλα προβλήματα ύπνου. Είχα δοκιμάσει τα πάντα που μπόρεσα να σκεφτώ για να θεραπεύσω τον εαυτό μου (αποχή από το αλκοόλ, από το τσιγάρο, συστηματική σωματική άσκηση, κλπ). Δεν είχα καταφέρει τίποτα.

Οπότε κάποτε εγκατέλειψα την εξεύρεση μιας θεραπείας και από εκείνο το σημείο και μετά απλά ήμουν υπερβολικά κουρασμένη για να παραμείνω ζωντανή. Οι περισσότερες μέρες ήταν μια δοκιμασία εξάντλησης. Η σκέψη των ετών ατελείωτης κούρασης που βρισκόταν μπροστά μου με έκανε να απελπίζομαι –για να το θέσω ήπια.

Πριν εκείνο το σημείο δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι ίσως πάσχω από κατάθλιψη. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, όταν φτάσεις στο σημείο να οραματίζεσαι την αυτοκτονία σου, τότε πρέπει να παραδεχτείς ότι, ναι, έχεις κατάθλιψη.

Μόλις κατέβηκα από τη γέφυρα πήγα να δω τη γιατρό μου και της είπα κλαίγοντας τι συνέβη. Μου έγραψε το Celexa, το οποίο μου έλυσε τα προβλήματα ύπνου με μαγικό τρόπο (όπως μου είπε κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης, η αϋπνία μπορεί να είναι και ένα σύμπτωμα και αιτία της κατάθλιψης). Το Celexa μου αποκατέστησε τη ζωή, δίνοντάς μου μια βασική αίσθηση ευημερίας, τόσο σωματική, όσο και ψυχολογική. Πήρα φάρμακα για δύο χρόνια, κάποια στιγμή άλλαξα και ξεκίνησα το Wellbutrin, και όταν ένιωσα πάλι δυνατή, πρώτα συμβουλεύτηκα το γιατρό, και μετά τα σταμάτησα – για να ανακαλύψω ότι ήμουν απολύτως ικανή να κοιμηθώ και χωρίς τα φάρμακα.

Το πιο δυνατό χτύπημα κατά των ψυχιατρικών φαρμάκων – και ειδικά κατά των αντικαταθλιπτικών – συνέβη το περασμένο καλοκαίρι, μέσω της Μάρσια Αντζέλ, μιας συντάκτριας του New York Review of Books. Η Αντζέλ βασίστηκε σε τρία βιβλία για να προειδοποιήσει ότι δεν γνωρίζουμε πολλά για τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις των αντικαταθλιπτικών – ότι, στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε πώς ακριβώς λειτουργούν, ή ακόμα, γιατί λειτουργούν. Υπενθύμισε κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι ορισμένες φορές δεν είναι πιο αποτελεσματικά από ό,τι ένα πλασέμπο (ψευδοφάρμακο). Τόνισε τη σχέση μεταξύ της ψυχιατρικής κοινότητας και της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Συμπλήρωσε ότι τα ψυχοτρόπα φάρμακα, τα οποία χορηγούνται πολύ πιο συχνά από όσο χρειάζεται, μπορεί να «δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν».

Εν κατακλείδι, αποκάλεσε τα τρία βιβλία στα οποία επικεντρώθηκε ("The Emperor's New Drugs: Exploding the Antidepressant Myth", του Irving Kirsch – "Anatomy of an Epidemic: Magic Bullets, Psychiatric Drugs, and the Astonishing Rise of Mental Illness in America", του Robert Whitaker και "Unhinged: The Trouble with Psychiatry--A Doctor's Revelations About a Profession in Crisis", του Daniel Carlat) «ισχυρά κατηγορητήρια του τρόπου με τον οποίο ασκείται τώρα η ψυχιατρική. Αποκαλύπτουν τη φρενίτιδα της διάγνωσης, την κατάχρηση και την ευρεία σύγκρουση συμφερόντων».

Όμως – μόνο και μόνο επειδή κάποιο άνθρωποι που παίρνουν αντικαταθλιπτικά μπορεί να μην τα χρειάζονται δε σημαίνει ότι δεν τα χρειάζεται κανένας – και το πρόβλημα με ανθρώπους σαν την Αντζέλ είναι το πόσο απορριπτικοί είναι. «Αν ξέραμε ότι τα οφέλη από αυτά τα φάρμακα είναι περισσότερα από τις βλαβερές τους συνέπειες, αυτό θα ήταν ένα ισχυρό επιχείρημα [υπέρ τους], δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από ψυχικές ασθένειες», γράφει. «Αλλά, όπως οι Kirsch, Whitaker και Carlat πειστικά επιχειρηματολογούν, οι προσδοκίες μπορεί να είναι υπερβολικά ψηλές».

Για στάσου ένα λεπτό – δεν ξέρουμε αν τα οφέλη είναι περισσότερα από τις συνέπειες; Νομίζω ότι ξέρουμε ότι είναι, αλλά ξέρω ότι η δική μου ιστορία δεν είναι αρκετή.

Ευτυχώς, δεν είμαι η μόνη που έχει πειστεί για τα θετικά τους αποτελέσματα. Πολλοί ψυχίατροι και άλλοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας είναι επίσης, απολύτως σίγουροι, όπως ο John Oldham, πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης, ο οποίος απάντησε μετά την ανακοίνωση της Αντζέλ «το θέμα είναι ότι αυτά τα φάρμακα συχνά ανακουφίζουν τον πόνο του ασθενούς».

Ο συγγραφέας του βιβλίου «Listening to Prozac», Kramer, ήταν πιο συγκεκριμένος: «Ένα αξιόπιστο εύρημα είναι ότι τα αντικαταθλιπτικά λειτουργούν για χρόνια και υποτροπιάζουσα ήπια κατάθλιψη, μια κατάσταση που ονομάζεται δυσθυμία. Περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς ένιωσαν καλύτερα, σε σύγκριση με αυτούς που πήραν πλασέμπο, που ήταν λιγότεροι από το ένα τρίτο... Ομοίως, ακόμα και οι αναλύσεις που αμφισβητούν την χρησιμότητα των αντικαταθλιπτικών διαπιστώνουν ότι βοηθούν σε περίπτωση βαριάς κατάθλιψης".

Αν και είμαι βέβαιη ότι τα αντικαταθλιπτικά με βοήθησαν, η Σαρπ είναι πιο αμφίθυμη για τη δεκαετία που πέρασε με Zoloft. "Δεν μπορώ να πω ότι τα αντικαταθλιπτικά κατέστρεψαν τη ζωή μου, μπορεί ακόμα και να την βελτίωσαν», λέει. "Παρόλα αυτά, δεν αισθάνομαι ότι τα προβλήματα μου ήταν τόσο ασυνήθιστα και πιστεύω ότι θα τα είχα καταφέρει και χωρίς φάρμακα – κι εύχομαι τουλάχιστον να το είχα προσπαθήσει». Προσπάθησε πολλές φορές να διακόψει τη λήψη. «Ποτέ δεν πετύχαινε», λέει. «Πάντα κατέληγα σε μια κατάσταση που μου θύμιζε την πρώτη φορά που τα πήρα, και ξανά από την αρχή. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Ίσως απλώς χωρίς αυτά πάθαινα κατάθλιψη. Ίσως ο φόβος της ζωής χωρίς αυτά να ήταν ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Ίσως, όπως έχω ακούσει κάποιους να λένε, ο εγκέφαλος συνηθίζει στις ουσίες και αντιδρά με συμπτώματα που μοιάζουν με κατάθλιψη όταν τις στερείται».

Δεν είχε καμία ιατρική καθοδήγηση στην προσπάθεια να σταματήσει τα φάρμακα – και αυτό είναι κάτι που πιστεύει ότι είναι πολύ κοινό. «Οι γιατροί φαίνεται ότι είναι πολύ πιο πρόθυμοι να σου γράψουν αντικαταθλιπτικά από το να συζητήσουν μαζί σου πόσο καιρό θα έπρεπε να τα παίρνεις ή με ποιό τρόπο θα μπορούσες να τα διακόψεις», σημειώνει.

Το βιβλίο της Σαρπ μας υπενθυμίζει ότι υπάρχουν σημαντικά ερωτήματα σχετικά με το ποιός πραγματικά χρειάζεται αντικαταθλιπτικά, γιατί συνταγογραφούνται και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει η ασφαλιστική βιομηχανία τις ψυχικές ασθένειες. Αλλά αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι τα αντικαταθλιπτικά είναι χαζά χάπια χωρίς πραγματική επίδραση. Είναι ζωτικής σημασίας να το συνειδητοποιήσουν αυτό όσοι πάσχουν από κατάθλιψη.

«Τα αντικαταθλιπτικά φαίνεται να βοηθάνε με υψηλότερη συχνότητα και μεγαλύτερη ισχύ από ό, τι βλέπουμε στη βιβλιογραφία», γράφει ο Kramer. «Είναι πολύ επικίνδυνο το γεγονός ότι ο Τύπος εμμένει στο ότι είναι εικονικά σκευάσματα. Δεν είναι. Το να δίνει την εντύπωση ότι είναι οδηγεί σε περιττό πόνο».

Αρχείο
7

LIVE!

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Η καχυποψία απέναντι στα φάρμακα προκλήθηκε κυρίως από την "συνεργασία" των ιατρών με τις φαρμακευτικές και στα κατά καιρούς σκάνδαλα που ξέσπασαν στις ΗΠΑ γι'αυτό το θέμα. Αυτό οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην καθ'όλη απόρριψη τους. Επειδή όμως είναι ένα θέμα που παίρνει διαστάσεις και στην Ελλάδα θα ήθελα κάποια στιγμή να δω ένα αφιέρωμα γι'αυτό το θέμα. Προσωπικά έψαξα αρκετά στην Ελλάδα για να βρω γιατρούς που να μην συνεργάζονται με κάποια φαρμακευτική.http://youtu.be/jcrijUrDDiI
κι εγώ σε παρόμοια κατάσταση για 1 χρόνο,δοκίμασα εξαντλητικό ποδήλατο, φυτικά ηρεμιστικά,ψυχοθεραπεία,δεν ήθελα να πάρω φάρμακα έχοντας ακούσει τόσα, αλλά ο πολυπόθητος ύπνος δεν ερχόταν και τα νεύρα μου με είχαν εξαντλήσει, ένιωθα σαν να είχα φάει τη ζωή με το κουτάλι και κάτι παραπάνω. Η νευρολόγος μου το είπε ξεκάθαρα "οι λύσεις είναι 3 βελονισμός ή ομοιπαθητική ή ψυχίατρος", ενώ όταν της είπα ότι δεν θέλω να πάρω φάρμακα μου έβαλε τις φωνές. Διάλεξα τον ψυχίατρο και οι επόμενες 3-4 εβδομάδες ήταν από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί..ξεκουράστηκα, κοιμήθηκα, έγινα πάλι εγώ! Το μόνο σίγουρο είναι ότι από μόνα τους απλά ανακουφίζουν, ρυθμίζουν τις χημικές ουσίες του εγκεφάλου. Το κυριότερο είναι ότι αφού έχεις ηρεμήσει πρέπει να βρεις τι σε οδήγησε εκεί,να μιλήσεις σε όποιον σε κάνει να νιώθεις καλύτερα και τα φάρμακα ΠΑΝΤΑ με καθοδήγηση! Ποιος θα μου πει ότι δεν λειτουργούν ή ότι υπάρχει άλλος τρόπος δοκίμασα τα πάντα..
Νομίζω ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να βασιζόμαστε στα βιβλία των μεν και στο ποστ των δε.Καταρχήν καταθλιτπικός με αυτοκτονικές τάσεις θεωρώ απριόρι ότι πρέπει να βοηθηθεί φαρμακευτικά. Εδώ συμφωνώ με τη γράφουσα, καλά έκανε και πήρε αγωγή.Κατά τα άλλα, το γιατί έχει κατάθλιψη, ποιας έντασης είναι η κατάθλιψή της και γιατί δεν τη βοήθησε η ψυχοθεραπεία δεν είναι ερωτήματα που μπορούν -στα σοβαρά- να απαντηθούν με βάση όσα μάθαμε σε ένα ποστ. Ούτε και πρέπει να προσφέρονται για συμπεράσματα. Ξέρουμε πάρα πολύ λίγα για την περίπτωσή της.Ωστόσο επειδή υπάρχουν πολύ ηπιότερα στάδια και μορφές κατάθλιψης για τα οποία συνταγογραφούνται αβέρτα φάρμακα, ο σκεπτικισμός απέναντι στα φάρμακα είναι απολύτως υγιής, αρκεί να είναι σκεπτικισμός και όχι φανατισμός.Η ίδια η φύση της παρέμβασης με ουσίες εξάλλου επιτρέπει τη χειραγώγηση της παρέμβασης. Στην Αμερική παιδάκια τριών χρονών παίρνουν αντικαταθλιπτικά. Δεκάδες χιλιάδες παιδάκια. Η τάση είναι αυξητική και η αύξηση στη συνταγογράφηση (και τις πωλήσεις) τρομακτική. Μήπως κάπου κάνουμε λάθος; Να μην αναρωτηθούμε για αυτό; Ξαφνικά δεν είναι υγιές να αμφιβάλλεις;Υπάρχουν περιπτώσεις όπου χρειάζεται αγωγή αλλά κανείς δεν έχει σίγουρη απάντηση για το τι γίνεται με πλείστες άλλες περιπτώσεις όπου ενδεχεται η αγωγή να μην είναι απαραίτητη ή να είναι και βλαπτική, ιδίως αν κουκουλώνει τραύματα που πρέπει να επιλυθούν ψυχοθεραπευτικά.Δεν πρέπει να ξεχνάμε τέλος ότι τα φάρμακα είναι εθιστικά και τα περισσότερα από αυτά μπορείς να τα αγοράσεις χωρίς συνταγή. Τα πολύμηνα θεραπευτικά σχήματα είναι πολύ εύκολο να οδηγήσουν σε εθισμό. Τα φάρμακα είναι όπλα. Δεν μπορεί να λέμε "βαράτε ελεύθερα". Ούτε και να τα δαιμονοποιούμε φυσικά. Η κριτική δεν είναι απορριπτέα. Είναι ωφέλιμη αρκεί να μην οδηγεί σε υπερβολές. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με την κριτική αλλά με την τάση κάποιων ανθρώπων/πολιτών να φανατίζονται με ό,τι διαβάζουν και να διαλέγουν "παράταξη".
Τα αντικαταθλιπτικά είναι η βενζίνη για να κινηθεί το όχημα (η ψυχοθεραπεία), η οποία θα σε πάει όπου επιθυμείς. Δηλαδή, πίσω στη ζωή. Όποιος βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να τα χρειαστεί, μπορεί να το βεβαιώσει. Κάποιος που απλά ρίχνει βενζίνη σε ένα όχημα, που ποτέ δεν έβαλε μπροστά, που δεν είναι διατεθειμένος να το οδηγήσει και να περάσει τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, σαφέστατα δεν μπορεί να έχει θετική γνώμη για τα αντικαταθλιπτικά. Από μόνα τους δε λύνουν το πρόβλημα.
Μαζί σου και εγώ, μα γιατί πρέπει να είναι όλα άσπρο και μαύρο πιά? Κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται φάρμακα για όλη τους την ζωή (π.χ. σχιζοφρενείς ή σοβαρές περιπτώσεις διπολικής διαταραχής) για να είναι ασφαλείς και οι ίδιοι αλλά και οι γύρω τους, άλλοι χρειάζονται φάρμακα για κάποιο χρονικό διάστημα (σαν και εσένα ή άλλες περιπτώσεις κλινικής κατάθλιψης ή κρίσεων πανικού κτλ) και άλλοι μπορούν να διαχειριστούν τα προβλήματα τους και χωρίς φάρμακα. Πάντοτε φυσικά τα φάρμακα πρέπει να πηγαίνουν χεράκι χεράκι με την ομιλούσα θεραπεία. Ένα χάπι από μόνο του δεν λύνει τίποτα ουσιαστικά, είναι αλήθεια, αλλά αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι παιδεία σχετικά με ψυχολογικά και ψυχιατρικά θέματα. Με άλλα λόγια αν πιστεύεις ότι θα πάρεις ένα χάπι και τα προβλήματα μίας ζωής θα λυθούν, ναι, το χάπι θα σε απογοητεύσει. Αλλά μην υποτιμάμε το πόσο, μα πόσο πολύ έχουν βοηθήσει τα ψυχοτροπικά φάρμακα εκατομμύρια ανθρώπους που υποφέρουν. Έτερον εκάτερον..