Τα Υπάρχοντα μας (Our Belongings) είναι ένα μπλογκ που εξετάζει την έννοια της περιουσίας μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Είναι ένα ρεπορτάζ που ερευνά την άβολη σχέση που έχουμε με τον καταναλωτισμό, κάτι που μας φαίνεται μαζί φρικτό, επικίνδυνο αλλά και συχνά υπέροχα διασκεδαστικό.
Ξεκίνησα να μαζεύω υλικό το 2008, όταν θεωρητικά τα πράγματα πήγαιναν καλά για όλους αλλά εγώ πέρναγα δύσκολα. Ξεκίνησα με μια φτηνή μηχανή να φωτογραφίζω όσα είχα την αίσθηση πως δεν επιτρέπεται να βλέπουμε και πολλοί συγγενείς και φίλοι με βοήθησαν είτε αφήνοντας με να φωτογραφίσω τα δικά τους υπάρχοντα, είτε βοηθώντας με να προσεγγίσω αυτά τα μέρη, είτε συμμετέχοντας ενεργά στην διαδικασία.
Τα Ερείπια / Ruins χαρτογραφούν την τραγωδία της κρίσης μέσω μιας σειράς φωτογραφιών που ερειπωμένων ή ημι εγκαταλελειμένων χώρων, δημόσιων και ιδωτικών. Μελετούν τις έννοιες της απώλειας και του ξεριζωμού όπως αυτές αποτυπώθηκαν κυρίως μεσα από τα πρώτα προφητικά σημάδια της ύφεσης που οδήγησαν στην κατάρρευση της αγοράς των ακινήτων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιούσιας. Αυτές οι αγνοημένες προειδοποιήσεις σύμβολίζουν το χρονικό μιας προβλεπόμενης καταστροφής. μια βαθύτερη παρακμή που είχε αρχίσει αθόρυβα να μολύνει την ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία πολύ πριν από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάρευση που τοποθετείται επισήμως στο 2008. Πρόκειται για το χρονικό μιας προβλεπόμενης καταστροφής. Συχνά το προσωπικό πρόβλημα κάποιου ατόμου αντικατοπτρίζει ένα ευρύτερο πολιτικὀ ζἠτημα πχ. η τραγωδία των Ξενία (και του δημιουργού τους) θα μπορούσε να είναι μια παραβολή για μια γενικότερη περιφρόνηση της πολιτισμικής κληρονομιάς.
Η ιστορία των κτιρίων είχε μια βαθιά επίδραση στις ζωές των εμπλεκόμενων κοινοτήτων και την ταυτότητά τους. Κάποιες φορές οι πληροφορίες που βρήκα ήταν αντιφατικές και αντικρουόμενες. Σε αρκετές περιπτώσεις, η καταστροφή και η απαξίωση οφείλονται σε άγνοια, σε εσφαλμένη κρίση ή απλώς σε αδιαφορία και όχι αναγκαστικά σε κακόβουλες ενέργειες. Είναι ένα σύμπαν που διατηρεί την αίσθηση της εγκατάλειψης ακόμα και σε κατοικημένα μέρη (πχ στο Ολυμπιακό χωριό), με εμφανή τα καταστροφικά αποτελέσματα του καταναλωτισμού, της εμπορευματοποίησης και των αδικαιολόγητων οικονομικών ελπίδων. Προσπάθησα να ερευνήσω το συναισθηματικό κενό όλων εκείνων που έχουν θρηνήσει ένα χαμένο παρελθόν, και αντιμετωπίζουν την αβεβαιότητα ενός αόριστου μέλλοντος (αλλά και την ελπίδα για κάτι καλύτερο) όπως αυτή εκφράζεται στα κτίρια και τα αντικείμενα τους. Μαζί με την κατάρευση υπάρχει όμως και προσμονή κάτι που προσπάθώ να δείξω κυρίως στο κομμάτι Συλλογές / Collections που δείχνει συλλογές γνωστών και φίλων.
Τραγούδια με θέμα την απώλεια
1.
Nick Cave - Do you love me?
2.
Leonard Cohen - Dance me to the end of love
3.
Silva y Villalba - Reclamo a Dios
4.
Giacomo Puccini / Jonas Κaufmann sings - E lucevan le stelle
5.
The specials - Ghost Town
6.
Τρυπες- Αμνησία
7.
Δημος Μουτσης -Δε λες κουβεντα
σχόλια