Από τους New York Times
"Το μόνο που ήθελα είναι να είμαι ένας ξένος σκηνοθέτης", δήλωσε πρόσφατα ο Woody Allen, "αλλά φυσικά είμαι από το Brooklyn, το οποίο δεν είναι ξένη χώρα. "Μέσα από ένα ευτυχές ατύχημα κατέληξα να είμαι ξένος σκηνοθέτης, επειδή δεν μπορούσα να μαζέψω λεφτά με κανέναν άλλο τρόπο".
Ο Woody Allen μίλησε στους Νew Υork Τimes για τις τέσσερις ιταλικές ταινίες που τον επηρέασαν βαθιά. "Εφηύραν μια μέθοδο αφήγησης και ξαφνικά για μας τους υποδεέστερους θνητούς έγινε αποδεκτό να πεις μια ιστορία μ' αυτόν τον τρόπο" είπε ο κ. Allen. "Φτιάχνουμε τις βερσιόν μας και ας μην είναι τόσο σοκαριστικά καινοτόμες και λαμπρές όσο ήταν όταν τις έφτιαξαν οι δημιουργοί τους".
"Κλέφτης ποδηλάτων", του Vittorio De Sica (1948). Αυτή για μένα είναι η υπέρτατη ιταλική ταινία και μια από τις καλύτερες ταινίες όλου του κόσμου. Κυκλοφόρησε όταν ήμουν έφηβος, την εποχή που βγήκαν και το "Stromboli" και το "Πικρό Ρύζι". Όταν βλέπεις αυτή την ταινία σου φαίνεται τόσο απλή και αβίαστη. Εννοώ, τι θα μπορούσε να είναι πιο απλό; Ένας άντρας έχει ένα ποδήλατο το οποίο είναι απαραίτητο για την επιβίωσή του και κάποια στιγμή του το κλέβουν, οπότε το αναζητά μαζί με το γιο του. Η σχέση του παιδιού με τον πατέρα του μοιράζεται ανάμεσα στην οργή και την απελπισμένη αγάπη. Δεν μπορεί παρά να κάνει αίσθηση στο πιο πρωτόγονο επίπεδο. Δεν χρειάζεται να σκεφτείς τίποτα, απλά παρατηρείς τους χαρακτήρες και την κατάστασή τους. Είναι άψογη - κάθε μέρος της λειτουργεί τέλεια.
"Λούστρος Παπουτσιών" (Σουσιά) του Vittorio De Sica (1946). Είδα αυτή την ταινία πιο μεγάλος, διανύοντας τη δεκαετία των 30, και για μένα ήταν σαν ένα αριστούργημα που εξαφανίστηκε ανάμεσα στις ρωγμές. Δεν πρέπει να την έχουν δει πολλοί αυτή την ταινία, επειδή ποτέ δεν συναντάω κάποιον που την έχει δει. Ξεκινά σαν μια ιστορία δυο παιδιών με φιλική σχέση που αγοράζουν μαζί ένα άλογο, αλλά έπειτα όλα καταλήγουν σε ντόμινο, όπου τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Σκέφτομαι πως κάποιοι άνθρωποι ζουν με το άγχος του να μην κατηγορηθούν άδικα, ή του να φυλακιστούν και να μην μπορούν να έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο και τα πράγματα γίνονται ολοένα και χειρότερα - με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία πολιτισμού και των νομικών διαδικασιών. Όμως όλη η ποίηση της ταινίας για μένα, βρίσκεται στη σχέση των δυο αγοριών. Εκεί που υπήρχε μια απλή φιλία, μια αμοιβαία τρυφερότητα, κατέληξαν σε βίαια αντιπαράθεση.
"Blow-up" του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1966). Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία του Αντονιόνι και δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τις υπόλοιπες που ανέφερα, αλλά πρόκειται για μια πολύ όμορφη εμπειρία. Έχει τόσο υπέροχη φωτογραφία από τον Carlo Di Palma και η ιστορία τόσο ενδιαφέρουσα, παρ' όλο που ξετυλίγεται με συγκεκριμένους τρόπους. Υπάρχει μια ζωή γεμάτη ζωντάνια, γεμάτη μουσική, όμορφες γυναίκες, ελεύθερο σεξ και το Λονδίνο των swinging sixties στα καλύτερά του. Αλλά αν πάρεις μια στιγμή από αυτή τη ζωή και τη σταματήσεις για ένα δευτερόλεπτο και τη μεγεθύνεις, αυτό που θα δεις είναι ο θάνατος. Και είσαι πραγματικά παρών μαζί με τον David Hemmings όταν κάνει αυτή την ανακάλυψη. Είσαι στο στούντιο μαζί του όταν βάζει τις φωτογραφίες στον τοίχο και ανακαλύπτει κάτι. Αν σταματήσεις το θόρυβο, το χρώμα και τη λάμψη και παρατηρήσεις πολύ καλά, θα αντιληφθείς ότι ο θάνατος είναι πάντα παρών. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική κεντρική ιδέα για μένα.
"Amarcord" του Φεντερίκο Φελλίνι (1973). Μου άρεσαν οι ταινίες "Ο Λευκός Σεΐχης", "Οι Βιτελόνι", "La Strada" και φυσικά το "8 ½". Όμως το Amarcord θα μπορούσα να το βλέπω κάθε χρόνο. Αναπλάθει με τόση σαφήνεια τα παιδικά του χρόνια στο Ρίμινι, και εσύ είσαι εκεί σε αυτόν τον κόσμο, με τη μητέρα του, τον πατέρα του, τους συγγενείς, τους ντόπιους, τα τοπικά μαγαζιά και τα τοπικά τελετουργικά που κάνουν όλοι γύρω από την πλατεία της πόλης: κοιτάς τους αγνώστους και παρατηρείς πως μοιάζουν με σταρ του σινεμά και ειδικά μερικές γυναίκες που είναι οι γόησσες της γειτονιάς. Βρίσκεσαι στον κόσμο που δημιούργησε ο σκηνοθέτης, ο οποίος τον αναδημιούργησε όχι με κυριολεκτικό τρόπο, αλλά με έναν υπερβολικό και καρτουνίστικο τρόπο, και παρ' όλα αυτά είσαι εκεί. Κατανοείς όλες αυτές τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις.
σχόλια