Ο σκύλος μου είναι ράτσας Σέτερ –μισό ιρλανδέζικο και μισό αγγλικό- και το όνομα αυτού Τραμπ. Ενίοτε όμως είναι και Τραμπούλης, Τραμπούκος, Τραμπίδης ή Τραμπουκίδης (σε ποντιακή παρέα), Τραμπολίνο κι όλα τα συναφή αναλόγως με τη χρήση του και τη συμπεριφορά του.
Τον απέκτησα σύντροφο και συνοδοιπόρο εννέα χρόνια πριν από δύο φίλες που είχαν τους γονείς του. Κάναμε διακοπές μαζί στην Άνδρο όταν ο Τραμπ ήταν ακόμη σε μορφή εμβρύου μαζί με τα άλλα οκτώ αδελφάκια του.
Από πολύ νωρίς – τον πήρα όταν ήταν τριάντα δύο ημερών- δεθήκαμε. Τον είχα και τον έχω παντού μαζί μου, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων: στην πρόβα τού θεάτρου, στο γύρισμα, στα ταξίδια. Είναι μέρος της καθημερινότητάς μου, φίλος, συγγενής, θεραπευτής, δάσκαλος στο συναίσθημα, στη χαρά, στην τρέλα, στη φρεσκάδα και στη ζαβολιά.
Στο σπίτι τού αρέσει, όταν είναι καλοκαίρι, να ξαπλώνει στη βεράντα ή στο μπάνιο και κάτω απ’ τον κλιματισμό όταν είναι πολύ καλοκαίρι. Το χειμώνα αράζει στο χαλάκι του ή στους καναπέδες ενίοτε εις βάρος των καλεσμένων. Σπάνια ανεβαίνει στο κρεβάτι, κι αυτό όταν αισθάνεται ότι δεν είμαι καλά. Απλώνεται τότε πάνω μου κι αναστενάζει ή με κοιτάει στα μάτια.
Αυτό που ξεχωρίζει πάνω του είναι το βλέμμα. Καταλαβαίνω από την έκφραση των ματιών κι από την κίνηση των φρυδιών του τι τρέχει, αν πρόκειται για διαβολιά, παιχνίδι ή πιο σοβαρές καταστάσεις.
Η αγαπημένη μας βόλτα, μία από τις τρεις τουλάχιστον ημερησίως- είναι στα πέριξ της Ακροπόλεως, Φιλοπάππου, Ερμού. Όταν υπάρχει περισσότερος χρόνος πηγαίνουμε στην παραλία, στο Τατόι ή στον Υμηττό. Στην αρχή της βόλτας τρέχω από πίσω του, μαζεύοντας τα κακά του και φωνάζοντας κάθε τόσο «περίμενε». Στην επιστροφή, το αντίθετο. Πηγαίνω εγώ μπροστά και φωνάζω «έλα τώρα» κάθε φορά που σταματάει να ποτίσει ό,τι έχει ξεμείνει απότιστο από την περιοχή.
Είναι καταπληκτικός συνοδηγός. Ιδιαίτερα όταν κάνουμε μεγάλα ταξίδια αλλά και στις καθημερινές διαδρομές με το αυτοκίνητο, βάζει το κεφάλι του στον ώμο μου και παρατηρεί το δρόμο απ’ το πίσω κάθισμα. Σπάνια κάθεται στη θέση του συνοδηγού και πάντα με ζώνη.
Είναι πολύ βολικό πλάσμα, δοτικός αλλά και ανεξάρτητος. Δεν ζηλεύει ποτέ, παρά μόνο τον φρεσκοαφιχθέντα γάτο μας, τον Γουργούρη με τον οποίο ακόμη προσδιορίζουν τις σχέσεις εξουσίας σ’ αυτό το σπίτι.
Οι αγαπημένες του λέξεις με σειρά πρωτεραιότητας είναι: βόλτα, πάμε, μπισκότο, μιαμ, σκυλί(για παιχνίδι), γάτα(για κυνήγι), νερό, Νίσυρος, όλα τα ονόματα των φίλων του ή των δικών μου και ποιος ήρθε με ερωτηματικό.
Είμαστε σχεδόν παντού μαζί. Αγαπημένες του διακοπές –και δικές μου προφανώς- είναι στη Νίσυρο κι ελεύθερο κάμπινγκ. Γι αυτό κι όταν βλέπει το αντίσκηνο ή τη βαλίτσα της Νισύρου να ετοιμάζεται, τρέχει εναγωνίως σε όλο το σπίτι αλαλάζοντας.
Οι Αθηναίοι έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια όσον αφορά στη συμπεριφορά τους με τα ζώα. Εκτός από τους ελάχιστους κάφρους που θα σε βρίσουν- δυστυχώς υπάρχουν ακόμη μερικοί και ζουν ανάμεσά μας- οι περισσότεροι δείχνουν ανεκτικότητα και αρκετοί ενθουσιασμό κάθε φορά που βλέπουν ένα τετράποδο στο δρόμο ή στο πάρκο. Βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να αποκτούν κατοικίδιο και σωστή συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτό.
Κάθε φορά που βλέπω ένα αδέσποτο σκέφτομαι ότι αυτή τη φορά δε θα αντισταθώ και θα φέρω κι άλλο ζωντανό στο σπίτι. Φοβάμαι ότι αν αποκτήσω σπίτι με αυλή, θα μετατραπεί σταδιακά σε ζωολογικό κήπο. Ό,τι αδέσποτο συναντώ θα το κάνω μέλος της οικογένειας.
Άνθρωποι και σκυλιά –ζώα εν γένει- έρχονται κοντά για ένα λόγο. Από αγάπη. Όποιος έχει σκύλο με καταλαβαίνει. Ζητούν ελάχιστα και μας τα δίνουν όλα. Αγάπη άνευ όρων.
i. Ο Γιώργος Καραμίχος είναι ηθοποιός.
σχόλια