WHITE LINES
Χάρηκα τόσο που διάβασα το κείμενό σας και μάλιστα είχε τύχει να διαβάσω το βιβλίο σας λίγο πριν, το οποίο με σόκαρε, με συγκίνησε και με έκανε να κλάψω. Εγώ περνάω συγχρόνως αρκετά προβλήματα τα οποία με έχουν φέρει σε ένα μικρό αδιέξοδο και χρειάζομαι μια νεανική συμβουλή, μια φρέσκια γνώμη, για να ξεμπλοκάρω λίγο.
Με λένε Αναστασία και τα βασικά μου προβλήματα είναι (και τα γράφω στα αγγλικά γιατί ξέρω ότι λόγω των σπουδών σου και της παραμονής σου στην Αμερική καταλαβαίνεις ακριβώς αυτές τις έννοιες) codependency, love addiction, eating disorder co-addiction, μια και είχα σχέσεις με έναν χρήστη βαριών ναρκωτικών για 6 χρόνια, που, αν και μου πήρε αρκετό καιρό να το καταλάβω, όταν το έμαθα, φυσικά τον άφησα όσο και αν τον αγαπούσα. Όλα αυτά πιστεύω ότι συνδέονται κάπου και θα ήθελα να βρω τον πυρήνα, και πάνω απ' όλα να μάθω τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλά εγώ με τις αποφάσεις που παίρνω , που τις θεωρώ σωστές, ακόμα και αν με πονάνε.
Περιμένω κάποια απάντηση βοήθειας από εσάς
Αναστασία Μ.
GRAY AREAS
Σε ευχαριστώ πάνω απ' όλα που με διάβασες κι έτσι ξύπνησαν μέσα σου διάφορα συναισθήματα και ερεθίσματα. Αυτός ήταν ο λόγος που το έγραψα, άλλωστε.
Ας πιάσω το θέμα με την πρώην σχέση σου, τον χρήστη. Αν διάβασες το κείμενο του Ι. Δαρσινού στο βιβλίο θα κατάλαβες το μυαλό, τον διχασμό και τον πόνο των χρηστών. Σχεδόν παράνοια. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι απλά επιλογή. Ίσως αρχίζει έτσι, αν και κανένας δεν αρχίζει να πίνει για να καταστραφεί, χωρίς λόγο. Μετά από λίγο καιρό χάνεται το δικαίωμα της επιλογής. Πρέπει απλά να πιει κανείς για να επιβιώσει, και παράλληλα ξέρει ότι πεθαίνει κάνοντάς το. Αν αυτό δεν είναι παράνοια, δεν ξέρω τι είναι. Η χρόνια χρήση αλλοιώνει τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, όχι όμως χωρίς επιστροφή. Όλα διορθώνονται, ναι, με δουλειά όμως.
Σίγουρα είσαι δύσπιστη, και το ότι τον αγαπάς ακόμα δεν είναι κατακριτέο, αλλά ανθρώπινο. Όταν αγαπάς, αγαπάς. Δεν σημαίνει ότι μπορείς να συμβιώσεις, να κάνεις παρέα, αλλά η αληθινή αγάπη δεν χάνεται, δεν θα έπρεπε να χάνεται, και αυτό είναι προς τιμήν σου.
Όσο για τα άλλα θέματα που ανέφερες, χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες, το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι οφείλονται σε παιδικά τραύματα, είτε κακοποίησης, είτε αδιαφορίας, κακοποίηση από το αντίθετο φύλο γονιού και απόρριψη, αδιαφορία από μια καταθλιπτική μητέρα. Έτσι το συναίσθημα που κουβαλούσες πάντα ήταν την απόρριψης, ότι δεν είσαι αρκετή - ίσως και εκεί να οφείλονται οι επιλογές σου σε συντρόφους. Χωρίς να ξέρω, φαντάζομαι ότι έχεις ένα pattern από αδιάφορους άντρες (είτε λόγω δουλειάς, είτε χρήσης, ή κατώτερους που δεν σε γεμίζουν), κάνοντας επανάληψη του τραύματός σου, και αποδεικνύοντας στον εαυτό σου ότι δεν αξίζεις, έμμεσα για να μην προδώσεις τους γονείς σου, γιατί, όσο παράλογο και αν φαίνεται, δεν θέλουμε ποτέ να προδώσουμε τους γονείς μας, ακόμα και αν μας έχουν προδώσει αυτοί, και επαναλαμβάνουμε τα παιδικά μας τραύματα ώστε μέσω κάποιου άλλου να γιατρέψουμε αυτό που μας πονάει. Αλλά δυστυχώς, διαλέγοντας ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο συντρόφου, δεν γιατρεύουμε τίποτα, απλά επιβεβαιώνουμε τα μηνύματα που μας πέρασαν οι γονείς μας.
Το θέμα του φαγητού είναι για να καλύψεις το κενό μέσα σου, να αυτοτιμωρείσαι, ή απλά για προστασία.
Για όλα αυτά τα θέματα υπάρχουν βιβλία, ασκήσεις, άνθρωποι να σε βοηθήσουν να φτάσεις στη ρίζα του προβλήματος ώστε να αρχίζεις σιγά σιγά να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και μια μέρα ίσως να μη σου καίγεται καρφάκι για το αν σε δέχονται οι άλλοι.
Νομίζω ότι οι πιο πολλές από τις συμπεριφορές σου είναι συμπτώματα ενός βαθύτερου προβλήματος που καλείσαι να βρεις και να λύσεις. Να σταματήσεις να πιστεύεις όσους σε μείωσαν ως παιδί και να κοιτάξεις τι κάνεις για όλα αυτά τώρα ως ενήλικας. Πώς μπορείς να γίνεις ο άνθρωπος που γεννήθηκες για να γίνεις πριν σε τσακίσουν αυτοί που σε μεγάλωσαν. Μόλις σταματήσεις να πιστεύεις έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού σου τα λόγια τους, θα αλλάξεις, θα επιλέγεις, θα πιστεύεις στον εαυτό σου, θα βρεις εσωτερική γαλήνη.
Μην περιμένεις να αλλάξουν οι άλλοι γύρω σου. Εσύ πρέπει να αλλάξεις. Δεν είναι εύκολο, πονάει η διαδικασία, μοιάζει άδικη πολλές φορές, μα η ανάρρωση κάθε είδους είναι ταξίδι όχι προορισμός.
Είμαι εδώ, αν με χρειαστείς.
σχόλια