Μια αγαπημένη συνήθεια κάθε που αλλάζει ο χρόνος είναι να διαβάζω τις κάθε λογής εικασίες και προβλέψεις, προσπαθώντας να διακρίνω «οιωνούς» και «σημάδια» στην ειδησεογραφία της «εκκίνησης» – από σοβαρές αναλύσεις μέχρι Καζαμίες κι ωροσκόπια! Υπάρχουν, πάντως, και πράγματα που δεν χρειάζεται να είσαι σοφός ή μάντης για να τα ψυχανεμιστείς:
Το ότι π.χ. αν ανήκεις σε αυτή την «πλέμπα» που ολοένα διευρύνεται, θα κλείσεις φέτος επτά χρόνια φαγούρας, μετρώντας και το τελευταίο σεντ χωρίς κανένα ορατό φως στο βάθος κανενός τούνελ, είναι μάλλον... ηλίου φαεινότερο. Όπως επίσης ότι, όσοι παραμένουμε με νύχια και με δόντια στην αγορά εργασίας, σύντομα θα ξεπεράσουμε τους ψυχάκηδες Ιάπωνες σε εργατοώρες και κρούσματα κατάθλιψης. Και επειδή κάποιοι κρατικοδίαιτοι κηφήνες τσιμπάγανε δυο-τρεις μεγαλοσυντάξεις έκαστος, ενόσω οι «σοβαροί» πολιτικοί που εκλέγαμε μέχρι πρότινος λεηλατούσαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, φτάσαμε να απαγορεύεται να αρρωστήσουμε (γιατί τρέχα-γύρευε νοσήλια, άδειες και φάρμακα), πόσο μάλλον να γεράσουμε. Κι αν κάνουμε ότι διεκδικούμε κάτι παραπέρα, «μη, θα τρομάξετε τους επενδυτές, ανόητοι!», μας σκιάζουν – κι ας είμαστε πολίτες ενός δυσκοίλιου κράτους που δυσκολεύει συστηματικά και καθ' έξιν τη ζωή του μισθοσυντήρητου αλλά και οποιουδήποτε «μη ημέτερου» προσπαθεί να καινοτομήσει ή να στήσει μια δικιά του δουλειά.
Είμαστε, όμως, επίσης λαός που εύκολα ενθουσιάζεται, για το καλύτερο ή το χειρότερο. Η πρόσφατη εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ χαιρετίστηκε ως περίπου κοσμογονική.
Δεν ξέρω αν και πότε θα μας καταδεχτεί η ανάπτυξη, πώς θα μοιάζει και ποιους θα αφορά. Με την εφορία συνέταιρο από το πρώτο ευρώπουλο, ένφιες, τέλη επιτηδεύματος και δεν συμμαζεύεται, χλωμό το κόβω. Ούτε πάλι χαλιέμαι αν ξεκουμπίζονται αμφίβολης (τουλάχιστον!) ωφέλειας επενδύσεις, σαν της Eldorado Gold. Επειδή, όμως, παγκόσμια οικονομικά «κραχ» σαν αυτό του '09, που υποτίθεται πως άπαντες ξεπέρασαν πλην ημών που κατουρήσαμε στον κουβά, είναι σύμφυτα με το κεφάλαιο και τείνουν να επαναλαμβάνονται περιοδικά, αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, η... μαγική σφαίρα μάς δείχνει να πέφτουμε με τα μούτρα στην επόμενη κρίση, προτού καν βγούμε από τούτη δω την κορακοζώητη. Σίγουρα, πάντως, δεν θα βγούμε κυνηγώντας καστανάδες και ανακεφαλαιοποιώντας κάθε τόσο προβληματικές τράπεζες. Οι δε κραυγαλέες ελλείψεις σε σχολεία-νοσοκομεία αποδεικνύουν ξανά ότι το πρόβλημα (ειδικά σήμερα) δεν είναι το «υπερτροφικό» αλλά ένα, συχνά εσκεμμένα, δυσλειτουργικό, πελατειακού προσανατολισμού Δημόσιο.
Είμαστε, όμως, επίσης λαός που εύκολα ενθουσιάζεται, για το καλύτερο ή το χειρότερο. Η πρόσφατη εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ χαιρετίστηκε ως περίπου κοσμογονική. Συστημικοί, νεοφιλελεύθεροι, εκσυγχρονιστές του «ακραίου κέντρου», διακομματικό «μέτωπο της λογικής» την πανηγύρισαν περισσότερο και από τους ίδιους τους νεοδημοκράτες. Να συμφωνήσω ότι ήταν ο κατά τεκμήριο συμπαθέστερος και πλέον «μοντέρνος» υποψήφιος, «μέχρι στο γκέι σύμφωνο συναίνεσε», κορδώνονται. Εντάξει, είχε δεχτεί να τον επιπλώσει η Siemens, θα κατέβαζε χαλαρά τον στρατό στα Δεκεμβριανά του '08, έχει μια πρεμούρα με τις ιδιωτικοποιήσεις for the hell of it, βγήκε με στήριξη Άδωνι, αλλά «βρες κι άλλονα καλύτερον», που 'λεγε κι ο πατέρας. Αλλά ποιο «νέο πρόσωπο», αφού το μητσοτακέικο κυριαρχεί στην πολιτική ζωή δεκαετίες τώρα; Πόσο διαφορετικά από τον Τσίπρα θα πρωθυπουργεύσει, εφόσον αμφότεροι τα ίδια αδιέξοδα μνημόνια υποχρεούνται να εφαρμόσουν; Μα, είναι πιο συγκροτημένος, πιο προσγειωμένος, πιο ρεαλιστής, επιμένουν κάποιοι γνωστοί της απέναντι «όχθης». Τόσο, ώστε ήδη προανήγγειλε «μηδενική ανοχή», ενώ οι «νέες αξίες» του παραπέμπουν στην «πτωχή πλην τιμία» –υπό την απειλή του βούρδουλα, πάντα– Ελλάδα του '50 (συνέντευξη στη Huffington Post). Η δε ιστορική εμπειρία λέει ότι οι wannabe «ζηλωτές» αποδεικνύονται συνήθως πιο χαρντκορίλες από τους «παραδοσιακούς»...
Θα είναι, άραγε, τουλάχιστον μια λιγότερο απαίσια χρονιά για την τρομοκρατία και το προσφυγικό/μεταναστευτικό; Τα χτεσινά τυφλά χτυπήματα στην Ιστανμπούλ αισιόδοξη είδηση δεν τη λες, ούτε αντίστοιχα τις μαζικές σεξουαλικές παρενοχλήσεις γυναικών από έναν όχλο στερημένων ηλιθίων την Πρωτοχρονιά στη Γερμανία και τα ρατσιστικά «πογκρόμ» που ακολούθησαν, συν την αυστηροποίηση των προϋποθέσεων ασύλου. Οι ροές συνεχίζονται, οι τσάμπα θάνατοι επίσης. Μήπως συνειδητοποιώντας ότι ο ξένος είναι άνθρωπος σαν κι εμάς (και όχι a priori άγγελος ή διάβολος) βρούμε μια κάποια άκρη;
«O χρόνος συμπεριφέρεται σαν πόρνη που πέφτει αυνανιζόμενη στο πάτωμα, δουλεύοντάς μας όλους» τραγουδούσε κάποτε ο Bowie, που με το «καλημέρα» του '16 ανελήφθη στους ροκ εν ρολ ουρανούς, έχοντας κάνει τον κόσμο μας λίγο πιο πολύχρωμο. Οπότε, ίσως τον Δεκέμβρη να γελάμε με ό,τι θεωρούσαμε σοβαρό τον Γενάρη. Όχι πως θα «κωλώσουμε» – στο κινέζικο, τούτη είναι η Χρονιά του Πιθήκου, του πιο δημιουργικού, προσαρμόσιμου, έντιμου και συντροφικού ανθρωπότυπου!
σχόλια