Την Κυριακή βρέθηκα στην 6η Γιορτή Οικογενειών Ουράνιο Τόξο στην Ακαδημία Πλάτωνος - οικογένειες όπου και οι δύο ή ο ένας γονέας είναι ομοφυλόφιλος, λεσβία ή τρανς, ανάμεσά τους κι αλληλέγγυες «στρέιτ» οικογένειες και φίλοι.
Ολόγυρα έτρεχαν κι έπαιζαν χαρούμενα ένα σμάρι μικρά παιδιά, μεγαλωμένα τα περισσότερα σε αυτές τις θεσμικά ανύπαρκτες, ακόμα, οικογένειες. Συγχρωτίζονταν κιόλας μια χαρά με τα άλλα ελληνάκια και μεταναστάκια του πάρκου, κάνοντας για λίγες ώρες πράξη το σύνθημα για τον έναν κόσμο που χωράει πολλούς κόσμους.
Συνάντησα ακόμη λοατ+ ανθρώπους – νέα ζευγάρια ανάμεσά τους - που πολύ θα ήθελαν να αποκτήσουν ένα ή περισσότερα παιδιά είτε με φυσικό (παρένθετη μητέρα ή δωρητής/τράπεζα σπέρματος, αν πρόκειται για λεσβίες) τρόπο είτε μέσω αναδοχής/υιοθεσίας, που είναι και το θέμα των ημερών εφόσον αυτές τις μέρες το νομοσχέδιο που προβλέπει δυνατότητα αναδοχής και για όσα ζευγάρια έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης αναμένεται να ψηφιστεί οριστικά και να γίνει νόμος του κράτους.
Η καταλληλότητα ενός γονιού δεν είναι θέμα φύλου, φυλής, κοινωνικής θέσης, ούτε καν σεξουαλικότητας. Δεν την προϋποθέτει καν η βιολογική συγγένεια – μπορεί ένας βιολογικός πατέρας να είναι άθλιος κι ένας θετός να αποδειχθεί πολύ καταλληλότερος. Μια στρέιτ μάνα να είναι μέγαιρα και μια λεσβία εξαιρετική
Και ναι, το λέγανε σοβαρά, είχαν δηλαδή επίγνωση της συνέπειας και της υπευθυνότητας που απαιτεί μια τέτοια διαδικασία ειδικά στην περίπτωση των προς αναδοχή διατιθέμενων παιδιών εφόσον σε αυτά συγκαταλέγονται τα πλέον «αζήτητα» προς υιοθεσία (πολλά είναι είτε αλλόφυλα είτε με προβληματική υγεία, ο δε αριθμός τους έχει αυξητική τάση με αποτέλεσμα τη συμφόρηση ήδη ανεπαρκών ιδρυμάτων). Αυτό βλέπεις που για τη δική μου γενιά ήταν αδιανόητο ακόμα και σαν σκέψη, για τις νεότερες γίνεται πια μια απτή δυνατότητα.
Στο πλαίσιο αυτό η φετινή εκδήλωση – στην οποία θα έπρεπε να είχαν παραστεί όλοι όσοι φρίττουν και μόνο στην ιδέα ότι ένας λοατ+ γονιός (ή δύο) μπορούν να μεγαλώσει σωστά ένα ή περισσότερα παιδιά ώστε να αντιληφθούν και ιδίοις όμμασι το μέγεθος της άγνοιας, της ανοησίας ή/και της υποκρισίας τους - είχε και πολιτικές παρουσίες, κυρίως από πλευράς κυβέρνησης.
Πολιτική εκμετάλλευση προς ενίσχυση του αριστερού/δικαιωματικού προφίλ; Μπορεί, αν πάντως ξεκινάς από μια τέτοια αφετηρία (που δεν τη λες και την πλέον ψηφοθηρική στις παρούσες συνθήκες), σημαίνει πως απορρίπτεις εν γένει οποιαδήποτε θεσμική διεκδίκηση, άσχετα τι ορίζοντες ενδεχομένως ανοίγει ή πόσο θετικά μπορεί να επηρεάσει κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις.
Αν εντούτοις μέτρο των πάντων είναι ο άνθρωπος, αυτή δεν μοιάζει η καλύτερη συλλογιστική, ακόμα και στην περίπτωση που θα αλήθευε.
Όταν σου προσφέρεται μια τέτοια ευκαιρία, απλά την αδράχνεις - μετά κάτσε προβληματίσου όσο θες ποιος και γιατί στην έδωσε, ξεμπρόστιασέ τον κιόλα αν ήταν υστερόβουλος, σημασία έχει όμως καταρχήν να μπορείς να αναπνέεις πιο ελεύθερα.
Να το ρίξουμε το κακό το σύστημα κι εγώ πρώτος, έλα όμως που δεν πέφτει μονομιάς και δεν γίνεται να αναμένουμε εσαεί μια αμφίβολου ξημερώματος «μεγάλη νύχτα» για να διεκδικήσουμε πράγματα.
«Γεννήτορες είμαστε εν δυνάμει όλοι, γονείς μόνο κρινόμενοι ως τέτοιοι από τα παιδιά μας» δήλωνε προ αρκετών ετών η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη ερωτώμενη για την προοπτική να θεσπιστεί και για τα ομόφυλα ζευγάρια σύμφωνο συμβίωσης, γάμος και τεκνοθεσία.
Παρότι ουσιαστικά επρόκειτο για μια στομφώδη «γαργάρα» από έναν άνθρωπο που θα περίμενε κανείς να δείξει μεγαλύτερη ευαισθησία σχετικά για προφανείς λόγους -, είναι εντούτοις μια διαπίστωση αληθής:
Η καταλληλότητα ενός γονιού δεν είναι θέμα φύλου, φυλής, κοινωνικής θέσης, ούτε καν σεξουαλικότητας. Δεν την προϋποθέτει καν η βιολογική συγγένεια – μπορεί ένας βιολογικός πατέρας να είναι άθλιος κι ένας θετός να αποδειχθεί πολύ καταλληλότερος.
Μια στρέιτ μάνα να είναι μέγαιρα και μια λεσβία εξαιρετική - είναι βέβαια λάθος να χρησιμοποιούνται τέτοια παραδείγματα. Η γονεϊκότητα έχει βασικά να κάνει με επιθυμία, παιδεία (όχι απαραίτητα την πανεπιστημιακή), αίσθημα ευθύνης, ωριμότητα, συναίσθηση...
Δυστυχώς όταν το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, τόσο η Λιάνα όσο και το κόμμα της συντάχθηκαν ουσιαστικά με ΝΔ, ΧΑ και λοιπές σκοταδιστικές δυνάμεις δηλώνοντας «παρών» στην επί της αρχής ψηφοφορία του νομοσχεδίου «για την Προώθηση των Θεσμών της Αναδοχής και Υιοθεσίας» που στο άρθρο 8 δίνει δυνατότητα αναδοχής παιδιών – όχι ακόμη τεκνοθεσίας – και σε «συμφωνημένα» ζευγάρια ανεξαρτήτως φύλου (άρα και ομόφυλα).
Για «διαταραχή της ομαλής ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης των παιδιών», «ανάγκη διακριτής σχέσης άντρα-γυναίκας», «ντιρεκτίβες» της ΕΕ ώστε να κλείσουν οι δομές προστασίας κ.λπ. έκανε λόγο η ανακοίνωση του ΚΚΕ που με λίγο διαφορετική διατύπωση εύκολα θα την μπέρδευες με την επίσης αρνητική (ηπιότερα, εντούτοις, διατυπωμένη) θέση της Εκκλησίας.
Ο λόγος της Εκκλησίας είναι εξάλλου «νόμος» και για την αξιωματική αντιπολίτευση. Παρότι οπότε ομνύει, υποτίθεται, στα φιλελεύθερα ευρωπαϊκά ιδεώδη, δήλωσε αντίθετη πετώντας ξανά το μπαλάκι στην αιωνίως «ανώριμη» κοινωνία.
Ακόμα και η αρχική διαφοροποίηση της Ντόρας αποδείχθηκε γιαλαντζί, εφόσον γρήγορα διευκρίνισε ότι δεν θα παρεκκλίνει από τη γραμμή της ΝΔ κι ότι στην αναδοχή παιδιών βάσει του νέου νόμου θα προτιμηθούν, «ως φαντάζεται», οι παραδοσιακές οικογένειες. Δεν αποκλείεται πάντως οι Νεοδημοκράτες βουλευτές (και όχι μόνο) να κληθούν, εντέλει, να ψηφίσουν κατά συνείδηση, οπότε ενδιαφέρον θα έχουν οι τυχόν «παρεκκλίσεις».
Την... τιμή και αρκετές από τις ψήφους της διχασμένης ΔΗΣΥ ανέλαβε να «σώσει» αντίστοιχα ο Β. Βενιζέλος, υπέρ το Ποτάμι, κατά ο Λεβέντης, κατά και οι ΑΝΕΛ πλην μιας-δυο εξαιρέσεων ενώ κι από τους λίγους εντός ΣΥΡΙΖΑ διαφωνούντες βουλευτές, ελάχιστοι προβλέπεται να ψηφίσουν τελικά «όχι».
Υπόψη ότι το «επίμαχο» σημείο του νομοσχεδίου ελέγχεται δικαιωματικά καθώς προβλέπει μόνο αναδοχή και όχι τεκνοθεσία για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης ενγένει, ετεροφυλόφιλα ή ομοφυλόφιλα, θέτοντας πάλι δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Εντούτοις, οι πολιτικές αντιδράσεις που προκαλούν τέτοια «περιθωριακά», υποτίθεται, ζητήματα ακόμα και όταν τίθενται με τους πλέον μετριοπαθείς όρους έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον αφού αποκαλύπτουν πολλά για το τι ακριβώς καπνό φουμάρουν στην πράξη οι πολιτικοί, τα κόμματα και οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι όσο αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις μειονότητες, τις κοινωνικές εξελίξεις, τις προκλήσεις του μέλλοντος –ενός μέλλοντος στο οποίο, όπως όλα δείχνουν, οι πολλές διαφορετικές μορφές οικογένειας θα είναι περισσότερο ο κανόνας παρά η εξαίρεση- την ίδια τη ζωή τελικά.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι κιόλας πραγματικά μεγάλη ξεφτίλα να επιμένουν κάποιοι, προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν το πλέον συντηρητικό τους κοινό αντί να προσπαθήσουν να του αλλάξουν μυαλά ή να ποντάρουν σε ένα πιο προοδευτικό, να παίζουν πολιτικά παιχνίδια σε βάρος της ζωής και της προσωπικής ευτυχίας κάποιων τρίτων, στερώντας όχι μόνο σε κάποιον ενήλικο τη δυνατότητα να γίνει γονέας αλλά και σε εκατοντάδες ανήλικα παιδιά τη δυνατότητα μιας πραγματικής οικογένειας, ενός ή περισσότερων γονιών που να νοιαστούν πραγματικά γι΄αυτά – κι ας μην είναι η συγγένειά τους βιολογική.
