Εβδομάδα των Παθών η ερχόμενη σύμφωνα με το χριστιανικό εορτολόγιο αλλά πέρα από τους πιστούς που προσδοκούν την εγγυημένη εδώ και 2018 χρόνια ετήσια Ανάσταση, οι άλλοι δεν έχουμε και πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι ο τόπος που στεκόμαστε θα καταφέρει ποτέ να «αναστηθεί» από τα συσσωρευμένα πολιτικοκοινωνικά και οικονομικά πάθη και παθήματα.
Από κυβερνητικής πλευράς, το νέο αφήγημα είναι η συντεταγμένη θερινή έξοδος από τα μνημόνια και το θριαμβευτικό «come back» της ανάπτυξης.
Το ότι ο κανονισμός της ΕΕ (472/2013-άρθρο 14) αναφέρει ευκρινώς ότι «τα κράτη-μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη-μέλη» είναι προφανώς λεπτομέρεια, αλλά ας πούμε είναι η «ψυχολογία» της εξόδου που έχει σημασία – «ψυχολογικά» άλλωστε λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό και οι αγορές, έτσι δεν λένε;
Ο πολύς κόσμος θα προτιμήσει πια την αφασία, τον ωχαδερφισμό, το ζω για την πάρτη μου, «no politica» και «YOLO» από την εμπλοκή σε ό,τι θα εκλάβει σαν μια ακόμα συλλογική χίμαιρα.
Τώρα σε τι σόι ανάπτυξη ανθρώπων και όχι αριθμών μπορεί να προσδοκά κανείς με την ανεργία ακόμα στο +20%, χωρίς παραγωγικότητα και σοβαρές επενδύσεις που να μην είναι ευκαιριακές και περιβαλλοντοκτόνες, με τους μισθούς «εξαϋλωμένους» και την εργοδοτική ασυδοσία περίπου αυτονόητη, ρώτα καλύτερα τον... Μοντιλιάνι.
Χαμός έγινε στο Διαδίκτυο για το γυναικείο γυμνό-αντίγραφο πίνακα του μποέμ Ιταλού ζωγράφου που είχε «φόντο» ο Ευκλείδης στην πρόσφατη ομιλία του σε ξενοδοχείο του Πειραιά, δυσκολεύτηκα εντούτοις αρκετά να βρω τι στην ευχή είπε, άλλο ένα δείγμα τού πόσο η κοινωνία του θεάματος έχει υπερισχύσει εκείνης των πολιτών.
Οι ενδοκυβερνητικές φωνές για διαζύγιο με τους αλλοπρόσαλλους και δημοσκοπικά καταρρακωμένους ΑΝΕΛ πληθαίνουν, ειδικά που η εθνοκαπηλεία είναι το τελευταίο τους πολιτικό καταφύγιο - έλα όμως που ο Αλέξης δεν εννοεί να αποχωριστεί το δεξιόστροφο alter ego του, κάτι επιεικώς απογοητευτικό.
Η αστυνομική βαρβαρότητα επιστρέφει, η φορολογία παραμένει απάλευτη, η γραφειοκρατία επίσης, οι πλειστηριασμοί μπορεί να εξελιχθούν σε κυβερνητικό «Βιετνάμ» ακόμα κι αν δεν αφορούν οπωσδήποτε μη προνομιούχους.
Μένουν κάποια λειψά δικαιωματικά νομοσχέδια και φιλολαϊκές κορόνες να σώζουν τα προσχήματα, με τους ηθικούς πανικούς που προκαλούν οι έξοδοι του Καρανίκα στις drag «Κούκλες», οι «πιπιλιές» του Τζανακόπουλου και ο... πορνογράφος Μοντιλιάνι να επιβεβαιώνουν απλώς ότι το ρέμα που βρίσκεται πίσω από τον γκρεμό είναι βαθύ και μαύρο σαν το σκοτάδι.
Σάματις «έξω πάμε καλά»; Την αρχική ευφορία για λύση του «Μακεδονικού» έχει αντικαταστήσει ο σκεπτικισμός, οι σκληροπυρηνικοί ένθεν και ένθεν αναθαρρεύουν, στο θέμα των δύο στρατιωτικών που συνελήφθησαν από Τούρκους στον Έβρο περίσσεψε εξαρχής η προχειρότητα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, με τη σειρά της, κάνει ό,τι μπορεί για να... κρατήσει τον Τσίπρα στην εξουσία. Αν η παρούσα είναι η χειρότερη κυβέρνηση που είχε ποτέ η χώρα, όπως την κατηγορούν, πόσο καλύτερη αλήθεια μπορεί να είναι μια συντηρητική παράταξη που παρότι θεωρείται «ακραία» νεοφιλελεύθερη, περισσότερο με ακροδεξιά, εθνικιστικά και θεοκρατικά ιδεολογήματα φλερτάρει παρά με αυτά μιας παράταξης συντηρητικής μεν, εξευρωπαϊσμένης και στοιχειωδώς «πεφωτισμένης» δε;
Ποια είναι τα δυνατά πολιτικά της στελέχη, ποιοι οι σοβαροί διανοητές της, οι υπολογίσιμοι έστω τεχνοκράτες της; «Ξύνεις» το Ευρωκολεγιόπαιδο τον Κυριάκο κι από κάτω Αδώνηδες και Βορίδηδες χοροπηδούν.
Το δε «καρότο» που θα αντισταθμίσει, υποτίθεται, τον ακόμα περισσότερο σοβινισμό, την ακόμα αγριότερη καταστολή, το ακόμα λιγότερο κοινωνικό κράτος και την ακόμα πιο απορρυθμισμένη αγορά εργασίας είναι η οικονομική ανάπτυξη με κάθε κόστος και η δραστική μείωση των φόρων.
Εφόσον όμως κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει –εδώ δε βγάζουν οι παρόντες, οι υποτίθεται κάργα αριστεροί–, αποκλείεται δηλαδή να ενοχληθεί το ασύδοτο μεγάλο κεφάλαιο, μάντεψε ποιοι «γνωστοί-άγνωστοι» θα κληθούν πάλι να πληρώσουν το μάρμαρο.
Στο μεταξύ, σκάνδαλα σαν της Novartis και του ΚΕΕΛΠΝΟ όπου φέρονται να εμπλέκονται στελέχη της ΝΔ, υπενθυμίζουν ότι αν σήμερα «λεφτά δεν υπάρχουν», αυτό συμβαίνει και γιατί, όταν υπήρχαν, πασάρονταν με το τσουβάλι κάτω από το τραπέζι στους λίγους κι εκλεκτούς «ομόσταυλους».
Το κέντρο, τώρα, «ακραίο» και μη, δυσκολεύεται ακόμα πολύ να μιλήσει στην πραγματική κοινωνία και να βρει αντίκρισμα εκεί – εδώ δεν έχει αποφασίσει ακόμα όχι μόνο τι ακριβώς θέλει να πει (εκτός της αγριεμένης από τη στέρηση νοσταλγίας για την «κουτάλα» που διακρίνει αρκετά πρώην κυβερνητικά στελέχη του) αλλά και ποιο πρόσωπο ευρύτερης αποδοχής «οφείλει» ή «δικαιούται» να το εκφράσει.
Με δεδομένα τα ακόμα έντονα πολιτικά πάθη, το Κίνημα Αλλαγής πολύ δύσκολα θα τακιμιάσει με τον Σύριζα με τη σημερινή του μορφή, ενώ η ίδια του η συνοχή και συνέχεια είναι επίσης αμφίβολη. Στα τελειώματα είναι και το «πυροτέχνημα» Λεβέντη που μάλλον δεν θα λείψει σε κανέναν!
Αριστερότερα της Αριστεράς, τοπία άγονα και κατακερματισμένα. Το ΚΚΕ πορεύεται σταθερά μονάχο με τον Στάλιν σταθερά συνοδηγό, ΛΑΕ και Πλεύση αρκούνται σε αγώνα χαρακωμάτων που ελάχιστο κόσμο συγκινούν πέραν του ακροατηρίου τους, ακόμα κι όταν καταφεύγουν σε όψιμες πατριωτικές κορώνες.
Η ΜΕΡΑ25 του Γιάνη είναι περισσότερο προσωπικό στοίχημα παρά κόμμα, σωστές εκτιμήσεις, θολό «διά ταύτα». Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, εν γένει, ενώ μέμφεται τις κυβερνητικές πολιτικές για ευτελισμό και αποδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων, δεν έχει βρει και η ίδια τον τρόπο να συγκινήσει ακόμα κι εκείνα τα στρώματα του πληθυσμού που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα – χωρίς να αναρωτιέται μήπως ο κύριος φταίχτης δεν είναι η απομυθοποίηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» ούτε η έλλειψη ικανής ταξικής συνείδησης του ιστορικού υποκειμένου αλλά η δική της αδυναμία να πείσει για το «παρακάτω».
Πολιτική σοβαρή όμως δεν γίνεται με μερικές ντουζίνες μεταφερόμενους σε κάθε κινητοποίηση οπαδούς, όσα δίκια και να έχεις. Όταν δε τα συλλογικά οράματα ναυαγούν, όταν οι μόνες προσωπικότητες που συγκινούν τις μάζες είναι κάτι λούμπεν μεγιστάνες-πρόεδροι ΠΑΕ, το λόγο παίρνουν οι απηυδυσμένες ατομικότητες.
Μ' αυτά και μ' εκείνα, δεν είναι παράδοξο που η ακροδεξιά διεκδικεί ολοένα περισσότερο ζωτικό χώρο και ρόλο ρυθμιστή του πολιτικού παιχνιδιού.
Η δίκη της ΧΑ ολοκληρώνεται φέτος και τα στοιχεία ενοχής των πρωτοκλασάτων μελών της είναι συντριπτικά. Διαρροές μελών, εσωτερικές κόντρες, λουκέτο σε πολλά γραφεία, η ρητορική μίσους και οι παλληκαρισμοί της όμως βρίσκουν ακόμα απήχηση.
Διατηρεί σχετικά σταθερά εκλογικά ποσοστά και ρόλο «καθοδηγητή» σε τρομοκρατικές ενέργειες ιδεολογικά συγγενών της εξτρεμιστικών οργανώσεων όπως η Combat18.
Η τελευταία υποτίθεται ότι εξαρθρώθηκε μετά τις πρόσφατες συλλήψεις, είναι όμως βάσιμοι οι φόβοι ότι η ακροδεξιά τρομοκρατία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη και δεν πρόκειται να αποθαρρυνθεί όσο διατηρεί υπόγειους δεσμούς με την αστυνομία, τη δικαιοσύνη και άλλους εκλεκτούς πυλώνες του συστήματος.
Δεν ξέρω αν τελικά θα γίνουν φέτος το φθινόπωρο εκλογές, όπως φημολογείται. Αμφιβάλλω αν το θέλει καν πραγματικά η αντιπολίτευση, όσο να φωνάζει περί του αντιθέτου – την εξυπηρετεί μάλλον καλύτερα η κυβερνητική έκθεση και φθορά μέχρι τη λήξη της θητείας της.
Όποιος όμως και να εκλεγεί, όταν αυτές γίνουν, είναι σίγουρο ότι θα πορευτεί με βάση τις μνημονιακές δεσμεύσεις αφενός, τις λεπτές ενδοσυστημικές «ισορροπίες» αφετέρου (όπως ο ασφυκτικός εναγκαλισμός Εκκλησίας-κράτους) ακόμα και αν βγει αυτοδύναμος, κάτι επίσης χλωμό.
Είναι, επιπλέον, δεδομένο ότι ούτε κάποιο κίνημα ή κόμμα ούτε ο καινοφανής ηγέτης με πνοή, πυγμή, πειθώ, όραμα κ.λπ. που προσμένουν –αν δεν έχει εκλείψει το είδος– πρόκειται στο μεταξύ να αναφανεί.
Ακόμα όμως κι αν αυτό συμβεί, ποιος –εκτός από κάτι ψεκασμένους συνωμοσιολόγους– πείθεται σήμερα από υποψήφιους σωτήρες, όσο και να λαϊκίζουν;
Ο πολύς κόσμος θα προτιμήσει πια την αφασία, τον ωχαδερφισμό, το ζω για την πάρτη μου, «no politica» και «YOLO» από την εμπλοκή σε ό,τι θα εκλάβει σαν μια ακόμα συλλογική χίμαιρα. Και είναι οι πολιτικοί που οφείλουν να αφρουγκαστούν ακόμα και αυτό τον κόσμο, όχι το αντίθετο, η κοινωνία αλλάζει πιο γρήγορα από όσο υποψιάζονται.
Μένει σε όσους επιμένουν να χτίζουν συνειδήσεις, εστίες αντίστασης και γέφυρες αλληλεγγύης μακριά από άκαμπτα ιδεολογικά θέσφατα, ιδιοτέλειες ή προσδοκίες εξαργύρωσης να κρατάνε το ίσο, προσδοκώντας «ανάσταση νεκρών» και ζωή στον παρόντα (και όχι τον μέλλοντα της θρησκείας) αιώνα, αμήν.
