Δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς αυτός ο μήνας, κι ας λαμπυρίζουν στο βάθος του όλο υπόσχεση τα αστραφτερά φωτάκια του Δωδεκαημέρου. Η Tρόικα ξαναδείχνει τα δόντια της, ένας κρατούμενος-απεργός πείνας δίνει μάχη ζωής και θανάτου, στο Σύνταγμα κάποιοι απελπισμένοι πρόσφυγες πολέμου περιμένουν τον «ανθρώπινο καθαρισμό» τους που παρήγγειλε ο Άδωνις, καθώς η παρουσία τους «απωθεί», λέει, τον κόσμο από τη χριστουγεννιάτικη αγορά, μια πρώην διαπομπευμένη οροθετική αυτοκτονεί. Είναι σαν να παίζονται στο rewind όλοι οι εφιάλτες που ζήσαμε την τελευταία εξαετία, ενώ και η επικαιρότητα σε απογοητεύει, όταν δεν σε μελαγχολεί.
Οι τελευταίοι Δεκέμβρηδες είναι κομμάτι σκοτεινοί, τουλάχιστον για τους πιο ευαίσθητους, τους πιο βασανισμένους από μας. Ίσως φταίει και η ακόμα απέθαντη «κληρονομιά» που άφησε ένας πολύ πιο δυσοίωνος Δεκέμβρης, εβδομήντα χρόνια πριν...
Είναι αλήθεια ότι, με «αφετηρία» τον φόνο του παιδικού φίλου του Ρωμανού, του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, από αστυνομικό στα Εξάρχεια στις 6/12/08, και τη μαζική νεολαιίστικη εξέγερση που πυροδότησε πανελλαδικά –με το κέντρο της Αθήνας ειδικά να γνωρίζει ασύλληπτες καταστροφές και κάθε «επέτειο» να είναι, έκτοτε, επεισοδιακή–, οι τελευταίοι Δεκέμβρηδες είναι κομμάτι σκοτεινοί, τουλάχιστον για τους πιο ευαίσθητους, τους πιο βασανισμένους από μας. Ίσως φταίει και η ακόμα απέθαντη «κληρονομιά» που άφησε ένας πολύ πιο δυσοίωνος Δεκέμβρης, εβδομήντα χρόνια πριν...
Λίγο μετά τα «Δεκεμβριανά» του '08, ακολούθησαν τα μνημόνια. Ύφεση διαρκείας, ατελείωτα χαράτσια, ανεργία, απολύσεις, κατασχέσεις, άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, συν, βέβαια, τα «δώρα» Χριστουγέννων και Πάσχα, καύσιμα και πετρέλαιο θέρμανσης –που στην Ελλάδα Δεκέμβριο, συνήθως, είναι που πιάνει να καίει σε καθημερινή βάση– φτάσανε στον θεό και παραμένουν ακριβά, παρά κάποιες μειώσεις κι επιδοτήσεις. Στην κεντρική πολιτική σκηνή, υπό την «απειλή» των βέβαιων, τόσο εξαιτίας της ασυμφωνίας για νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας όσο και από την πίεση των πραγμάτων, πρόωρων εκλογών, η Τρόικα γρύλισε. Αξιώνει τώρα καινούργιους φόρους, νέες απολύσεις, αύξηση του τουριστικού ΦΠΑ, νέα μείωση μισθών-συντάξεων, προειδοποιώντας έτσι ότι, άσχετα από το ποιος κυβερνά, εκείνη κάνει κουμάντο (για να μην παρεξηγούμαστε δηλαδή). Αέρας η προκάτ αισιοδοξία που είχαν δημιουργήσει οι κυβερνητικές κορόνες για «σκληρή» διαπραγμάτευση, «πόρτα» σε ΔΝΤ, τερματισμό μνημονίου την 1η Γενάρη, γρήγορη ανάκαμψη.
Κρίμα, και πάνω που θέλαμε πραγματικά να πιστέψουμε ότι επιστρέφαμε θριαμβευτικά στις αγορές και την ανάπτυξη, αρκεί να σερβίραμε πρόθυμα τους τρεις τουρίστες που πρωθυπουργικά μας αναλογούν. Και ότι εκεί που άλλοι επενδύουν στην πληροφορική και τις τεχνολογίες αιχμής, εμείς θα ξεχρεώναμε τη Μιχαλού φυτεύοντας καφεμπάρ, γυράδικα, ποστμόντερν φούρνους, φρόζεν γιαούρτια και φαλαφελάδικα. Αν έχω καμιά καλύτερη ιδέα; Χωρίς κεφάλαιο, προοπτική και με την εφορία επιλεκτικό νταβά, όχι, καμία. Γι' αυτό και οι προσδοκίες πολλών σε μια άμεση αλλαγή πολιτικής που πιθανόν να διαφοροποιούσε το σκηνικό στην Ελλάδα, ίσως και στη νότια, τουλάχιστον, Ευρώπη, αφού δεν γέρνει μόνο η δική μας βάρκα. Πατήσανε, όμως, πόδι τα εγχώρια και διεθνή κέντρα εξουσίας, «φταίνε οι εκλογές, αλλιώς θα ήταν όλα λυμένα» συμπέραινε προχτές γνωστός τηλεδημοσιογράφος και κάποιοι αναρωτιόμαστε γιατί δεν τις καταργούν κιόλας, να εξοικονομήσει και το Δημόσιο επιπλέον πόρους. Είναι προσχηματικές οι πιέσεις, είναι κυριολεκτικές; Την Κυριακή ψηφίζεται ο νέος προϋπολογισμός, την επόμενη βδομάδα «αξιολογούμαστε», στις 15/12 έκτακτο Eurogroup κρίνει το μνημονιακό μας μέλλον. Θα διαπραγματευόταν, άραγε, καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τι «χαρτιά»; Άγνωστο ακόμα, τουλάχιστον όμως δεν έχει να ψωμίζει ένα ολόκληρο κατεστημένο.
Σε άλλα νέα, ο Νίκος Ρωμανός, με συμπαραστάτες πια στην απεργία πείνας τους άλλους τρεις νεαρούς συλληφθέντες του Βελβενδού, μπαίνει ήδη στην τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας, με την πολιτεία να απορρίπτει το δίκαιο αίτημα για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών. Η 6η Δεκεμβρίου πλησιάζει, το Πολυτεχνείο έχει ήδη καταληφθεί για συμπαράσταση. Είναι η ίδια πολιτεία που δεν ψέλλισε έστω μια συγγνώμη για την οροθετική κοπέλα-χρήστρια που αυτοκτόνησε παραμονές της 1ης Δεκεμβρίου, Παγκόσμιας Ημέρας κατά του AIDS. Η Κατερίνα, μία από τις 27 εκδιδόμενες οροθετικές που είχε διαπομπεύσει ο Λοβέρδος δυόμισι χρόνια πριν, βρισκόταν σε πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ. Ξεπερνούσε την εξάρτησή της, όχι όμως το ψυχολογικό βάρος που έκτοτε κουβαλούσε. Κι εκεί που βλέποντας όλα αυτά αναρωτιέσαι πού είναι οι νέες, υγιείς πολιτικές δυνάμεις που θα κομίσουν νέες αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές, διαβάζεις ότι ετοιμάζει κόμμα ο πρώην κυβερνητικός συνομιλητής των Χρυσαυγιτών Μπαλτάκος –που θα έπρεπε κιόλας να διώκεται ποινικά ως συνεργός εγκληματικής οργάνωσης, όχι;–, αναζητώντας στελέχη σε Αστυνομία, Ένοπλες Δυνάμεις και Εκκλησία. Πούρος μοντερνισμός, δηλαδή!
Δεν συνεχίζω. Εξάλλου, ούτε να μελαγχολήσω σκοπεύω, ούτε να σας «ρίξω». Γιατί μπορεί ο Δεκέμβριος να ξεκινά μουρτζούφλης, είναι όμως επίσης ο μήνας κατά τον οποίο στην αρχαία Ρώμη τιμούσαν τα Σατουρνάλια, τη φιλοσοφημένη γιορτή του θεού Κρόνου, που στη διάρκειά της (17-23/12) δούλοι κι αφέντες άλλαζαν ρόλους σε μια οργιαστική ατμόσφαιρα οινοποσίας, «χοντρών» πειραγμάτων και ακολασιών. Μήπως να τα αναβιώσουμε, με τη διαφορά πως θα τη «φέρουμε» στο τέλος στους αφέντες;
σχόλια