Το ειδησεογραφικό «best of» των τελευταίων ημερών ήταν αναμφίβολα η οργισμένη παρέμβαση του Δημήτρη Κοντομηνά, γνωστού επιχειρηματία και ιδιοκτήτη του Alpha, στη διάρκεια ζωντανής εκπομπής, προκειμένου να κατσαδιάσει δημόσια τους παρουσιαστές του (ρίχνοντας και μια «ξώφαλτση» στα... πριγκιπόπουλα του Φίλη, παρότι το κανάλι του δεν είναι δα το πλέον αντιπολιτευόμενο) σαν τόλμησαν να παρεκκλίνουν από τη «γραμμή» του αφεντικού, «επικρίνοντας» την πώληση του Ελληνικού και την εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας στην καλή θέληση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μήτε για τη Βόρεια Κορέα, λατρεμένο αντιπαράδειγμα για τους ομοϊδεάτες του υπόδικου για μεγάλο τραπεζικό σκάνδαλο «κάπο», δεν έχει ακουστεί κάτι αντίστοιχο! Δεν επρόκειτο, μάλιστα, καν για κάποια «σοβαρή» πολιτική εκπομπή αλλά για ένα πρωινάδικο της σειράς, που κατά διαβολεμένη σύμπτωση έτυχε, ωστόσο, να έχει έναν τίτλο πολύ συμβολικό «Happy Day», ίδιο με την έξοχη ταινία-αλληγορία που είχε γυρίσει ο Παντελής Βούλγαρης ακριβώς σαράντα χρόνια πριν για τον «Νέο Παρθενώνα» της φρίκης (με πεζό ή... κεφαλαίο «Φ» κατά τη «μεγάλη μητέρα-προστάτιδα» του εγχειρήματος Φρειδερίκη!) που οικοδομούνταν μεταπολεμικά στη Μακρόνησο...
Η είδηση δεν είναι, βέβαια, η ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στη ροή του προγράμματος ούτε η απροσχημάτιστη σύμπλευση με συγκεκριμένα επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα. Αυτό είναι κανόνας για τα περισσότερα ιδιωτικά ΜΜΕ, με τη διαφορά ότι συνήθως αποφεύγουν να το κάνουν θέμα (και θέαμα) – τα πράγματα γίνονται πιο «διακριτικά» κι εξάλλου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι φροντίζουν να αυτολογοκρίνονται εγκαίρως. Είναι, άλλωστε, από τους κύριους λόγους της απαξίωσης που οδήγησε σε ελεύθερη πτώση ακόμα και κραταιά κάποτε κανάλια όπως το Mega, εθίζοντας την κοινή γνώμη στον «αφορισμό» ότι δημοσιογράφος ίσον αλήτης-ρουφιάνος, όσο ανθρωποφαγική και φασίζουσα κι αν είναι, με τη σειρά της, η απόδοση συλλογικής ευθύνης. Είμαστε πολύ μακριά από την εποχή «φωτισμένων» ιδιοκτητών-εκδοτών, όπως ο Κίτσος Τεγόπουλος της «Ελευθεροτυπίας», που σε άφηνε να γράψεις ό,τι νόμιζες, ακόμα κι αν «πλακωνόταν» ύστερα μαζί σου, και από καιρούς που, ακόμα κι αν η εργοδοσία ήταν τόσο «ποταπή», όφειλε να το κρύβει για λόγους ηθικής τάξης και δημόσιας εικόνας. Σιγά, τι να κρύψω, σου λέει τώρα ο κάθε Κοντομηνάς και γιατί, η Ιστορία κατέβασε ρολά, ο καπιταλισμός-καζίνο που έκανε κι εμένα μάγκα θα θριαμβεύει τα επόμενα 10.000 χρόνια, νόμος είναι πια το δίκιο του εργοδότη κι όσο γρηγορότερα το εμπεδώσετε –όχι μόνο οι δικοί μου υπάλληλοι αλλά όλοι σας, κανάγιες!–, τόσο καλύτερα. Σιγά μη χάσω και τηλεθεατές, θα σκέφτηκε, μέχρι τα νιάνιαρα γνωρίζουν πια τι παιχνίδι παίζεται στα ΜΜΕ, οπότε οι επιλογές γίνονται συνειδητά, άσε που η αλαζονεία έγινε «μόδα» που πουλάει σήμερα, μήπως να το εκμεταλλευτώ; «Ντροπή σας!...» κατέληξε επιτιμώντας την αχαριστία των «κολλήγων» – και οφείλουμε, τουλάχιστον, να αναγνωρίσουμε την ειλικρίνεια του ανδρός αλλά και τη θαρραλέα υλοποίηση, από μεριάς του, του αντιεξουσιαστικού συνθήματος «να υπερασπίσουμε την τάξη μας!...».
Νόμος είναι πια το δίκιο του εργοδότη κι όσο γρηγορότερα το εμπεδώσετε –όχι μόνο οι δικοί μου υπάλληλοι αλλά όλοι σας, κανάγιες!–, τόσο καλύτερα.
Υποψιάζομαι, επιπλέον, πως έχουμε να ακούσουμε, να δούμε μα και να ζήσουμε πολλές ακόμα τέτοιες απείρου κάλλους εργοδοτικές συμπεριφορές (σοφά, οπότε, ο κ. Κοντομηνάς μας προϊδεάζει), αν ισχύσουν από το φθινόπωρο τα νέα, ακόμα πιο ισοπεδωτικά μνημονιακά μέτρα: απελευθέρωση απολύσεων, «ψαλίδι» στον 13ο και 14ο μισθό, αντιαπεργιακό λοκ άουτ και περαιτέρω αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού δικαιώματος, αντίστοιχα δηλαδή με εκείνα που κάνανε έξαλλους τους Γαλάτες, βγάζοντας από το σεντούκι τον «εφιάλτη» του '68. Αυτά, δίχως να υπολογιστούν τα λογής χρέη και εισφορές που διαρκώς αυγαταίνουν, η αναμενόμενη λόγω αυξημένου ΦΠΑ «ανηφόρα» τιμών και τιμολογίων, η διογκούμενη ανεργία και, το χειρότερο όλων, μια προοπτική ζωής που φαντάζει «μαντρωμένη» εσαεί στο δίπτυχο μεροδούλι-μεροφάι. Οι θιγόμενες τάξεις, οπότε, θα χρειαστούν αντίστοιχα θαρραλέους «μάρτυρες», αν δεν θέλουν να καταλήξουν στον απόπατο της Ιστορίας...
Στο Χάππυ Νταίη του Βούλγαρη με τις έντονες καφκικές, οργουελικές και παζολινικές αναφορές (η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα Ο Λοιμός του Ανδρέα Φραγκιά), ένας νεαρός πολιτικός κρατούμενος που αρνείται να ενδώσει υποβάλλεται σε βασανιστήρια και αποπειράται να αποδράσει από το κολασμένο νησί κολυμπώντας. Οι δεσμοφύλακες θεωρούν ότι πνίγηκε, όταν όμως καταφθάνει για επίσκεψη η βασίλισσα, τον εντοπίζουν και τον δολοφονούν αδίστακτα, μια και ήδη θεωρούνταν νεκρός, όπως άλλωστε έκαναν και στην πραγματικότητα με θύματα εκατοντάδες κρατούμενους στη μεγάλη σφαγή της Μακρονήσου το '48. Οι αναλογίες με το Happy Day πρωινάδικο του Alpha είναι προφανώς τραβηγμένες, στη δεύτερη εξάλλου περίπτωση οι «κρατούμενοι» δεν απέδρασαν, αντίθετα απολογήθηκαν. Κι όμως, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, η δεύτερη εικόνα είναι, θαρρώ, εφιαλτικότερη από την πρώτη στην ιστορική προοπτική της.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.
