Πες με με το όνομά σου
Στην προτελευταία σκηνή του Call me by your name, υπάρχει ένας μονόλογος μεγάλης ποιητικής αξίας. Τον απευθύνει ένας μεσήλικας αρχαιολόγος στον 17χρονο γιό του που βιώνει το πρώτο τραύμα του έρωτα. Είναι γραμμένος από τον Τζέημς Άιβορι, με την πυκνή απλότητα ενός αρχαίου χορικού― ταυτόχρονα είναι ένας πικρός στοχασμός για το πέρασμα του χρόνου και το φιάσκο του κορμιού.
Η ταινία είναι όντως εξαιρετική. Και οι ερμηνείες. Και η κινηματογράφηση. Και το σάουντρακ. Είναι μοντέρνα, με ένα νέο τρόπο, που είναι παμπάλαιος: δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα. Και ενώ λέει μια ιστορία σχεδόν τετριμμένη, εμπεριέχει όλη τη σύγχρονη διαλεκτική για τα θέματα σεξουαλικότητας και ατομικής ελευθερίας, χωρίς στόμφο.
Ο Έλιο, μπαίνει στο δωμάτιο που κάθεται ο πατέρας του. Είναι συντετριμένος. Μόλις αποχωρίστηκε από τον Όλιβερ, έναν όμορφο Αμερικανό που έμεινε στο σπίτι τους, για ένα καλοκαίρι. Ήταν ο πρώτος έρωτας της ζωής του. Ο πατέρας του έχει παρακολουθήσει την ερωτική ιστορία να γεννιέται, να εξελίσσεται και να τελειώνει.
Τώρα είναι χειμώνας. Πίνει και καπνίζει. Κοιτάζει το γιό του με τρυφερότητα.
Του λέει:
PERLMAN
When you least expect it, Nature has cunning ways of finding our weakest spot. Just remember: I am here. Right now you may not want to feel anything. Perhaps you never wished to feel anything. And perhaps it’s not to me that you’ll want to speak about these things. But feel something you obviously did.
ELIO looks at his father, then drops his eyes to the floor.
PERLMAN (CONT’D)
Look - you had a beautiful friendship. Maybe more than a friendship. And I envy you. In my place, most parents would hope the whole thing goes away, to pray that their sons land on their feet. But I am not such a parent. In your place, if there is pain, nurse it. And if there is a flame, don’t snuff it out. Don’t be brutal with it. We rip out so much of ourselves to be cured of things faster, that we go bankrupt by the age of thirty and have less to offer each time we start with someone new. But to make yourself feel nothing so as not to feel anything - what a waste!
ELIO is dumbstruck as he tries to take all this in.
PERLMAN (CONT’D)
Have I spoken out of turn?
ELIO shakes his head.
PERLMAN (CONT’D)
Then let me say one more thing. It will clear the air. I may have come close, but I never had what you two had. Something always held me back or stood in the way. How you live your life is your business. Remember, our hearts and our bodies are given to us only once. And before you know it, your heart is worn out, and, as for your body, there comes a point when no one looks at it, much less wants to come near it. Right now there’s sorrow. Pain. Don’t kill it and with it the joy you’ve felt.
We may never speak about this again. But I hope you’ll never hold it against me that we did. I will have been a terrible father if, one day, you’d want to speak to me and felt that the door was shut, or not sufficiently open.
Ένα μεγάλο μάθημα αγάπης και εκπαίδευσης.
