Tαινίες και ταινιούλες
Οι λίστες της χρονιάς, πλίνθοι και κέραμοι
ΕΙΔΑ την πιο έγκριτη λίστα με τις 50 καλύτερες ταινίες του 2024, εδώ στη LIFO, και βεβαιώθηκα ότι παίρνω σιγά σιγά διαζύγιο από το γούστο των καιρών. Την καλύτερη, το All We Imagine as Light, δεν το έχω δει ―και θέλω κολασμένα―, αλλά το Substance στην 7η θέση, μόνο ως ανέκδοτο το εκλαμβάνω. Έχει πλάκα η ταινία, και η Μουρ επέδειξε φιλοτιμία ολκής, αλλά μου φάνηκε τόσο λαχανιασμένη και αγωνιωδώς ποπ, ένα πάτσγουορκ από κόλπα και φλασιές, δάνεια αχώνευτα και πολιτική ορθότητα για αρχαρίους ― το όλον θα έφτιαχνε ένα καλό animation, παρά μια ταινία που υποτίθεται θα διαρκέσει.
Αντίθετα, είδα στην θέση 49, μια ταινία κατάφωρα αγνοημένη από τη μυωπία της μόδας: Το All of Us Strangers. Tην οποία θεωρώ αριστούργημα και με χαρά είδα ότι ο δικός μας κριτικός έβαλε στην κορυφή της δικής του λίστας. Είμαι σίγουρος ότι περνώντας τα χρόνια, ο κόσμος θα επανεκτιμήσει αυτή την αλλόκοσμη, «μυστήρια» με την κυριολεκτική έννοια της λέξης ταινία φαντασμάτων, η οποία προσωπικά μου θύμισε την ανατριχιαστική μαγεία (κι εδώ η λέξη κυριολεκτικά) του Ζακ Τουρνέ στο «Περπάτησα με ένα ζόμπι». Καμία σχέση θεματολογικά, αλλά είδα τον Τουρνέ τις προάλλες, και είπα, Να ένας κοινός τρόπος, ποιητικός, να μιλάς με τους νεκρούς και να αντέχεις. Να αντέχεις να ζεις, επίσης, σε μια ζωή που ο θάνατος της χτενίζει τα μαλλιά κάθε πρωί.
ΝΥΧΤΑ ΣΠΑΡΜΕΝΗ ΜΑΓΙΑ: Ζακ Τουρνέ, «Περπάτησα με ένα ζόμπι» (1953)
··························································
Ούτως ή άλλως, δεν συμπίπτει πάντα η αξία ενός έργου τέχνης με την ετοιμοπαράδοτη αναγνώριση (τα βραβεία, τις λίστες κ.λπ.), τα έχω ξαναγράψει, αλλά σε μια εποχή αλλεπάλληλων βραβεύσεων, που σχεδόν κανείς δεν μένει παραπονεμένος, θα περίμενε κανείς αυτή η μοντέρνα Νέκυια, όσο βραδυφλεγής και ιδιωματική κι αν είναι (ή και ακριβώς εξαιτίας αυτού) να εκτιμηθεί περισσότερο. Τουλάχιστον από τους τύπους που μάς κάνουν τους διανοητικά περπατημένους.
