ήταν η κοινωνία σεμνότυφη πολύ
η πορνογραφία του Μισέλ Σιμόν, η υποκριτική σεμνότητα των σόσιαλ, η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και τρία μακρυνά οπίσθια ζώντων τε και τεθνεώτων
ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΦΟΥΡΝΙΣΕ ΣΤΟ ΜΠΑΡ η Τζόις που κάνει κινηματογράφο και ξέρει από Γαλλία. Πήγε η κουβέντα κάποια στιγμή στον Μισέλ Σιμόν, με ενθουσιάζει της είπα για το αναρχικό του πνεύμα στο Βoudy και την Αταλάντη, κανείς δεν έχει ξαναπαίξει στον κινηματογράφο έτσι― σα να ξερνάει την ποίηση στα μούτρα σου, αναρχικός κι ανάδελφος μέχρι το μεδούλι. Παύση. «Ξέρεις το βιβλίο με τις πορνό φωτογραφίες του;» με ρώτησε. Το παρήγγειλα επί τόπου.
Δεν με εξέπληξε ακριβώς ― πλην μιας φωτογραφίας που κάνει στοματικό έρωτα σε μια τρανς (ετεροφυλόφιλος ων). Αν και ποτέ δεν ξέρεις. Τέτοια θηρία, ερωτομανή, λογικό να διασχίζουν τα σύνορα της κάθε ζούγκλας ανενόχλητα. Επίσης, σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει (λαλήσαν δια των προφητών) … Ούτε ερεθίστηκα όμως. Το πραγματολογικό ενδιαφέρον ήταν εντονότερο: τι φοράνε, τα έπιπλα στο δωμάτιο, η τριχοφυία, το μακιγιάζ των ελευθέριων γυναικών… τέτοια πράγματα.
Δεν βγαίνουν πια τέτοια βιβλία. Οι μεγάλες προσωπικότητες καλύπτονται μετά θάνατον με ένα πέπλο καθωσπρεπισμού. Οι κληρονόμοι σεμνύνουν την εικόνα της καυτής πατάτας που προσγειώνεται στα χέρια τους, με μικροαστικό δέος. Αναμενόμενο. Γατάκια κληρονομούν γατόπαρδους. Κι όλα τα σκέπει η σκάρτη σεμνοτυφία των social.
Συνέβη και εδώ. Οι κληρονόμοι του αντίκρυσαν μια συλλογή με 13.000 πορνογραφικά αντικείμενα. Την διασκόρπισαν στα Μοναστηράκια. Φιλόπονοι συλλέκτες διέσωσαν ένα μέρος της. Καρπός, το βιβλίο αυτό (πωλείται και στην Αmazon).
Zoύμε καιρούς υποκρισίας και σύγχυσης: ιδιωτικώς οι χρήστες έχουν πήξει στις dick pics, αλλά απαγορεύεται να δημοσιεύσουν ένα γυμνό στήθος στα timeline τους. Κινούνται σα νευρόσπαστα, κάθε βήμα και σέλφι, αλλά αν σηκώσεις την κάμερα να τραβήξεις κάποιου την φωτογραφία, το θεωρεί ακραία παραβίαση των προσωπικών του δεδομένων. Το 80% των σημαντικότερων φωτογραφιών των 60's σήμερα θα είχαν οδηγήσει τους δημιουργούς τους φυλακή.
Υπάρχουν ερμηνείες, καμία δεν με πείθει εντελώς: Ότι ο καθένας θέλει να ελέγχει (ή να εμπορεύεται) προσωπικώς την εικόνα του. Την κολακευτική εκδοχή στο Instagram, την πορνό εκδοχή στο OnlyFans. Ότι δεν ξέρεις πια πού θα προσγειωθεί η φωτό που σου τραβάνε ― υπάρχουν τόσες άτιμες πλατφόρμες, που καλό είναι να φυλάγεσαι. Ότι ψήλωσε ο νους των νάνων και νιώθουν όλοι (πορνο)σταρ. Ιnfluencers έστω… Μπορεί να είναι όλα αυτά και τίποτε. Ένα είναι το σίγουρο: είναι η κοινωνία σεμνότυφη πολύ, ενώ από πίσω της περνάνε τρένα...
Κι όταν λέμε κοινωνία, εννοούμε Google
Το ιερό θηρίο της ερωτομανίας. Ο ηφαιστειώδης βίος και πολιτεία του Μισέλ Σιμόν
Ο Michel Simon γεννήθηκε το 1895 στη Γενεύη. Στο σχολείο ήταν τραγικός· στο στρατό επίσης. Αποφάσισε λοιπόν να γίνει ηθοποιός. Για καλή του τύχη υπέπεσε στην αντίληψη του Louis Jouvet― με αυτόν γνώρισε τις πρώτες του επιτυχίες στη σκηνή. Θα παίξει σε περισσότερα από 150 θεατρικά έργα. Ο Ζαν Ρενουάρ θα τον βγάλει μετά στο σινεμά, όπου θα λάμψει με την θηριώδη του ορμή, το χιούμορ και την έλλειψη κάθε συμβατικότητας. Ο Michel Simon θα ιδρύσει με τον σκηνοθέτη μια εταιρεία παραγωγής ταινιών που θα του επιτρέψει να ενσαρκώσει τον πιο αξέχαστο χαρακτήρα του στην ταινία «Ο Boudu σώζεται από πνιγμό». Από τον βωβό κινηματογράφο θα περάσει στον ομιλούντα, με την ίδια πάντα εκκωφαντική επιτυχία, θα γυρίσει περισσότερες από εκατό ταινίες με τους μεγαλύτερους Γάλλους σκηνοθέτες του 20ού αιώνα.
Στους παροικούντες ανέκαθεν ήταν γνωστή η σεξουαλική του ελευθεριότητα. Η πορνογραφική του συλλογή αρχικά δημιουργήθηκε από τον Pierre Louÿs, εμπλουτίστηκε όμως φιλότιμα από τον ίδιο. Δύο χρόνια μετά το θάνατο αυτού του θρύλου του γαλλικού κινηματογράφου, όχι λιγότερο από 13.000 αντικείμενα που ανήκαν στον ηθοποιό διασκορπίστηκαν από τους κληρονόμους του ― δεν ήθελαν να σχετιστούν με κάτι τέτοιο. Φωτογραφίες, αλλά και πρωτότυπες εκδόσεις του Σαντ, ιστορικά dildos και μηχανικά ερωτικά βοηθήματα συνθέτουν μια από τις σημαντικότερες συλλογές πορνογραφίας στον κόσμο.
Πέθανε το 1975 και μόνο τέσσερα άτομα τον ακολούθησαν στην κηδεία του, μεταξύ των οποίων ο Michel Galabru, ο Jean-Pierre Mocky και ο Michel Serrault.
ΠΕΡΙΚΑΛΛΕΣ ΑΓΑΛΜΑ ΕΞΕΠΟΙΗΣ' ΟΥΚ ΑΔΑΗΣ Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο την προηγούμενη εβδομάδα, πλησιάζοντας με ένα 50άρι φακό να βγάλω τους γλουτούς του γυμνού Αριστόδικου (τις χαρακιές της αξίνας), είδα μια σκιά κατηχητικού στα μάτια ενός τουρίστα.
Εξεπλάγην κάπου. Τι νόμιζε; Ότι λιγουρεύομαι τα οπίσθια του αγάλματος; Το αρχαίο Κάλλος, η «ολοπρόσωπη ομορφιά» των ελληνικών αγαλμάτων (φράση από τον Χρήστο Καρούζο), νόμιζα μόνο τους αγροίκους Σαουδάραβες ψευτοσοκάρει ακόμη ― που ντύνουνε τ’ αγάλματα!
Όσο πιο πολύ εκβαρβαρίζεται το δημόσιο γούστο, τόσο πιο πονηρά θα εκλαμβάνεται η ομορφιά.
3 ανέκδοτες φωτογραφίες της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ. Σύμπτωση. Βρήκα αυτές τις πολαρόιντ, ψάχνοντας κάτι άλλο. Ταιριάζει να δημοσιευτούν στο context αυτό. Η Ρουκ ήταν πολύ ειλικρινής στο θέμα της ερωτικής επιθυμίας, με όλους τους χυμούς που συνεπάγεται. Περισσότερο κι από την Μάτση Χατζηλαζάρου.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΩΡΑΙΟΣ
Ένα ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη -Ρουκ
Εκεί που είσαι ωραίος
είναι εκεί που ανοίγουν οι κλάδοι τα όνειρα
και ξετυλίγονται σαν χλοερές γάζες
πάνω απ’ τα σκληρά κι ανήλικα
πράγματα του κόσμου.
Εγώ τυχαία βρέθηκα εδώ
κάτι αμετάκλητοι πόλεμοι
με το μέλλον
κι η τελευταία θρασύτητα
η πριν από την πτώση
μ’ έφεραν στα ολάνθιστα σοκάκια
στη βαθιά σιωπή
της προσωπικής σου άνοιξης
όταν αμετανόητος για την ωραιότητα
μοιράζεσαι τα πάντα με τη νύχτα.
Όμως υπάρχει μια απορία στον έρωτα
μια φρίκη μπρος στην πρόσκαιρη αξία
του υποκινητή
και τότε το θαύμα του όμορφου
μοιάζει μ’ ένα μακρύ τούνελ
μες στο χρόνο
φορτώνεται με μαύρο
η περίλαμπη άμαξα
άμαξα πένθους στην άλλη άκρη…
Κι εγώ περνώντας όλο χαλώ
με την πράξη
αυτό που χωρίς την πράξη
δεν υπάρχει.
Αγγίζω και θυμάμαι:
μια από τις πέντε αισθήσεις
ήταν αρκετή
όταν η ζωή είχε μια παραπάνω αρετή
την αλήθεια.
•
... κάποτε φωτογράφιζα κι εγώ γυμνά πολύ σεμνότερα όμως
