Η εκκωφαντική σιωπή των ονείρων
O AMEΡΙΚΑΝΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ
BUCKNER STORY-SUTTER ΣΤΟ LIFO.GR
Οι πρώιμες «ιστορίες της φωτογραφίας» γράφτηκαν από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της στην εξέλιξη του μέσου όταν από τα τέλη του 19ου αιώνα καθιερώθηκε μία παράδοση, σύμφωνα με την οποία ως ιστορία της φωτογραφίας ορίζεται η ιστορία της τεχνικής της. Μια από τις σχολές φωτογραφίας βγήκε στην επιφάνεια από νωρίς, όταν κάποιοι από τους παλιούς, πρώτους περιηγητές άρχισαν να φωτογραφίζουν τοπία και στη συνέχεια να επεμβαίνουν στα τυπωμένα χαρτιά με πινέλα ζωγραφικής. Ο όρος «πικτοριαλισμός» (όπως αποδίδεται το αγγλικό «pictorialism») αναφέρεται στο φωτογραφικό ρεύμα που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα και κορυφώνεται στις πρώτες δεκαετίες του 20ου. Ως βασική αρχή του αναδεικνύεται η εξομείωση της φωτογραφίας με τη ζωγραφική, αρχή που καθορίζει και τις φωτογραφικές τεχνικές που φαίνονται στο έργο των πικτοριαλιστών φωτογράφων: η φλου αποτύπωση, τα ειδικά φίλτρα, η έντονη παρέμβαση στο σκοτεινό θάλαμο και οι ιδιαίτερες μέθοδοι εκτύπωσης.
Ο Buckner Story-Sutter, 59 ετών, όπως λέει κι ο ίδιος, είναι ένας σύγχρονος pictorialist. Γνωστός στην online κοινότητα ως Intao, διατηρεί έναν από τους πιο μεγάλους, γοητευτικούς και ατμοσφαιρικούς λογαριασμούς στο Instagram, ενώ οι φωτογραφίες του έχουν στολίσει εξώφυλλα δίσκων, βιβλίων και περιοδικών. Μουσικός της τζαζ, παθιασμένος με τη φωτογραφία, ομολογεί ότι τα τελευταία χρόνια υπηρετεί τη φωτογραφική τέχνη δίνοντας έμφαση στις δυνατότητες του iPhone. Έχοντας χρησιμοποιήσει στο έργο του πολλές φωτογραφικές μηχανές - παιχνίδια (όπως η θρυλική Diana F) κατέληξε να επιλέξει το iPhone ως κάμερα και εργαλείο επεξεργασίας και να παθιαστεί, από την αρχή, με το νέο κύμα φωτογραφικής αισθητικής που έφερε η συσκευή. Κι ενώ η φωτογραφία για τους περισσότερους καλλιτέχνες του κινήματος «iPhoneography» είναι το μέσο έκφρασης για να σχολιάσουν ή να κριτικάρουν την ψηφιακή εποχή, για τον Buckner Story-Sutter είναι το μέσο για να διερευνήσει την απέραντη ησυχία των ονείρων.
[Η συζήτηση που ακολουθεί έγινε τον Σεπτέμβριο του 2017 για το LIFO.gr]
— Στις εικόνες σας συνδυάζετε τη φωτογραφία με την ψηφιακή επεξεργασία. Φαντάζομαι ότι από την αρχή η φωτογραφία σάς έδειξε τους δρόμους στα μέρη που φωτογραφίζετε αλλά στη συνέχεια η ψηφιακή επεξεργασία σας έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσετε πιο απόκοσμα τοπία.
Συνδυάζω και τα δύο. Είμαι ένας φωτογράφος και ένας ψηφιακός καλλιτέχνης που ενώ έχω δουλέψει μ' ένα σωρό κάμερες παιχνίδια, τώρα χρόνια ασχολούμαι με αυτό που τα τελευταία χρόνια έχουμε μάθει να καλούμε «iPhoneography». Προσπαθώ να δημιουργήσω κόσμους μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού. Πιστεύω ότι οι εμπειρίες και οι ζωές όλων μας μπορεί να είναι αρκετά ξένες η μία από την άλλη, αλλά ένα ονειρεμένο τοπίο είναι πάντα, κατά κάποιον τρόπο, οικείο σε όλους. Τώρα, όποια ζωή αντικατοπτρίζεται σε αυτό το ονειρικό πλαίσιο, θέλω να περιέχει κι ένα αίσθημα προσωπικής συνάφειας, να αντηχεί σαν κάτι μακρινό από μια άλλη διάσταση αλλά και να δημιουργεί ένα παρήγορο κάλεσμα που σε προσκαλεί κοντά του. Ένα τοπίο, η άγονη γη ή ένα μέρος που έχουμε την αίσθηση ότι γνωρίζουμε από κάπου, ενώ στην πραγματικότητα δεν το έχουμε επισκεφθεί ποτέ. Προσπαθώ να μπλέκω εικόνες και να συνδέω επίπεδα για να δημιουργώ σουρεαλιστικά τοπία που άλλα μπορεί να τρομάζουν κι άλλα να προκαλούν θαυμασμό.
— Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας σε αυτά τα τοπία;
Θυμάμαι μια εκκωφαντική σιωπή ως παιδί, ερχόταν στα όνειρά μου και ήταν σαν να μπορούσα να ακούσω το απόλυτο «τίποτα». Σαν μια απουσία, που ήταν έντονη και άπειρη. Μικρές εικόνες χωρίς ήχο. Όπως η εικόνα ενός αντίχειρα που πατάει ελαφρά έναν κόκκο αλατιού για να τον πιάσει και να τον βγάλει από το κάδρο. Ή η εικόνα του φεγγαριού που έρχεται πάνω από τον νυχτερινό ουρανό, τεράστιο, για να σου δείξει ότι σύντομα μπορεί να πέσει στη γη. Οι τελευταίες δουλειές μου αφορούν περισσότερο αυτά τα όνειρα και συμβολισμούς που έρχονται από την παιδική μνήμη.
— Αναπολώντας την ενασχόλησή σας με τη φωτογραφία τι εικόνες σας έρχονται στο μυαλό;
Προέρχομαι από μια οικογένεια καλλιτεχνών που βασική της ασχολία ήταν η δημιουργία εικόνων. Λίγο πριν τα δώδεκα θυμάμαι, κάτι με έσπρωξε να πάρω τη φωτογραφική του μηχανή του πατέρα μου, μια Kodak Brownie, και να βγάζω πορτρέτα των φίλων μου. Μετά θυμάμαι να βγάζω φωτογραφίες στη Νέα Υόρκη, όπου μεγάλωσα, και ειδικά στο Central Park. Αργότερα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80, με τράβηξε η τεχνική της Nancy Rexroth και άρχισα να πειραματίζομαι με πλαστικές φωτογραφικές μηχανές. Από τότε, η δουλειά μου, συμπεριλαμβανομένης και της πιο πρόσφατης, όπου χρησιμοποιώ πολύ την ψηφιακή φωτογραφία, είναι μια άμεση επέκταση αυτού του πρώιμου πειραματισμού.
— Ποιο είναι εκείνο το βιβλίο που επηρρέασε περισσότερο τη σκέψη σας;
Το «Flight Out of Time: A Dada Diary» του Hugo Ball.
— Σε αυτή την ψηφιακή εποχή που διανύουμε, πιστεύετε ότι η διαδικτυακή φωτογραφική κοινότητα είναι διαφορετική από την κοινότητα της αναλογικής φωτογραφίας;
Έχω μοιράσει κατά κύριο λόγο τη δουλειά μου μέσω μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας και μέσα από αυτήν έμαθα πολλά για την κοινότητα της περιφέρειάς μου στη Μινεσότα. Θα έλεγα ότι λόγω του τεράστιου κοινού στο οποίο απευθύνεται το Instagram, είμαι χαρούμενος γιατί η ψηφιακή εποχή σου δίνει μια μοναδική ευκαιρία να συνδεθείς με τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά την αποψή μου, αυτό και μόνο, ξεπερνάει όλες τις αρνητικές πτυχές μιας πλατφόρμας που δεν υποστηρίζει την ατομική εργασία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι εναπόκειται αποκλειστικά στον κάθε καλλιτέχνη να καθορίσει τη χρήση ενός τόσο ισχυρού εργαλείου για δικούς του σκοπούς.
— Κάτι που συμβολίζει για εσάς την ομορφιά της ζωής;
Η Κatherine, η σύζυγός μου.
— Θα θέλατε να φωτογραφήσετε το πορτρέτο κάποιου διάσημου;
Ναι, τον Αlec Soth, ένα φωτογράφο που ζει κι εργάζεται κι αυτός στην Μινεσότα.
— Πόσο σημαντικό είναι το iPhone ως εργαλείο για την τέχνη σας;
Με την πάροδο του χρόνου, έχω φτάσει τη φωτογραφία μου σε ένα σημείο που λέω ότι είναι αποκλειστικά «κινητή» και γι’ αυτό φταίει η κάμερα του iPhone. Αυτή τη στιγμή, φωτογραφίζω και κάνω όλη την επεξεργασία αποκλειστικά στο iPhone. Και μόνο η ιδέα ότι είμαι πάντα κοντά στην κάμερά μου με κάνει χαρούμενο γιατί έτσι βρίσκω ότι κάθε πτυχή της ζωής μου είναι στενά δεμένη με τη δημιουργική διαδικασία.
— Εάν έπρεπε να βγάλετε μια τελευταία φωτογραφία, θα ήταν έγχρωμη ή ασπρόμαυρη;
Η πρώτη μου φωτογραφία βγήκε από ασπρόμαυρο φιλμ. Εάν επρόκειτο να βγάλω μια τελευταία, θα ήθελα να γίνει το ίδιο.
• Όλες οι φωτογραφίες που έχουν χρησιμοποιηθεί σε αυτό το άρθρο έχουν χορηγηθεί με την έγγραφη άδεια του καλλιτέχνη.
• Κάθε αναπαραγωγή τους υπόκειται σε νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Deviantart: https://intao.deviantart.com/
Instagram: https://www.instagram.com/intao/
Twitter: https://twitter.com/intao
