Ήταν η χρονιά του David Bowie με τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε από τα μέσα των ’80s, φορτισμένο συναισθηματικά επειδή ήταν το κύκνειο άσμα του, η χρονιά της Anohni που έκανε ακόμα πιο ηλεκτρονικό το μελόδραμά της, του Nick Cave με ένα σπαρακτικό άλμπουμ πένθους που δεν κατάφερα ποτέ να βρω τη διάθεση να ακούσω ολόκληρο, η χρονιά του Leonard Cohen που έβγαλε ένα σπουδαίο άλμπουμ λίγο πριν πεθάνει. Ίσως αυτά να θυμούνται όλοι σε δέκα χρόνια. Ήταν όμως και η χρονιά του Gaika, της Jenny Hval, των Equiknoxx που έβγαλαν πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα, που άκουσα και ξανάκουσα και σημάδεψαν τη δική μου χρονιά με κάποιον τρόπο. Δεν είναι τα καλύτερα, είναι τα άλμπουμ που αγάπησα και θα μου θυμίζουν ταξίδια, φαγητό με φίλους, νύχτες δημιουργικές και χαρούμενες.
1.
Gaika – Security
Ο ήχος του σημερινού Λονδίνου ή, όπως και ο ίδιος ο Gaika το θέτει, «όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν τη μουσική της μεγαλούπολης: υπερατλαντικά beat, η Τζαμαϊκανή μουσική των κλαμπ, οι άγριοι ήχοι των προαστίων, το μπάσο που κάνει τον κόσμο να ιδρώνει στις πίστες. Όλοι στο Λονδίνο είναι κατά κάποιον τρόπο μετανάστες και ο ήχος που προκύπτει από την ανάμιξη τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων και φυλών έχει επιρροές από πολύ διαφορετικά πράγματα, από ανθρώπους που ταξιδεύουν παντού με Easy Jet, έχοντας για βάση τους τη βρετανική πρωτεύουσα». Το Security είναι ένα συναρπαστικό mixtape φουτουριστικού dancehall, grime και «παραπονιάρικου» hip hop, με τους χαρακτηριστικούς «βρόμικους» ήχους του νότιου Λονδίνου, με παραμορφωμένες φωνές που κάνουν τις νυχτερινές περιπλανήσεις στο West End σχεδόν δραματικές, με εικόνες οικείες, πολύχρωμα φώτα και μισοφωτισμένα πρόσωπα από τα φανάρια των αυτοκινήτων, ιστορίες της νύχτας, αλλά φιλτραρισμένες μέσα απ’ τις πίστες των underground κλαμπ. Ο Gaika –μουσικός, σκηνοθέτης και σχεδιαστής- λατρεύει τα βιβλία της Ούρσουλα Λε Γκεν, τον Akira και το Ghost In The Shell, το Blade Runner και τον Νευρομάντη και δημιουργεί έναν μουσικό κόσμο γεμάτο από αδρεναλίνη και παράνοια, με αγριάδα αλλά και απελπισία -με τόση απόγνωση που κάνει τη φωνή του να «σπάει»- με στιγμές ηδονιστικές αλλά και έντονη πολιτική χροιά όταν ο ρυθμός του γίνεται οργή, με την έντονη προφορά του νότιου Λονδίνου αλλά και την τραχιά τζαμαϊκανή διάλεκτο που λάμπουν κάτω από τα ηλεκτρονικά beat. Ιστορίες ασήμαντες αλλά και περιστατικά καταπίεσης που συνθέτουν την καθημερινότητά του ραπαρισμένες ή τραγουδισμένες μέσα από auto-tune, σε έναν απίθανο dancehall δίσκο, συναρπαστικό και εντελώς σημερινό.
2.
Jenny Hval – Blood Bitch
Ιστορίες για βρικόλακες αλλά και ένας ύμνος για το αίμα της περιόδου της Jenny (που κάποτε είχε κάνει τραγούδι «τους νυχτερινούς αυνανισμούς της, παρακολουθώντας στο laptop αγνώστους να πηδιούνται» κι είχε γράψει τους στίχους «I arrived in town with an electric toothbrush pressed against my clitoris» και «When you think of me do you masturbate?/I want to know that I can make a man ejaculate/You know, it’s not pretty, but you made me menstruate»). Μεταφεμινιστικά μανιφέστα, παρατραβηγμένα, υπερβολικά θηλυκά, αλλά και ακαταμάχητα και απολαυστικά, σαν το Vespertine της Bjork με πιο hardcore στίχους, σαν χυδαία Laurie Anderson, σαν Kate Bush με στίχους στα όρια του πορνό. Τρυφερό και τολμηρό, και η καλύτερη δουλειά της με διαφορά.
3.
Kiki Hitomi – Karma No Kusari
Γιαπωνέζικη ποπ των ’50s, ρέγγε και dancehall, περάσματα από σάουντρακ cult ταινιών και γιαπωνέζικων enka (της σύγχρονης μπαλάντας που βασίζεται σε παραδοσιακά φωνητικά μοτίβα), η διασκευή στο το απίθανο μουσικό θέμα του Lady Snowblood (που έγινε το απόλυτο ελληνικό viral ως «το Κρασάκι του Τσου») και στο γαλλικό βιντεοπαιχνίδι Dune, ανατριχιαστικά samples, vintage synths, η γιαπωνέζικη φωνή των King Midas Sound και το 8-bit dub του Disrupt σε ένα άλμπουμ όμορφης μελαγχολικής ποπ με αλλόκοτα νανουρίσματα.
4.
Equiknoxx – Bird Sound Power
Το ντουέτο των Equiknoxx συνθέτει εδώ και δέκα σχεδόν χρόνια τον καινούργιο ήχο της Τζαμάικας, μουσική φουτουριστική, με synth από το διάστημα και εξωγήινους ρυθμούς με κελαηδήματα πουλιών και ριφ που θυμίζουν περισσότερο τις μεγαλοπρεπείς στιγμές των Orbital παρά τους παραδοσιακούς ρέγγε ρυθμούς. Πειραγμένο, πειραματικό dancehall που δεν είναι καθόλου απρόσιτο, που ανθίζει μέσα από τα «μπλιμπλίκια» και το κοφτό, -σαν ριπές πολυβόλου- ηλεκτρονικό beat. Μαζεμένη όλη σχεδόν η δουλειά τους, παλιά και καινούργια, σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους του 2016.
5.
Mark Ernestus' ndagga Rhythm Force – Yermande
Ο Mark Ernestus συνεργάζεται με μια φυλή από Σενεγαλέζους sabar ντράμερ σε ένα άλμπουμ που το γερμανικό μινιμαλιστικό τέκνο παντρεύεται με το άφρο, το σενεγαλέζικο Mablax και το dub, με έναν τρόπο ακαταμάχητο. Τα θλιμμένα φωνητικά και οι μονότονοι ρυθμοί κάνουν το αποτέλεσμα υπνωτικό.
Επίσης:
Gate – Saturday Night Fever
Jim James – Eternally Even
Sam Kidel – Disruptive Music
The Avalanches – Wildflower
YG - Still Brazy
σχόλια