To Something Else ήταν μια ιστορική εκπομπή της βρετανικής τηλεόρασης (την έδειχνε το BBC2 κάθε Σάββατο βράδυ) που απευθυνόταν στο νεανικό κοινό –ξεκίνησε μάλιστα αυτό που αργότερα ονομάστηκε «Yoof tv», μια εσκεμμένα λάθος προφορά του «Youth TV», το οποίο τα επόμενα χρόνια έγινε ολόκληρη κατηγορία. Ήταν το είδος της τηλεόρασης που δεν είχαμε την τύχη να δούμε ποτέ στην Ελλάδα και ούτε πρόκειται να δούμε. Οι παρουσιαστές του Something Else ήταν εντελώς ερασιτέχνες και μιλούσαν με την προφορά του μέρους καταγωγής τους (αν δεις τα βίντεο, τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνεις Χριστό από όσα λένε), έφτιαχναν μια εκπομπή με δομή περιοδικού, με κοινωνικό ρεπορτάζ, συζητήσεις για κοινωνικά θέματα, με πολλή μουσική και τολμηρά κείμενα (λογοκριμένα, γατί είπαμε να δώσουμε ελευθερία στα κωλόπαιδα, αλλά όχι και να μολύνουν και το έθνος), τέτοια, που σήμερα φαίνεται αδιανόητη για εκπομπή κρατικής τηλεόρασης. Βλέποντας το θρυλικό επεισόδιο της 5ης Σεπτεμβρίου του 1979, αφιερωμένο στο Μάντσεστερ -με τη μία και μοναδική τηλεοπτική εμφάνιση των Joy Division- αντιλαμβάνεσαι πόσο πίσω έχει πάει η τηλεόραση μετά από τόσα χρόνια και πόσο συντηρητική έχει γίνει και γιατί οι 9 στους 10 κάτω των 30 που ρωτάς δεν την χρησιμοποιούν καθόλου ως μέσο.
Για να αποκτήσει ακόμα πιο μεγάλη αξία η συγκεκριμένη εκπομπή, πρέπει να λάβει κανείς υπόψη και την πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής: στις 4 Μαΐου του 1979 η Θάτσερ είχε γίνει πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και ήταν τέσσερις μήνες στην εξουσία.
Δεν είναι μόνο η ιστορική εμφάνιση των Joy Division (που λένε ζωντανά το Transmission και το She’s Lost Control), ούτε η μάλλον ξώφαλτση εμφάνιση των Jam με τα Eton Rofles και When You’re Young (οι οποίοι ήταν από το Λονδίνο και δεν είχαν θέση σε μια εκπομπή για το Μάντσεστερ, αλλά τι τρομερό γκρουπ ήταν!). Είναι και το ντοκιμαντέρ για μια ανύπαντρη μητέρα από το Salford που μεγάλωνε τα παιδιά μόνη της, η συνέντευξη του Cyril Smith, του φιλελεύθερο βουλευτή, να μιλάει για το ποτό στην εφηβική ηλικία, θυμίζοντας χαρακτήρα των Monty Python, τους δύο "μπάτσους" που είναι στο στούντιο με τη στολή για να απολογηθούν για την υπερβολική συμπεριφορά που δείχνουν στους νέους (οι ίδιοι αρνούνται ότι είναι αυστηροί), ένα πάνελ με τον Tony Wilson της Factory Records, Paul Burnett, τον DJ του Radio One και τον Stephen Morris, τον drummer των Joy Division που σχολιάζουν την απαράδεκτη κατάσταση του βρετανικού ραδιοφώνου που δεν παίζει τίποτα της προκοπής (!), -φαντάσου να άκουγαν το σημερινό ραδιόφωνο στην Ελλάδα.
Και για κερασάκι στην τούρτα, ο John Cooper Clarke περιπλανιέται σε ένα εμπορικό κέντρο και διαβάζει δύο από τα πιο γνωστά ποιήματά του, το “Evidently Chickentown” και το “Twat” (με ένα σωρό «μπιπ» στις «επικίνδυνες» λέξεις).
Μαθήματα ιστορίας.
Με την ευκαιρία, αυτό είναι ένα διαφορετικό βίντεο του Transmission
Και αυτό είναι το Twat χωρίς λογοκρισία.
