Europe- The Final Countdown
Από τον Timewarp
Ήταν 1986, και σίγουρα ήμουν αρκετά μικρός, μόλις 11 δηλαδή και είχα ήδη κολλήσει το περιβόητο μουσικό μικρόβιο, ε, μάλλον εκ γεννηθείς νομίζω... Άκουγα διάφορες μουσικές από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου και προσπαθούσα να βρω την δική μου μουσική ταυτότητα. Θυμάμαι πολύ καλά τον πρώτο δίσκο που αγόρασα των χειμώνα του 86´, ήταν βλέπεις το κλίμα τέτοιο που με ώθησε να πάρω στα χέρια μου τον δίσκο των Europe, ποιος δεν θυμάται το Final Countdown; Το συγκεκριμένο κομμάτι είχε γρατζουνιά από την πρώτη εβδομάδα κιόλας, προσπαθούσα να το επαναφέρω πιέζοντας την βελόνα όπως έπαιζε ο δίσκος, αλλά μάταια, και έγινε το αντίστροφο, το κομμάτι στο βινύλιο άσπρισε, κοινώς άλλαξε χρώμα από την φθορά και δεν επέζησε....για καλή μου τύχη ίσως!
Μετά από καιρό αγόρασα τον δεύτερο δίσκο μου, μια συλλογή της Virgin με πιο ηλεκτρονικό ήχο, break dance το έλεγαν τότε, με ονόματα όπως οι Yazoo, οι Bomb The Bass και άλλα πολλά καλούδια, στην συνέχεια άρχισα να συλλέγω 12" δίσκους, άλμπουμ και συλλογές από Beastie Boys - Pauls Butique με το απίστευτο Hey Ladies, Stereo Mc's όταν αγόρασα το Lost In Music, Talk Talk - Life is What You Make it (Fluke remix), που τα ακούω μέχρι και σήμερα και είναι διαμάντια. Βέβαια αγόραζα και ότι άλλο έπαιζε τότε, για να μπορώ να παίζω στα πάρτι που κάναμε στα σπίτια μας, αλλά και στα "μεγάλα event" που κάναμε στο σχολείο, βλέπε Jive Bunny & The Mastermixers ως The Class - Should i Stay or Should I Go!
Beck-Mellow Cold
Από την Μιρέλλα Κάππα
Στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών, ανακάλυψα τον αλλόκοτο τύπο που φτύνει λέξεις και κατοικοεδρεύει στο περιθώριο!
Αυτή η αλουστράριστη αλητεία και το τσαλάκωμα του Βeck, φάνταζαν πολύ πιο ελκυστικά από τα κουρδιστά boy bands της εποχής.
To Beercan και τo Loser βασίλεψαν στα τότε mixtapes, συνόδευσαν όλες τις σχολικές εκδρομές και πρωταγωνίστησαν σε ραδιοφωνικές, κοριτσίστικες αφιερώσεις απείρου κάλλους.
Κάπως έτσι.. τα fm της Θεσ/νίκης μου παραχώρησαν μια θέση (καρεκλάκι) στον αέρα τους και τον τίτλο της "πιτσιρικότερης" ραδιοφωνικής παραγωγού .
Η εκπομπή δεν έγινε ποτέ, ωστόσο ο Beck παρέμεινε στα ηχεία μου. Δέκα χρόνια αργότερα το Loser ήταν το εναρκτήριο κομμάτι της πρώτης μου "εμφάνισης" στον Radio Deejay. Mellow Gold λοιπόν.. στο τότε, στο τώρα και στο πάντα. Για τις κιθάρες, το folk χυμαδιό ,τη χίπικη ψυχεδέλεια,τα βαριεστημένο ραπάρισμα/μιλητό , τις λούπες και την αυτοσαρκαστική διάθεση!
How you like me now?
Deborah Harry–Κοο Κοο
Από την Μαρία Πετρίδη
Το δωμάτιο της ήταν πάντα ακατάστατο. Γεμάτο πεταμένα ρούχα, βινύλια, βιβλία και περιοδικά. Ένα χαοτικό λιβάδι που λάτρευα, το βασίλειο της Θάλειας της μεγάλης μου ξαδέλφης… Χωνόμουν στο κενό ανάμεσα στο πικ απ –τεράστιο και υπερσύγχρονο-και το κρεβάτι της και κοιτούσα για ώρες τους δίσκους της. Χάζευα τα εξώφυλλα με όλη μου την παιδική λαιμαργία, διάβαζα τους στίχους και όλα τα κατεβατά των credits . Και μετά καθόμουν και τους άκουγα, Blondie, Electric Light Orchestra, Pink Floyd,Roxy Music, David Bowie… Πιο πολύ τρελαινόμουν να ακούω το σκρατς της βελόνας στο κενό πριν και μετά τα τραγούδια. Αν με ρωτήσεις ποιος είναι ο αγαπημένος μου ήχος , δεν θα σου πω για σταγόνες βροχή, κύματα στην ακρογιαλιά κι άλλα ρομαντικά, αυτόν θα σου πω: το γρατζούνισμα της βελόνας στο κενό αυλάκι του βινυλίου.
Και κάπως έτσι κόλλησα με το βινύλιο και όλη αυτήν την ιεροτελεστία που δεν αποχωρίστηκα ούτε κι όταν λίγα χρονιά μετά τα cd κυριάρχησαν στον πλανήτη. Και όλα τα βινύλια στα ράφια είναι αγάπες τεράστιες και ολοκληρωτικές . Αν όμως πρέπει να πω ένα, και μόνο ένα, άλμπουμ θα πω αυτό που στα τότε παιδικά μου μάτια είχε γράψει μυθικά λόγω του εξώφυλλού του: το Koo Koo της Deborah Harry. Αισθησιακό και κάπως άγριο και εξωφρενικό και τόσο μα τόσο μαγικό , όπως το γρατζούνισμα της βελόνας στο κενό αυλάκι του βινυλίου.
Rainbow-Ritchie Blackmores's Rainbow
Από τον Κώστα Γιαννακίδη
Την εποχή που τελείωνα το Δημοτικό ήταν όλα ασπρόμαυρα-στη μνήμη τα χρώματα πάντα ξεθωριάζουν και στις φωτογραφίες των '70ς δεν έμπαιναν συχνά. Και αυτό που σήμερα ονομάζουμε «κλασικό ροκ», τότε ήταν mainstream.
Βέβαια στην Αγγλία το punk ακουγόταν όλο και πιο δυνατά, αλλά στη Θεσσαλονίκη το ραδιόφωνο έπαιζε το πιο όμορφο, το πιο μελωδικό τραγούδι που είχα ακούσει στη μικρή ζωή μου.
Το The temple of the king ήταν χωμένο στο πιο πολύχρωμο εξώφυλλο που έβλεπες στα δισκάδικα μιας.
Ο πρώτος δίσκος των Rainbow, το Ritchie Blackmores's Rainbow κυκλοφόρησε το 1975. Eγώ θα άκουσα το τραγούδι τρία-τέσσερα χρόνια αργότερα. Και ναι, πρώτα έμαθα τον Dio και μετά τον Gillan. Πρώτα αγόρασα το Ritchie Blackmore's Rainbow και μετά οτιδήποτε, σχεδόν, έχουν κυκλοφορήσει οι Deep Purple, ο Blackmore, o Dio και οι συγγενείς τους μέχρι τετάρτου βαθμού. Το ακούω συχνά. Το ακούω και αυτή τη στιγμή. Και το αγαπώ με τον τρόπο που αγαπιέται ένα παλιό ζευγάρι όταν στεγνώνει ο έρωτας.
Το σάουντρακ του Hair
Από τον Δημήτρη Κυριακόπουλο
Πρώτος δίσκος. Χμμμ... Κάποιοι μου έκαναν την ερώτηση ....Do You Wanna Dance?
Φυσικά είπα και αγόρασα τους Ramones ! Rocket to Russia ! Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι αλλά γρήγορα έπεσα σε ...νάρκη !
Album: Hair – soundtrack, Label RCA , 1979
Χίπις ,μαριχουάνα, LSD, ανορθόδοξες σχέσεις ...
Τότε που δεν πολυκαταλάβαινα τι γινόταν αλλά η μουσική έμπαινε για τα καλά στη ζωή μου. Μουσική απο τον ''τεραστιο'' Galt Macdermot με τιτλους οπως το Aquarius , Got Life , αλλα και το απόλυτο The Flesh Failures (Let The Sunshine In)!
Αν σκεφτείς ότι τότε μουσικό ραδιόφωνο οι τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές «δεν υπήρχαν» με την σημερινή έννοια, και ότι το καινούργιο ερχόταν μέσα από τα λιγοστά δισκάδικα και τις προσωπικές επιλογές που γράφαμε στις κασέτες εμείς οι «ξενομανείς» καταλαβαίνεις ότι κάπως έτσι έφτασε στα αυτιά μου. Από κασέτα που αλλάχτηκε με μία άλλη. Ενθουσιασμός στο πρώτο άκουσμα; ΝΑΙ !!! Αναρωτήθηκε ο φίλος μου όμως: "Γιατί σου αρέσει και εμένα όχι;". Συνεχόμενες ακροάσεις και συζητήσεις με τον φίλο μου που ακούγαμε πάνω κάτω τα ίδια αλλά αποτέλεσμα κανένα! Η ιστορία όμως έδειξε τι δισκάρα ήταν!
Σε ένα ηχοσύστημα Silver compact έγινε η πρώτη ακρόαση αυτού του δίσκου. Ακρόαση που κρατούσε για ημέρες μέχρι που αποφάσισα να τον ξαναγράψω πάλι σε κασέτα γιατί άρχισε να φθείρετε... Ναι, τον έχω ακόμα και λυπάμαι που δεν τον έχω κορνιζάρει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι λόγω του άρθρου μπορώ να υπογράψω το γιατί η λόξα τράβηξε για όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζει ακόμα ...
Στην επόμενη σελίδα: 5 ακόμα παραγωγοί του Join radio και οι αγαπημένοι τους δίσκοι.
Από την Ιωσηφίνα Γκιόκα
Pink Floyd - The Wall
O πρώτος αγαπημένος δίσκος, η πρώτη μου μουσική ανάμνηση, ήμουν περίπου έξι, έπαιζε στο repeat για εβδομάδες, μη σου πω μήνες, ενίοτε στη διαπασών. Ο μπαμπάς, νιάτο τότε, μόλις 26, είχε πάθος με τους Floyd, τους Rolling Stones, τους Queen..και τον Bob Marley. Αυτά ήταν τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα. Από όλα πάντα ξεχώριζα το Τhe Wall.
Mr. Fingers - Can you feel it
Ήταν καλοκαίρι του 1989, το δεύτερο "καλοκαίρι της αγάπης". Η House μουσική είχε ήδη εξαπλωθεί στη Μ.Βρετανία. Τους Αθηναίους μύησε στο νέο αυτό μουσικό κίνημα το Faz. Εκείνη την εποχή ήταν το δεύτερο μας σπίτι. Μία VIP λέσχη, ένα πραγματικό club που είχε αγκαλιάσει αυτό το νέο κύμα και όλους του τους followers. Ιδιαίτερος κόσμος, ξεχωριστές φυσιογνωμίες, αλλόκοτα εκεντρικά ντυσίματα, αυστηρό face control, απίστευτο για την εποχή laser και όλα τα μεγάλα αστέρια της σκηνής από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Εκεί αγαπήσαμε τη House, δυνατά, βαθιά, μέχρι σήμερα.
Chet Baker - Chet Baker Sings
Είναι σίγουρα ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερες φορές από κάθε άλλον. Τον αγάπησα μαζί με την μεγάλη μου αγάπη πριν από 15 χρόνια. Ο κορυφαίος μουσικός της jazz στα καλύτερα του.
Erykah Badu - Baduism
1997, Λονδίνο, σπουδές Μουσικής Τεχνολογίας. Κάθε Παρασκευή μετά το μάθημα βουρ στο Soho για δίσκους. Η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας. Αυτό το άλμπουμ το ερωτεύτηκα από την πρώτη ακρόαση. Πρέπει να πέρασα ένα εξάμηνο ακούγωντας το καθημερινά, με το volume τέρμα.
Η μουσικός, τραγουδίστρια, στιχουργός, η καλλιτέχνης που ονόμασαν βασίλισσα της neo soul και μετενσάρκωση της Billie Holliday λες και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της για να μας θυμίσει πως το μόνο τέλειο πράγμα στο πλανήτη, είναι φυσικά η μουσική.
Μήπως να σταματήσω; : - )
Kate Bush-Hounds of Love
Από τον Γιάννη Ντάρδη
Ήμουν θυμάμαι πιτσιρίκι 10 χρονών, με κολλημένη τη μούρη στο Μουσικόραμα όταν ειδα για πρώτη φορά το βίντεο του Runninng Up That Hill. Μαγεύτηκα από την πρώτη στιγμή με αυτο το αιθέριο πλάσμα, με τη μοναδική φωνή, την αλλόκοτη κίνηση, αλλά και με το ίδιο το τραγούδι. Τόσο διαφορετικό για την εποχή του, αλλά και τόσο σύγχρονο ακόμα και τώρα, κοντά σχεδόν 30 χρόνια μετά.
Όντας δεκάχρονος ακόμα, ποσώς με ενδιέφερε η αγορά βινυλίων (προτιμούσα την αμπάριζα στους δρόμους της Κυψέλης).
Δύο χρόνια μετά όμως, βρέθηκα σε ένα δισκάδικο της γειτονιάς, από αυτά τα παράνομα που σου έγραφαν ότι δίσκο ήθελες σε κασέτα, και όπως χάζευα τους δίσκους στα ράφια, πέφτει το μάτι μου πάνω στο Hounds Of Love. Αυτό ήταν. Χωρίς καν να το σκεφτώ, αρπάζω τον δίσκο, πηγαίνω στο ταμείο και ζητάω να μου τον γράψουν σε κασέτα (46άρα maxell θυμάμαι χαρακτηριστικά).
Με το που γυρνάω σπίτι την επομένη, με την πολυπόθητη κασέτα στα χέρια, και γοητευμένος με την παρανομία μου, την τοποθετώ στο walkman και το ταξίδι ξεκινά. Ριπές κρουστών, απίστευτοι ρυθμοί, φωνή που σε στοιχειώνει. Μελωδίες που με προσκαλούσαν σε έναν καινούριο, πρωτόγνωρο για μένα κόσμο.
Η πρώτη πλευρά, σχετικά εύκολη να την κατανοήσω. Πάντα με την βοήθεια της αδερφής μου στην αρχή, προσπαθούσα να "πιάσω" τι λέει. Η Κate Bush ήταν άλλωστε ο λόγος που το μοναδικό μάθημα στο οποίο αρίστευα συνέχεια, ήταν τα Αγγλικά. Πολύπλοκη στιχουργικά, έδινα τότε μια δική μου διάσταση στα τραγούδια. Που να φανταστώ στα 13 μου, ότι το Cloudbusting ας πούμε, αφορούσε τη ζωή του Βίλχεμ Ράιχ και τα πειράματα του για να τιθασεύσει τα σύννεφα, όπως την βίωσε ο μικρός του γιος. Δεν υπήρχε "θα το γκουγκλάρω". Να 'ναι καλά το Mουσικόραμα, το οποίο έβαζε συχνά πυκνά το βίντεο κλιπ με τον Donald Sutherland στο ρόλο του επιστήμονα, και έτσι κατάλαβα πάνω κάτω τι συνέβαινε.
Αλλά αυτό που με κυριολεκτικά με έστελνε σε άλλους κόσμους ήταν η δεύτερη πλευρά. Μια σειρά από τραγούδια η οποία διηγείται μια ιστορία. Δύσκολη έννοια, για κάποιον που μόλις έμπαινε στον κόσμο της μουσικής και ήξερε ότι ένα τραγούδι είναι μια ιστορία. Ποια είναι αυτή τώρα, που θέλει να μας πει μια ιστορία με επτά τραγούδια; Αυτή η δεύτερη πλευρά λοιπόν, έχει και δικό της τίτλο : The Ninth Wave.
Ξεκινούσε γλυκά και ήρεμα, με ένα τραγούδι που θύμιζε νανούρισμα, για να εξελιχθεί σιγά σγά με ότι τρομακτικότερο είχα ακούσει ποτέ. Κρυμμένος κάτω από τα σεντόνια μου το βράδυ, άκουγα το Waking The Witch κοκκαλομένος από τον φόβο, αλλά εκεί. Δεν έβγαζα τα ακουστικά από τα αυτιά. Ήταν ένας γοητευτικός φόβος, επειδή όμως άρχιζα να την αγαπάω, της είχα εμπιστοσύνη και ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μου έκανε κακό.
Φαντάσματα, μάγισσες στην πυρά, μετεμψυχώσεις, η γη από ψηλά, μια κοπέλα παγιδευμένη στα νερά ενός παγωμένου ποταμού... Και rewind και πάλι από την αρχή. Και ξανά και ξανά. Λες και ήθελα να με ρουφήξει μέσα στον μυστικό της κόσμο. Και τελικά τα κατάφερε.
Ώσπου η κασέτα ήρθε κι έλιωσε. Κυριολεκτικά όμως. Μέχρι που στις παύσεις των τραγουδιών άκουγα σε πολύ χαμηλή ένταση το περιεχόμενο της άλλης πλευράς, ανάποδα!
Αλλά σε λίγο δεν θα με ένοιαζε. Σε δύο χρόνια το πολύ θα είχα αποκτήσει όλη την μέχρι τότε δισκογραφία της από δύο φορές με τον φόβο μήπως πάθει κάτι η μία κόπια. Και θα ήμουν ευτυχισμένος.
Ακόμα την έχω φυλαγμένη κάπου αυτή τη κασέτα. Πάω να βρω το walkman μου και να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα να την ακούσω.
Το σάουντρακ του In the Name of the Father
Από την Κατερίνα Ανταλουδάκη
Απο μικρή άκουγα δίσκους και 45άρια απο την μητέρα μου. Συνειδητοποίησα όμως πως ο αγαπημένος μου δίσκος δεν είναι δίσκος αλλά cd...και μάλιστα το πρώτο που αγόρασα 14 χρονών μαζί με την αδερφή μου τα Χριστούγεννα του 93!Επειδή πάντα όταν ακούω μουσική φτιάχνω από εικόνες μέχρι και ιστορίες με το μυαλό μου, μου φαίνεται τελικά λογικό που η επιλογή μου είναι soundtrack, από την αγαπημένη μου ταινία ''In The Name Of The Father ''.Aπό τα έντονα συναισθήματα που βγαίνουν με το ''you made me the thief of your heart'' με την Sinead O'Connor μέχρι και τους τίτλους τέλους που ακούγεται το ομότιτλο κομμάτι με τους Bono και Gavin Friday και σε παρασύρει νιώθοντας κι εσύ απόλυτα ικανοποιημένος με την δικαίωση που επιτέλους ήρθε, είναι απο τα soundtrack που έχουν πετύχει τον στόχο τους. Οι σκηνές που πρέπει, να γίνονται εντονότερες, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Μέχρι και σήμερα το ακούω αρκετά συχνά και το ίδιο ευχάριστα με τότε...
Darkside of the moon-Pink Floyd
Απο τον Nosak
Είχα την τύχη να έχω στην οικογένεια μου έναν θείο ο οποίος συμμετείχε σε ένα ροκ γκρουπ με αγγλικό στίχο. Ήταν γύρω στο 90 όταν μπήκα στο στούντιο τους, στην ταράτσα ενός μικρού σπιτιού ,στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και η εικόνα που αντίκρυσα με συνεπήρε. Τεράστια ηχεία, ηλεκτρικές κιθάρες, ντραμς και πολλά πολλά βινύλια από καλλιτέχνες όπως η janis joplin , οι Simon & Garfunkel, ο Bob Dylan αλλά και ένας δίσκος που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή: Ήταν το Dark side of the moon των Pink Floyd.
Θυμάμαι να μου εξηγεί την έννοια του πρίσματος που υπάρχει στο εξώφυλλο και τη σχέση του με το φως,ακούγοντας ταυτόχρονα ολόκληρο τον δίσκο από την αρχή. Αυτό που ήρθε στα αυτιά μου με ξάφνιασε, δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά παρόμοιος ήχους. Ήταν στιγμές που εντυπωσιάστηκα με την ομορφιά και την απλότητα της μελωδίας(the great gig in the sky), στιγμές που ένιωθα να πετάω (on the run) στιγμές που ένιωσα πολύ παράξενα , (speak to me) και φυσικά ακούγοντας το time σχεδόν τρόμαξα με την ευρηματικότητα του . Πολλά από τα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου δεν έχουν σταματήσει να με εντυπωσιάζουν ακόμη και σήμερα…το Αny colour you like και το us and them εξακολουθούν να είναι από τα αγαπημένα μου tracks ever.
Δεν ξέρω αν ήταν ο μοναδικός δίσκος που με επηρέασε για την μουσική μου συνέχεια αλλά σίγουρα ήταν ο πρώτος που άκουσα από την αρχή ως το τέλος. Ήταν σταθμός για να γνωρίσω τον ιδιαίτερο ήχο ενός βινυλίου, την ξεχωριστή εικόνα ενός εξώφυλλου και το πόσο άρρηκτα συνδεδεμένο ήταν τότε με την μουσική. Περνώντας τα χρόνια φρόντισα να τον αποκτήσω σε super audio cd για να μπορώ να τον απολαμβάνω ακόμη καλύτερα με τα σύγχρονα μουσικά μέσα.
Seventeen Seconds-Cure
Από τον Γιώργο Μπίτσικα
Δεν θα πω για τον πρώτο δίσκο που αγόρασα, αλλά για έναν από τους πρώτους ! Ήταν ο seventeen seconds από cure ( the forest , play for today , etc etc ). Mάζευα χρήματα από χαρτζιλίκι μέχρι να φτάσει η μεγάλη στιγμή που θα τον αγοράσω. Μετά την αγορά του, πήγα αμέσως να παίξω με φίλους στη γειτονιά και αφήνω τον δίσκο πάνω στον ουρανό ενός αυτοκίνητου μαζί με τα πράγματα μου και αρχίζουμε το παιχνίδι. Έλα όμως που το αυτοκίνητο έφυγε και δεν πήραμε πρέφα τι έγινε ! ΣΟΚ!
Τρέχω προς τον κεντρικό δρόμο και βλέπω στο βάθος του δρόμου , όχι με σιγουριά, την σακούλα με τον δίσκο και ένα λεωφορείο να κινείται προς την σακούλα ! ....Με μεγάλη ακρίβεια την πάτησε την σακούλα με τον δίσκο και έπαθα δεύτερο σοκ !Το πικάπ χόρευε breakdance ! anyway τον ξαναγόρασα ( πάλι οικονομία ) και τον χάρηκα !
*Το Join radio είναι ένα καινούριο ψηφιακό ραδιόφωνο που έκλεισε τον ένα χρόνο λειτουργίας του πριν λίγες ημέρες. Ακούστε το εδώ
σχόλια