Αθήνα!

(γιαπωνέζες , Κόρε Ύδρο, μουσείο ακρόπολης)

Περιμένουμε στα παγκάκια του Συντάγματος τον Δ ,όταν ξαφνικά μια γυναίκα γύρω στα εξήντα από το γκρουπ  των γιαπωνέζων που κάθεται δίπλα μας ρωτάει «what is this ?»δείχνοντας την βουλή. Θέλω να της τα πω όπως τα σκέφτομαι με πολλά μπιπ αλλά αντί αυτού δίνω μια τυπική απάντηση .Μετά από λίγο καταφθάνει ο Δ. Φοράει μια κίτρινη  πόλο μπλούζα και έχει ένα ακουστικό στο αυτί .Είναι ερωτευμένος και πηγαινοέρχεται με τα πόδια από την μια δουλειά στην άλλη ακούγοντας «Μελωδία». Η ζωή στην Αθήνα τελικά  είναι πιο σουρεαλιστική από τα πρώτα φιλμ του Αλμοδόβαρ . Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που καιγόταν το σύμπαν στην οθόνη μου και τώρα το ίδιο σύμπαν είναι γεμάτο με γιαπωνέζες που κρατάνε ομπρέλες και ερωτευμένους με κίτρινες μπλούζες που ακούνε «Μελωδία». Καλύτερα έτσι

Το βράδυ στο Gagarin για τους Κόρε Ύδρο η μέτρηση προς τα πάνω που εμφανίζεται στην οθόνη σταματά στο 1978. Ο Παντελής εμφανίζεται με μια σακούλα γεμάτη νερό και ψάρια(; )την οποία δίνει σε κάποιο από τις μπροστινές σειρές .Φοράει μια καμπαρτίνα την οποία γρήγορα βγάζει και μένει με το  λευκό πουκάμισο. Δεν έχει σημασία ποια είναι η σύνθεση της μπάντας , αν παίζουν για πρώτη φορά μαζί live , αν είναι δεμένοι μεταξύ τους  , αν θα βγει αυτό που θέλουν. Ακούγεται άδικο για τους άλλους αλλά η μπάντα αυτό το βράδυ  είναι αυτός.

Τραγουδάει τα κομμάτια από το τελευταίο άλμπουμ «Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του 78» σαν βασανισμένος κερκυραίος   ποιητής με ένα διαβολικό , υπόγειο χιούμορ. Ειρωνεύεται όλη αυτή την μυθολογία γύρω από τους ροκ σταρ .Βγάζει το πουκάμισο ,ρίχνει ένα μπουκάλι νερό πάνω του ,κάνει stagediving μετά την «Τελευταία επίκληση» και την «Πρωινή διερώτηση» ,πετάει τα χαρτιά με τους στίχους στο κοινό. Απόψε είναι ο Iggy Pop ,μαζέψτε τα κομμάτια του!

«Πόσο λείπει το χιούμορ αυτό από τους έλληνες καλλιτέχνες ;» λέω στον Δ

Εκβιάζουν το γέλιο μας πατώντας συνήθως πάνω στα κουσούρια άλλων ,ενώ αυτός  θαρραλέα αυτοσαρκάζεται.

Όταν πέφτει το παλιό σουξέ «Όχι πια έρωτες» όλοι στις μπροστινές σειρές  τραγουδούν το ρεφρέν διαλυμένοι , όλοι οι χωρισμένοι μαζεύτηκαν απόψε στο Gagarin.Τότε εκείνος αρπάζει την ευκαιρία και  πετάει τις γέφυρες για το «Πάσχα στο ψυχιατρείο».Είναι τα ρεφρέν από δυο κομμάτια του Ανδρέα Μικρούτσικου .Οι διαλυμένοι χωρισμένοι φωνάζουν Τρελαίνομαι γιατί μου λείπεις εσύ ναι μου λείπεις και μοιάζω να είμαι σαν χαμένο νησί.

Λίγο πριν το φινάλε  μπαίνει το φάντασμα του Cobain μέσα του με «μια καφρίλα που γράψαμε στο γυμνάσιο το 95». Κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω. Grunge ,καρό πουκάμισα ,εφηβεία. Ο κόσμος ουρλιάζει.

«Αυτό είναι το τελευταίο ,δεν θα  έχει άλλο. Όχι ,όχι ακόμα ένα και τέλος , έχουμε δουλειές » λέει . Υπακούουν όλοι χωρίς αντίρρηση.

Το επόμενο πρωί στο νέο μουσείο της Ακρόπολης ,στεναχωρημένος κοιτάζω τον συννεφιασμένο ουρανό .Ατυχία. Έπρεπε να πέφτουν οι ακτίνες του ήλιου για να είναι όπως τα έλεγε η τηλεόραση την ημέρα των εγκαινίων. Ποιο τουρίστας δεν γίνεται ή μήπως γίνεται ;Στο τρίτο όροφο ταυτόχρονα με ένα ζευγάρι Γάλλων μου φεύγει ένα αυθόρμητο «Ααα» βλέποντας την θέα .Ρίχνω το βλέμμα μου στο γυάλινο πάτωμα για να βεβαιωθώ ότι δεν φοράω καφέ σανδάλια με πράσινες κάλτσες.