(Ένα παλιό ταξίδι με αφορμή ένα καινούριο που ξεκινά σε λίγο)
Αφιερωμένο σε όσους δεν ταξιδεύουν με γκρουπ
Αεροπορικά εισιτήρια της Swiss και της Lufthansa
Λίγο πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο στην Ζυρίχη ένας σαραντάρης επιχειρηματίας βγάζει την μάσκα ύπνου. Μπορεί τα στομάχια μας να χτυπούσαν στους ρυθμούς του drum’n’ bass από τις αναταράξεις αλλά αυτός σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού ,έμενε ψύχραιμος σχεδόν αναίσθητος, διαβάζοντας ένα βιβλίο για το πώς να είσαι κυρίαρχος και ταυτόχρονα αρεστός σε μια ομάδα. Όταν δεν κοιμόταν σαν τσαντισμένο παιδί.
Zur fetten Ecke και Barbie Deinhoff’s
Στο Schlesisches Tor τα δυο αυτά μπαράκια βρίσκονται δίπλα δίπλα. Στο Zur Fetten Ecke μόλις έχει τελειώσει ένας ποδοσφαιρικός αγώνας και το μπαρ επιστρέφει στους κανονικούς ρυθμούς. Δίπλα στο Barbie Deinhoff’s τα πάντα είναι πνιγμένα στο ροζ. Το θέμα όμως δεν είναι η Barbie αλλά o John-John. Ο John John είναι gay.Τέλος. Σε όλες τις πιθανές στάσεις ο γκόμενος της Barbie βρίσκει κάπου αλλού το άλλο του μισό. Πίνουμε την μπύρα και φεύγουμε για το Zur fetten Ecke.Καθόμαστε σε ένα τραπέζι με Γερμανούς που δεν γνωρίζουμε .Oι γαλλικές λάμπες φωτίζουν το σκοτεινό μέρος, ο dj περνάει από τον Μοby σε άγνωστα γερμανικά συγκροτήματα . Αναρωτιέμαι πως συνυπάρχουν αρμονικά αυτοί οι δυο κόσμοι ;Ο gay Johh john δίπλα στους φανατικούς των γηπέδων. Η απάντηση είναι μια : Αδιαφορία για αυτό που κάνει ο διπλανός σου .
Πρωτομαγιά στην Oranienstrasse
Ένα τεράστιο πάρτι. Πέντε διαφορετικά events στον ίδιο δρόμο. Ένα ζευγάρι με κόκκινα μαλλιά έχει σηκώσει πειρατικές σημαίες. To συγκρότημα λέγεται The Nix και έχει φανατικό κοινό. Μπύρες υψώνονται στον αέρα. Λίγα μέτρα παρακάτω ένα κοινό 500 ατόμων έχει πέσει σε έκσταση με την ηλεκτρονική μουσική. Χέρια υψωμένα στον αέρα και βλέμματα χαμένα. Τελειώνουμε την βόλτα στο υπαίθριο πάρτι με μια τραγουδίστρια που μας ζητάει πριν από κάθε κομμάτι να μην ξεχάσουμε το όνομα της αλλά η ίδια έχει ξεχάσει τον εαυτό της με αυτά που έχει καταναλώσει. Επιστρέφουμε στο Intercity Hotel με ταξί. Ο ινδός ταξιτζής φοράει ένα πράσινο τουρμπάνι στο κεφάλι .Δυναμώνει το Jazz radio.
Lido
Αποφασίζουμε να κάνουμε τους cool στο club Lido.Ότι και καλά είναι το στέκι μας. Ούτε ψηφιακές ούτε βλέμματα έκπληξης. Xαλαρά στο μπαρ με τους μόνιμους θαμώνες .Οι τουρίστες ουρλιάζουν στην πίστα του club με τις αλλαγές στην μουσική. Μόλις όμως ο dj βάζει joy Division πέφτουν οι μάσκες. Βγάζουμε τις ψηφιακές και τραβάμε βιντεάκια. Βερολίνο – Joy Division .Είμαστε χειρότεροι από γιαπωνέζους στην Πλάκα.Μήνες αργότερα βλέπω ένα ρεπορτάζ στην ΕΤ3 για ένα διαγωνισμό ηλεκτρικής κιθάρας που έγινε στο club
Στον υπόγειο το μεσημέρι
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με τον υπόγειο. Σκυλιά ,μπύρες και ποδήλατα. Μια γιαγιά κάθεται δίπλα σε έναν Ιταλό που έχει δυο τεράστια τατουάζ και στα δυο χέρια. Ένα ζευγάρι πανκ με αλυσίδες στην μύτη συζητά ήρεμα δίπλα σε ένα κουστουμαρισμένο τύπο που δουλεύει στο laptop.Ένας μαύρος άντρας με μια λευκή γυναίκα προσπαθούν να ηρεμήσουν το μωρό τους που έχει «πατήσει» τα κλάματα.Σκηνοθετεί κανείς ;
Στον υπόγειο το βράδυ
Τύποι με κέρατα ταράνδου στο κεφάλι κάθονται στις θέσεις τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν γίνεται να μην τους κοιτάξεις. Μας επιστρέφουν το βλέμμα σαστισμένοι. Μοιάζουν να λένε « Συμβαίνει τίποτα παράξενο ;». «Θα πηγαίνουν σε κάποιο θεματικό πάρτι» μου λέει κάποιος από την παρέα. Μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποιώ ότι όλη αυτή την ώρα που σχολιάζουμε τους τύπους με τα κέρατα , κάθομαι σε μπύρα. Δεν λέω τίποτα σε κανέναν
Πύργος της τηλεόρασης
Ανεβαίνουμε στον Πύργο της τηλεόρασης. Με μαύρους κύκλους από το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας. Καθόμαστε για καφέ. Είναι τουριστικό αλλά είναι τέλειο. Τι όμορφο που είναι και από ψηλά το Βερολίνο. Ένα δημοτικό σχολείο έχει έρθει εκδρομή. Τυχερά παιδάκια ,σε κάτι κωλογήπεδα πηγαίναμε εμείς εκδρομή στην ηλικία τους!
Λίγο ακόμα
Τρώμε ένα σάντουιτς την τελευταία μέρα στο γρασίδι της Alexanderplatz πτώματα από το περπάτημα και το ξενύχτι των τελευταίων ημερών. Είναι μια ηλιόλουστη μέρα και σε λίγες ώρες πετάμε για Αθήνα μέσω Ζυρίχης ,όπως ακριβώς ήρθαμε .Δεν θέλουμε να σηκωθούμε από το γρασίδι. Ήταν όλα τόσα ωραία και φτηνά. Αρχίζει η γνωστή ιστορίαΑν μέναμε μια μέρα ακόμα θα πηγαίναμε στο παζάρι λέει ο ένας. Αν μέναμε μια μέρα ακόμα θα πηγαίναμε στο ζωολογικό κήπο λέει ο άλλος . Αν μέναμε μια μέρα ακόμα ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε ;Πως παρακαλάνε τα πεντάχρονα «λίγο ακόμα να παίξω μαμά».Το ίδιο ακριβώς. Το Βερολίνο είναι το παιχνίδι των ενηλίκων.
Επιστροφή
Στην Ζυρίχη λίγο πριν την απογείωση για Αθήνα οι αεροσυνοδοί προσπαθούν να χωρέσουν σακούλες Gucci και Dior στα ντουλάπια . Σκέφτομαι ότι αν γίνει η στραβή φτωχοί και πλούσιοι με ή χωρίς σακούλες από τα ακριβά καταστήματα θα έχουμε την ίδια μοίρα.Υπάρχουν κάποιες στιγμές που συνειδητοποιείς την ματαιότητα των πάντων .Όταν δεν έχεις τον έλεγχο. Για λίγο.
Υ.Γ
Καλά να περάσετε όλοι αυτές τις μέρες
σχόλια