Ζηλεύω αυτούς, που με αφορμή κάτι αδιάφορο για τους πολλούς, εκείνοι έχουν την ικανότητα μην το προσπεράσουν και να γράψουν μια ιστορία, ένα τραγούδι ή (γιατί όχι) ένα ποίημα. Τους δημιουργούς που το ταλέντο τους ενεργοποιείται μπροστά σε αυτό που οι άλλοι ούτε καν προσέχουμε.
Αυτό το τεράστιο αρκούδι ήταν πεταμένο σήμερα το μεσημέρι(δεν ξέρω αν είναι εκεί ακόμα) στην οδό Πλαταιών στον Κεραμεικό. Ανάμεσα σε δυο κάδους, άθικτο, σαν να περίμενε κάποιος ή κάποια να το υιοθετήσει! Πως βρέθηκε εκεί; Που να ξέρω. Ρωτήστε τους δημιουργούς!
Εμένα πάντως μου θύμισε λίγο κάτι από τις δημιουργίες του Jeff Koons και όλα αυτά που έκανε με τα παιχνίδια την δεκαετία του ενενήντα. Σκεφτόμουν τότε όταν έβλεπα τα έργα του στα περιοδικά: «Κοίτα να δεις πόσο εύκολα βγάζει χρήμα ο άνθρωπος. Έχει βρει μια πατέντα και την μοσχοπουλάει.»
Πριν μερικούς μήνες διάβασα, στο Time νομίζω, μια συνέντευξη του όπου έλεγε ότι όλη αυτή η εμμονή του με τα παιχνίδια την δεκαετία του ενενήντα ήταν ένας τρόπος να πει στον γιό του ότι τον αγαπάει, επειδή η Τσιτσιολίνα δεν το άφηνε να τον δει. Μετά από αυτό άρχισα να βλέπω τα έργα του με άλλο μάτι. Και γενικότερα σταμάτησα να κάνω εικασίες για πατέντες στην τέχνη. Δες και αν σε αγγίξει καλώς εάν όχι πήγαινε παρακάτω. Εάν θυμάμαι καλά σήμερα έχει έξι παιδιά και ζει σε μια φάρμα.
Πίσω από τους κάδους στην οδό Πλαταιών υπάρχουν αυτοί οι ωραίοι τοίχοι. Μου αρέσει επίσης πολύ που η ιστορία της περιοχής μπλέκεται με το σήμερα. Μπράβο σε όποιον σκέφτηκε να τοποθετήσει αυτές τις ταμπέλες με τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής.
Αργότερα έστριψα και έπεσα πάνω σε αυτό το άλογο. Σε ένα παράθυρο από πάνω του υπήρχε μια ταμπέλα με οδηγίες για τις σωστές ώρες εκτροφής. Μπροστά ακριβώς έψηναν σουβλάκια. Η λαϊκή της Τρίτης πλησίαζε στο τέλος της.
σχόλια