Ένα Σάββατο στην Αθήνα

Περπατάμε μέσα στην σκόνη της ερήμου , όλα καφέ ,   κοντομάνικα , ένα κορίτσι που τραβά την φούστα με τα δυο χέρια για να μην την σηκώσει ο αέρας ,αστυνομία παντού και ζέστη που καίει κορμί και μυαλό

«Γιατί παραπονιέστε ότι η Αθήνα είναι τα ίδια και τα ίδια ;»λέω στους αθηναίους φίλους μου «Αυτή είναι μια εικόνα της πόλης που δεν είχα ξαναδεί»

Με κοιτάνε με ένα βλέμμα κατατονικού καθώς μπαίνουμε στου Χατζή γιατί η Β θέλει οπωσδήποτε να φάει κάτι σε γλυκό και άμα υπάρχει γυναίκα στην παρέα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει αυτό που θέλει .Ή τέλος πάντων κάτι από αυτά που θέλει γιατί αλλιώς θα σέρνεται μια γκρίνια κρεβατομουρμούρας , όλη την υπόλοιπη μέρα .

Μπουκωμένος με κανταΐφι κάνω αναγκαστικό(σχεδόν ουρλιάζουν)  ακουστήρι στην διπλανή παρέα.

Μια παχουλή γυναίκα γύρω στα πενήντα  μιλά με δυο άντρες για τον άντρα της «Παλιά με ζήλευε αφόρητα .Ε τώρα τι να ζηλέψει;» λέει και κατεβάζει άλλη μια μπουκιά απ την σοκολατίνα της , ενώ οι άλλοι δυο σκάνε στα γέλια .Καθώς πνίγομαι από αυτό που ακούω(η μαγική στιγμή που σου κάθετε ένας κόμπος στο λαιμό και σου κόβεται η ανάσα , σαν τιμωρία από το σύμπαν)σκέφτομαι ότι τελικά το ακουστήρι είναι επικίνδυνο σπορ.

Στο δρόμο για το σπίτι του Δ ,πέφτουμε πάνω στην αφίσα του Μιχάλη Ρακιντζή για το live στο  Gagarin .Ανοιγοκλείνω νευρικά τα μάτια νομίζοντας ότι  όλο αυτό που βλέπω οφείλετε  στην σκόνη και την ζέστη .Σαν να είσαι διψασμένος στην έρημο και ονειρεύεσαι πηγές , φοίνικες και χανουμάκια. Μάλλον η δίψα μου για τα  80’s μου φέρνει τις λάθος  παραισθήσεις .

«Είναι αλήθεια αυτό;» ρωτάω τους άλλους τρεις

«Είναι αγέραστος και τα γυαλιά αεροπόρου του πάνε πολύ»λέει η Β

«Είναι το θαύμα της σαρακοστής»λέει το αφανόπαιδο

«Δεν το δίνουν έτσι το Gagarin.Έχει και αυτός το κοινό του. Ας μην είμαστε ειρωνικοί»λέει ο Π που δεν μπορείς να καταλάβεις πότε κάνει πλάκα και πότε σοβαρολογεί

«Είναι σαν να έδωσες το πρώτο σου φιλί  σε drive in μετά την προβολή του  Top Gun. Και θες να το μάθει όλη η Αθήνα »λέω και όλοι με κοιτάνε περίεργα

To βράδυ στο Κύτταρο , περιμένουμε τον Blend να βγει στη σκηνή πριν τους Herbaliser.Σε τέτοια live ,αν και οι Herbaliser είναι παλιοσειρά, σκανάρω τον χώρο σε μια προσπάθεια να βρω κόσμο άνω των τριάντα γιατί ειδάλλως αισθάνομαι σαν τον «ντίλερ της γειτονιάς ανάμεσα στα πιτσιρίκια».Ευτυχώς τα φώτα σβήνουν γύρω στις δέκα και μισή  και τότε όλοι είμαστε περίπου ίδιοι.

Ο Blend με τους τρεις MC’S για τριάντα λεπτά είναι δυναμίτες ,ραπάρουν πάνω από τα κεφάλια των Αθηναίων που θέλουν και το motherfuckers του Bnc για να φτιαχτούν , αλλά όλοι μετά λένε τι καλό παιδί που είναι ,όταν ευχήθηκε στο τέλος χρόνια πολλά απ το μικρόφωνο στην κοπέλα του που γιόρταζε

Οι Herbaliser δεν ήταν μίζεροι . Είχαν την large συμπεριφορά που δεν την περιμένεις από Βρετανούς  γιατί «είμαστε μεσογειακός λαός και αυτοί είναι ψυχροί επειδή όλο το χρόνο , κρύο και βροχή».Απολαυστική η τραγουδίστρια που και κορμάρα είχε και φωνή είχε άσε που «μου βγάζει κάτι ανατολίτικο» όπως είπε και ο διπλανός μου , που μάλλον τα είχε τσούξει.

Τρομπέτες , κιθάρες ,ντραμς αλλά ο τύπος στα πλήκτρα  έκλεψε την παράσταση με το σακάκι , το μουσάκι και τα γυαλιά ηλίου( «παιδιά έχω όλους τους δίσκους των Kraftwerk αλλά έμπλεξα με αυτούς του τύπους γιατί κάπως πρέπει να βγει το μεροκάματο» σαν να έλεγε).Ωραίοι , είπαν θα ξανάρθουν ,ελπίζω με αφορμή νέα δουλειά γιατί έχουμε βαρεθεί να πληρώνουμε σε αυτή την χώρα τα τελευταία ένσημα αρκετών συγκροτημάτων, πριν την σύνταξη .

Αθήνα ,20/2/10

Υ. Γ

Αυτό με την απαγόρευση του καπνίσματος είναι  τελικά αστικός μύθος , όπως οι απαγωγές από εξωγήινα όντα ;