Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο, δεν θυμάμαι που, για τις νέες μπάντες με τον πειραματικό ήχο και τα ονόματα τους. Αρκετές μπάντες έλεγε το άρθρο έχουν επίτηδες τέτοια ονόματα, ώστε να είναι δύσκολο να αντλήσεις πληροφορίες για αυτές ακόμα και εάν ψάξεις στο Google. Αν προσθέσεις το ότι πολλοί από τους νέους μουσικούς δεν θέλουνε να δούμε καν τα πρόσωπα τους ή για την ακρίβεια θέλουν να γνωρίζουν επιτυχία πίσω από την πραγματική ή την ψηφιακή μάσκα την οποία έχουν επιλέξει, τότε μιλάμε για την εποχή του κρυφτού με το κοινό. Το άγχος να παραμείνεις ένας μουσικός πειραματικός αλλά και επίκαιρος, γνωστός αλλά την ίδια στιγμή αόρατος για τον κόσμο, να μπορείς να κάνεις 2 χιλιάδες άτομα να χοροπηδούν για ώρες σε ένα φεστιβάλ αλλά την ίδια στιγμή να μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ χωρίς να σε γνωρίσει κανείς.
Τι να σκέφτεται άραγε για όλα αυτά ο Beck; Ο οποίος το 1993 έγραψε κάτι που στις μέρες μας κάθε hipster μουσικός θα σκότωνε για να το επαναλάβει. Το βίντεο κλιπ του Loser τα είχε όλα. Ινδιάνικα φτερά και χορούς με λευκά κοστούμια μέσα στην έρημο. Ιδρωμένα καρό πουκάμισα σε υπόγεια κλαμπ και μια κινούμενη κάσα. Έναν σέρφερ με διαλυμένη στολή και έναν περιπλανώμενο μουσικό με τον σκύλο του. Τους νομάδες της αμερικάνικης επαρχίας και τα μονίμως κουρασμένα παιδιά που ζουν στα κέντρα των μεγαλουπόλεων. Αν σκεφτείς μάλιστα ότι όλος αυτός ο πεσιμισμός των στίχων έχει ως υπόβαθρο την φτώχεια κάτω από την μεγάλωσε, τα φαστφουντάδικα στα οποία δούλευε, τα δωμάτια με τα ποντίκια στα οποία ζούσε πριν γνωρίσει την επιτυχία, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα εκφρασμένο μέσω της μουσικής και των στίχων βίωμα.
Στα χρόνια που ακολουθούν διασκευάζει μαζί με άλλους μουσικούς κλασσικά άλμπουμ σε μια μέρα, όπως αυτό τον «The Velvet Underground & Nico», κυκλοφορεί το «Song Reader” ένα άλμπουμ μόνο με παρτιτούρες από είκοσι τραγούδια και διασκευάζει μοναδικά το «Sound and Vision” του David Bowie με 170 μουσικούς να τον πλαισιώνουν.
Ο Beck από την ήμερα που έβγαλε την κάσκα στο βίντεο κλιπ του loser και αποκάλυψε το πρόσωπο του βρίσκεται σε ένα ντελίριο πειραματισμού και έμπνευσης.
Το 2014 επιστρέφει με το «Morning Phase» ένα folk διαμαντάκι. Δεν χρειάστηκε ούτε να κρύψει το πρόσωπο του πίσω από μάσκες και ψευδώνυμα ούτε να παραμείνει άγνωστος για να κρατήσει την έμπνευση του. O Beck μοιάζει ακόμα και σήμερα σαν εκείνο τον περιπλανώμενο μουσικό με την κιθάρα που ήταν πριν το Loser. Που και που κάνει στάση σε ένα στούντιο και ηχογραφεί. Ο Beck υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια αυτό που προσπαθούν αρκετοί σήμερα να γίνουν: Πετυχημένος μουσικός και την ίδια στιγμή ένας πειραματικός καλλιτέχνης. Κατάφερε να τα συνδυάσει και τα δυο όχι επειδή έπαιξε κρυφτό με το κοινό αλλά γιατί χειρίστηκε σωστά το ταλέντο του.
Δυο κομμάτια από την νέα του δουλειά:
Ένα από τα καλύτερα live του το 2003:
σχόλια