Σύνταγμα. Πριν δυο Σάββατα στην γραμμή για Αεροδρόμιο. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα κάθεται στο πάτωμα της αποβάθρας του μετρό. Κρατάει μια σακούλα κρεοπωλείου και παραμιλά. Λέει κλαίγοντας κάτι ακατάληπτα για οικογένεια και συγγενείς. Από πάνω της είναι δυο εργαζόμενοι του Μετρό. Μια γυναίκα με κοντά μαλλιά και ένας άντρας. Η γυναίκα προσπαθεί να την καλμάρει. Έχει ανοίξει ένα διάλογο μαζί της για την οικογένεια της και το νησί. Της κρατά το χέρι και την αποκαλεί «κοριτσάκι μου». Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και ο άντρας. Της μιλάει χαμηλόφωνα. «Ηρέμησε» της λέει «όλα θα περάσουν».
Μέσα στη βουή του αθηναϊκού Σαββατόβραδου, οι δυο εργαζόμενοι μοιάζουν σαν να προσπαθούν να τοποθετήσουν ένα προστατευτικό κουκούλι γύρω από την γυναίκα. Εκείνη φαίνεται να ηρεμεί με τα λόγια τους και σταματάει το κλάμα. Μετά από λίγο ένας άντρας της ασφάλειας του μετρό έρχεται για να την συνοδεύσει μέσα στο βαγόνι. Λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες οι δυο εργαζόμενοι την αποχαιρετούν. Η εργαζόμενη την κοιτάζει με τα μεγάλα υγρά μάτια και κάτι της λέει ψιθυριστά. Την αγγίζει στον ώμο. Προσπαθεί να κόψει ότι τους ένωσε για λίγο όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Αυτό τον περίεργο δεσμό που ενώνει αγνώστους μέχρι να χαθούν για πάντα.
Στο βαγόνι κάθομαι απέναντι τους. Ο άντρας της ασφαλείας την ακούει χωρίς να μιλάει καθώς εκείνη μπαίνει σε ένα καινούριο παραλήρημα. Τον ρωτάει τρεις φορές το όνομα του και εκείνος απαντά.
«Εδώ είσαι» της λέει κάποια στιγμή. Ανοίγουν οι πόρτες και η γυναίκα εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος.
Μου προκαλούν το ενδιαφέρον τέτοια περιστατικά. Ίσως γιατί σου υπενθυμίζουν ότι ακόμα και μέσα σε αυτό που αποκαλείται «αθηναϊκή ζούγκλα» υπάρχουν στιγμές ανθρωπιάς. Δεν είναι μόνο η βοήθεια που προσέφεραν στη γυναίκα οι εργαζόμενοι. Κάποιος μπορεί να πει ότι είναι μέσα στα καθήκοντα τους και μάλλον είναι. Να διαχειρίζονται οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, ακόμα και μια γυναίκα που βρίσκεται σε παραλήρημα. Είναι ο τρόπος που το έκαναν. Δεν λειτούργησαν διεκπαιρεωτικά σαν ψυχροί επαγγελματίες αλλά ανθρώπινα. Αυτός ο τρόπος λειτουργίας σε δουλειές μέσα στις οποίες έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους δεν μαθαίνεται. Είτε τον κουβαλάς μέσα σου είτε όχι. Και χρειάζεται η κατάλληλη στιγμή για να σου αποκαλύψει αν ένας εργαζόμενος εκτός από επαγγελματισμό κουβαλάει μέσα του και ανθρωπιά. Μπορεί μερικές φορές να είναι σημαντικότερη από τις δεξιότητες που κατέχει.
σχόλια