Ένα ξεκαθάρισμα
Όσοι παρακολουθείτε συχνά το blog, θα έχετε αντιληφθεί ότι προτιμώ την φαντασία απ τον ρεαλισμό. Ο λόγος είναι απλός: Πρέπει κατά την γνώμη μου, να ζεις κάτι ασυνήθιστο, έξω απ τον μέσο όρο για να είναι άξιο αναφοράς σε ένα blog. Δεν ξέρω αν η αρρώστια του φίλου μου είναι κάτι ασυνήθιστο και άξιο αναφοράς, για όσους διαβάσουν αυτή την ενότητα. Για εμένα είναι. Εκτός απ το ότι είναι ο καλύτερος φίλος μου, σε αυτή την περιπέτεια που περνάει έχει δίπλα του μόνο μερικούς φίλους. Οι γονείς του έχουν πεθάνει και δεν έχει άλλους συγγενείς. Μέσα σε όλα διαθέτει αρκετές δόσεις κυνισμού και δύναμης ώστε να παλέψει.
Δεν μπορούσα να κάνω λίστες και να ισχυρίζομαι ότι αγαπάω την Αθήνα, την στιγμή που κινδυνεύει ένας φίλος όταν μάλιστα η καθημερινότητα και ο τρόπος σκέψεις μου έχουν αλλάξει εντελώς. Δεν αποκλείω να επιστρέφουν και οι δυο ενότητες, ακόμα και σε αυτή την φάση. Θα είναι η άμυνα μου. Προς το παρόν λέω να περάσω στην επίθεση και να σας παρουσιάσω μια ιστορία απ' την σκληρή πλευρά της ζωής. Αυτή λοιπόν είναι η αρχή μια περιπέτειας για τον Δ και τους φίλους του που εύχομαι να έχει καλό τέλος.
Οι πρώτες στιγμές με τον καρκίνο.
Όταν ο Δ με παίρνει στο κινητό για να μου ανακοινώσει ότι έχει καρκίνο, κατεβαίνω τα σκαλιά του μετρό πηγαίνοντας στο Ejekt. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα κρατιέμαι από ένα μηχάνημα ακύρωσης εισιτηρίων καθώς τον ακούω με σταθερή, χωρίς το παραμικρό σπάσιμο, φωνή να μου λέει ότι δεν χρειάζεται να περάσω απ το νοσοκομείο σήμερα το βράδυ θα είναι η Μ μαζί του. Μετά μου ζητάει συγγνώμη για την αναστάτωση και μου λέει «Καλά να περάσεις στο Eject» και κλείνουμε τα κινητά.Είμαστε φίλοι 23 χρόνια και ένα απ τα πολλά πράγματα που μας ενώνουν είναι το χιούμορ. Μου δίνει πάσα όταν χρειαστώ και κάνω ακριβώς το ίδιο. Μου πετάει μπάλες κυνισμού, βάζω λίγο περισσότερη φαντασία και του τις επιστρέφω. Μπορούμε να συνεχίζουμε για ώρες, όμως τώρα η μπάλα έχει χαθεί στο γήπεδο μιας σκληρής πραγματικότητας.
Όταν ακούσεις κάτι τέτοιο ο υπόλοιπος κόσμος δεν γυρίζει, ούτε κινείται αργά όπως βλέπεις στις ταινίες. Όλα είναι εδώ και κινούνται κανονικά. Το καλοκαίρι, οι hipsters, οι αθλητές των Special Olympics, οι μετά-γιάπηδες, τα ποδήλατα, οι αγανακτισμένοι και οι τουρίστες. Απλά εσύ έχεις βγει εκτός τροχιάς. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν και εσύ κοιτάς τον κόσμο να περνάει από δίπλα σου. Είσαι εκτός. Είσαι σαν κάποιος να σου έχει τραβήξει την πρίζα. Η μπαταρία σου θα σε βοηθήσει να φτάσεις, το πολύ μέχρι το σπίτι.
Μετά από δυο ώρες, μέσα στο ασανσέρ του νοσοκομείου, σκέφτομαι το τι θα συναντήσω όταν ανέβω στο δωμάτιο του. Η φαντασία μου αυτή την στιγμή γίνεται ο χειρότερος εχθρός μου. Στο άκουσμα της λέξης «καρκίνος» έχω στήσει ένα ολόκληρο κακό σκηνικό με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Σπρώχνω την πόρτα του δωματίου και στο κρεβάτι είναι ο Δ, με έναν ορό στο χέρι. Δίπλα του σε μια καρέκλα κάθεται η Μ. Μιλάει πρώτος. «Είδες τι έπαθε η Amy Winehouse; Γιατί δεν πήγες στο Moby αφού σου αρέσει;» μου λέει καθώς τσεκάρει στο κινητό του το Avopolis. Κοιτάζω παγωμένος μια τον ίδιο, μια τις σταγόνες στον ορό. «Έλα. Ηρέμησε. Όλα καλά θα πάνε» μου λέει καθώς κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού. Δεν έχω τι να πω. Όταν γυρίζω αργά το βράδυ σπίτι, ανοίγω την τηλεόραση. Στο μεταμεσονύχτιο δελτίο της NΕΤ, παίζει η είδηση για το ψήφισμα του μεσοπρόθεσμου. Μάλλον είμαι ο μοναδικός τηλεθεατής που κλαίει αυτή την στιγμή, ακούγοντας ότι υπάρχει κίνδυνος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα.
Υ. Γ1
Βαριέμαι τα δακρύβρεχτα σχόλια.
Υ.Γ2
Υπενθυμίζω ότι είναι μια πραγματική ιστορία και όχι ένα σενάριο με στόχο να «αφυπνίσει τον κόσμο για την αρρώστια». Ονόματα νοσοκομείων και λεπτομέρειες για την αρρώστια μην περιμένετε. Παρακαλώ ακόμα και αν καταλάβετε οτιδήποτε απ τα παραπάνω, μην μπείτε στον κόπο να το αναφέρετε. Δεν θέλω να το κάνω ριάλιτι. Η προσωπικότητα του φίλου μου και ο τρόπος που αντιμετωπίζει την αρρώστια είναι πιθανόν να κρατήσουν το ενδιαφέρον σας. Τίποτα άλλο.
σχόλια