Αλλά η λέξη κατάθλιψη δεν ήταν η σωστή. Αυτό που βίωνα ήταν μια βουτιά στην άβυσσο που εμπεριείχε θλίψη και απέχθεια η οποία εκτεινόταν πολύ πέρα από τον ατομικό μου μικρόκοσμο, ένα είδος βαθιάς σιχαμάρας και απέχθειας για ολόκληρη την ανθρωπότητα και για κάθε ανθρώπινη προσπάθεια από τις απαρχές του χρόνου. Η βδελυρή αποκρουστικότητα της αναπόδραστης βιολογικής τάξης. Γηρατειά, αρρώστια, θάνατος. Καμία ελπίδα διαφυγής για κανέναν. Ακόμα και οι πιο όμορφοι ήταν απλώς έτοιμοι καρποί έτοιμοι να σαπίσουν. Κι όμως, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να γαμιούνται και να διαιωνίζουν το είδος, να ξεπετάνε καινούριες φουρνιές για τον τάφο, να φέρνουν στον κόσμο όλο και περισσότερα νέα πλάσματα για να υποφέρουν, λες και επρόκειτο για κάποιου είδους εξιλέωση, κάτι καλό ή κατά κάποιον τρόπο ηθικά αξιέπαινο το να σέρνουν με το έτσι θέλω και άλλες αθώες υπάρξεις σε αυτό το παιχνίδι από το οποίο μόνο ηττημένος βγαίνεις. Σφαδάζοντα μωρά και νωχελικές, μακάριες μαμάδες, μαστουρωμένες από τις ορμόνες.
Αχ, τι γλυκούλι! Υπέροχο! Παιδιά που τσιρίζουν και τρέχουν σαν αφηνιασμένα στην παιδική χαρά, ανυποψίαστα για τις μελλοντικές Κολάσεις που τα περιμένουν: βαρετές δουλειές και καταστροφικές υποθήκες και κακοί γάμοι και απώλεια μαλλιών και αρθροπλαστικές γοφού και μοναχικά φλιτζάνια καφέ σε ένα άδειο σπίτι και μια σακούλα κολοστομίας στο νοσοκομείο.
Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται ικανοποιημένοι με το λεπτό στιλβωτικό επίχρισμα και τον έξυπνο φωτισμό της σκηνής που έκανε κάποιες φορές την εγγενή ωμότητα της ανθρώπινης τραγωδίας να φαντάζει κάπως πιο μυστηριώδης ή λιγότερο αποτρόπαιη.
Έπαιζαν τζόγο και μάθαιναν γκολφ και καλλιεργούσαν κήπους και είχαν συναλλαγές στο χρηματιστήριο και έκαναν σεξ και αγόραζαν καινούρια αυτοκίνητα και έκαναν γιόγκα και δούλευαν και προσεύχονταν και άλλαζαν διακόσμηση στα σπίτια τους συγχύζονταν με τις ειδήσεις και ανησυχούσαν για τα παιδιά τους και κουτσομπόλευαν τους γείτονές τους και μελετούσαν κριτικές εστιατορίων και ίδρυαν φιλανθρωπικές οργανώσεις και υποστήριζαν πολιτικούς και παρακολουθούσαν τουρνουά τένις και αθλητικές αναμετρήσεις και δειπνούσαν και ταξίδευαν και διασκέδαζαν με κάθε είδους ηλεκτρονικά μαραφέτια και γκατζετάκια, κατακλύζοντας ακατάπαυστα τον εαυτό τους με πληροφορίες και κείμενα και επικοινωνία και ψυχαγωγία από κάθε κατεύθυνση μέσα στο διαρκή αγώνα τους να το ξεχάσουν: να ξεχάσουν που βρίσκονταν, τι ήταν. Αλλά κάτω από ένα πολύ δυνατό φώς δεν υπήρχε τρόπος να ξεγελαστείς.
Σαπίλα πέρα για πέρα. Να αφιερώνεις το χρόνο σου στη δουλειά, να συμβάλεις ευσυνείδητα στην αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού κατά δύο κόμμα πέντε παιδιά που σου αναλογούν, να χαμογελάς ευγενικά στο πάρτι για την συνταξιοδότηση σου και μετά να μασουλάς με λύσσα τα σεντόνια σου και να πνίγεσαι με τα ροδάκινα κομπόστα που σε μπουκώνουν στο γηροκομείο. Καλύτερα να μην είχες γεννηθεί ποτέ, να μην είχες επιθυμήσει τίποτα, να μην είχε ελπίσει τίποτα.
________________
Απόσπασμα από την «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ. Ο Θίο μιλάει για τα στερητικά του μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. Φωτογραφίες από το blog του Terry Richardson και την επίσκεψη που έκανε πριν λίγες μέρες στον τάφο του Dennis Hopper στο Μεξικό. Λίγα χρόνια πριν το θάνατο του από καρκίνο ο Hopper είχε κάνει την εξής δήλωση για την γεμάτη ναρκωτικά και αλκοόλ περίοδο της ζωής του: "Στο μυαλό μου ήμουν ανέκαθεν καλλιτέχνης και συγγραφέας. Στην πραγματικότητα ήμουν απλά έναν αλκοολικός ναρκομανής. Όλη αυτή η κατάσταση δεν μου επέτρεπε να δημιουργήσω. Στην πραγματικότητα με πήγαινε πίσω. Μου έκοβε δουλειές. Και για να αντιμετωπίσω αυτή την απόρριψη εγώ, τι έκανα; Έπινα περισσότερο και έκανα περισσότερα ναρκωτικά"
σχόλια