Μερικές σκέψεις που έκανα παρακολουθώντας το τέλειο φιλμ των αδερφών Νταρντέν «Δυο μέρες, Μια νύχτα»:
Έλα στην θέση μου
Η φράση επαναλαμβάνεται συνεχώς από την απελπισμένη ηρωίδα. Ζητάει μέσα στα σπίτια των άλλων το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου. Η ενσυναίσθηση, αυτό το είδος της βαθιάς επικοινωνίας με τον άλλον, είναι το διδακτορικό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ακόμα και αν έχεις φάει ένα κάρο χαστούκια δεν είναι σίγουρο ότι θα νιώσεις τον πόνο του διπλανού σου. Μάλλον είναι ένα μίγμα βιωμάτων, γνώσης του κόσμου, ευφυΐας και προσωπικής αναζήτησης που σε οδηγεί εκεί. Και πηγαίνουν ελάχιστοι.
Το χρήμα σπάει και τους πιο δυνατούς δεσμούς
Τίποτα σαν την σκηνή με τον γιο που πλακώνει στο ξύλο τον πατέρα για μια χούφτα ευρώ. Το χρήμα υπονομεύει και τις πιο δυνατές σχέσεις. Οι αδερφοί Νταρντέν, όπως και στη Ροζέτα, αποτυπώνουν την πραγματικότητα ωμά χωρίς γλυκανάλατους συναισθηματισμούς.
Μην περιμένεις ότι αυτός που έχει δύο θα καταλάβει εσένα που δεν έχει κανένα.
Παρατηρήστε την σκληρότητα με την οποία φέρονται αυτοί που και το μπόνους θέλουν να κρατήσουν, και την δεύτερη μαύρη εργασία και δεν δίνουν δεκάρα για το αν θα χάσει την δουλειά της. Οι χοντρόπετσοι είναι αυτοί που έχουν τα περισσότερα.
Τον πιο ευαίσθητο τον συναντάς σε μέρη που δεν περιμένεις
Η αγαπημένη μου σκηνή είναι εκείνη στο γήπεδο, όπου ο ήρωας σταματά την προπόνηση και ξεσπάει σε κλάματα, όταν καταλαβαίνει το πώς έχει φερθεί. Καμία αντίδραση μέσα στις οικογενειακές εστίες δεν συγκρίνεται με αυτή.
Γινόμαστε καλύτεροι όταν γνωρίσουμε το καλό πρόσωπο των άλλων;
Αισιόδοξο το φινάλε όμως μην το πάρουμε και ως δεδομένο. Η αχαριστία παραμονεύει στην γωνία ακόμα και προς αυτούς από τους οποίους έχει ευεργετηθεί. Ίσως περισσότερο σε αυτούς.
σχόλια